Πριν από λίγες μέρες (στις 23 Μάη) στην Ιρλανδία έγινε ένα ασυνήθιστο δημοψήφισμα. Αφορούσε τη νομοθέτηση του δικαιώματος του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Και με μεγάλη πλειοψηφία (63%) ο ιρλανδικός λαός ψήφισε «ναι». Γεγονός ακόμα πιο αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το 1993 η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα στην Ιρλανδία.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Έτσι, η Ιρλανδία έγινε η 19η χώρα στον κόσμο (16η στην Ευρώπη) που νομιμοποίησε το γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια και η πρώτη στον κόσμο που το έκανε με δημοψήφισμα. Οι υπόλοιπες το έκαναν μέσα από τα κοινοβούλιά τους.
Το 63% προήλθε κυρίως από τους «από κάτω». Νέες/οι, φοιτητές και φοιτήτριες, φτωχά λαϊκά στρώματα, επισφαλώς εργαζόμενες/οι, όπως και κάτοικοι γειτονιών που αγωνίζονται για τα δημόσια αγαθά και κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού: Όλες και όλοι αυτοί, όχι μόνο ψήφισαν άλλα και πλαισίωσαν την όλη καμπάνια, θεωρώντας την ένα αυτονόητο δικαίωμα των ανθρώπων του ιδίου φύλου (που κανονικά δεν θα έπρεπε καν να μπαίνει ως ερώτηση αλλά να νομοθετείται αυτοδίκαια).
Η καμπάνια υπέρ του «όχι» είχε μαζί της τη συντηρητική Καθολική Εκκλησία. «Η απόφαση του “ναι” στο γάμο των ομοφυλόφιλων δεν αποτελεί μόνο ήττα για τις αρχές του χριστιανισμού, αλλά μια ήττα για την ανθρωπότητα» σύμφωνα με το Βατικανό!
Η είδηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος γέμισε ενθουσιασμό και χαρά τόσο τους Ιρλανδούς και τις Ιρλανδές (LGBTQ και μη) όσο και τα κινήματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο). Και είναι λογικό. Ήταν ένα «πανηγύρι των καταπιεσμένων» ανεξαρτήτως σεξουαλικής προτίμησης. Ήταν ένα πανηγύρι της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Επίσης ένα χαστούκι σε όσους ισχυρίζονται ότι «δεν είναι ώριμος ο λαός για τέτοια μέτρα» ή ότι η Εκκλησία είναι παντοδύναμη.