Λένε ότι... Τα ΜΜΕ είναι αντικειμενικά

Σήμερα σχεδόν σε όλον τον κόσμο οι άρχουσες τάξεις έχουν συνειδητοποιήσει τη σημασία του ελέγχου των ΜΜΕ, δηλ. του ελέγχου της ενημέρωσης, της πληροφόρησης και της διασκέδασης των υποτελών τάξεων, προκειμένου να υπάρξει και να διατηρηθεί αυτή η νομιμοποίηση. Φυσικά δεν έχουν κανένα συμφέρον να παρέχουν πραγματική «αντικειμενική» ενημέρωση, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι πρώτα από όλα θα παρουσίαζαν στον κόσμο τον εξαιρετικά προκλητικό και σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο αποκτά και συντηρεί τον πλούτο της αυτή η κοινωνική μειοψηφία των καπιταλιστών-κηφήνων. Στόχος είναι ακριβώς το ανάποδο: η παραπληροφόρηση, η προπαγάνδα, η κατασκευή μιας άλλης πραγματικότητας, ο έλεγχος των συνειδήσεων και των πολιτικών ιδεών των υποτελών τάξεων.  Ο πρώην πρόεδρος του CBS News, Ρ. Σέιλεντ, συμπύκνωσε σε μία δήλωσή του τον καταστατικό χάρτη των καπιταλιστικών ΜΜΕ: «Η δουλειά μας είναι να δίνουμε στο λαό όχι ό,τι θέλει, αλλά ό,τι εμείς αποφασίζουμε ότι πρέπει να έχει». Ένας άλλος μεγιστάνας των ΜΜΕ, ο διαβόητος Ρ. Μέρντοχ, προσέθετε αυτάρεσκα: «Η εταιρία μου είναι αντανάκλαση του χαρακτήρα μου, του τρόπου σκέψης μου, των αξιών μου».
Η συγκεντροποίηση της ενημέρωσης είναι πρωταρχική ανάγκη σε αυτή τη διαδικασία. Σήμερα στις ΗΠΑ, π.χ., το 96% του περιεχομένου που τα 300 εκατ. Αμερικανοί βλέπουν, διαβάζουν ή ακούν στις τηλεοράσεις, στους κινηματογράφους, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στα βιβλία και στο ραδιόφωνο ανήκουν σε έξι μόλις εταιρίες (Time Warner, VIACOM, CBS, Walt Disney, News Corp, General Electric). Αντίστοιχη είναι η συγκεντροποίηση και στις υπόλοιπες χώρες, της Ελλάδας ασφαλώς περιλαμβανομένης. 
Είτε επειδή είναι πραγματικά οικονομικοί κολοσσοί (ΗΠΑ) είτε γιατί έχουν φίλους στο βαθύ κράτος και στις τράπεζες οι οποίες τους παρέχουν σχεδόν δωρεάν χρήμα (Ελλάδα), οι εταιρίες αυτές έχουν τη δυνατότητα να χρυσοπληρώνουν μια δράκα δημοσιογράφων ή «δημοσιογράφων» με στόχο να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική. Αυτοί οι «δημοσιογράφοι» είναι συνήθως «εργολάβοι ενημέρωσης» που διαπλέκονται με τράπεζες και επιχειρηματίες και που συνήθως στις μετακινήσεις από κανάλι σε κανάλι «κουβαλούν»  και τις διαφημίσεις. Ο καναλάρχης δεν αγοράζει «δημοσιογραφική πένα», αλλά αυτές τις διαφημίσεις. Από πίσω ακολουθούν κάποιοι στρατοί φιλόδοξων ηλιθίων ή τρομαγμένων επισφαλώς εργαζομένων. Όλοι αυτοί υλοποιούν το σχέδιο «ενημέρωση», δηλ. το σχέδιο διαμόρφωσης απόψεων και συνειδήσεων των πλατιών μαζών. Οι λίγοι αξιόλογοι αντικειμενικοί και αμερόληπτοι δημοσιογράφοι που τυχόν βρεθούν να εργάζονται σε ένα κανάλι, «αποβάλλονται» αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα ακόμη και από τις διεθνώς αναγνωρισμένες ικανότητές τους. 
Σε αυτήν την καπιταλιστική «ενημέρωση» γίνεται εξαντλητική χρήση όλων των αντιδραστικών στερεοτύπων (ατομισμός, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, ομοφοβία, σεξισμός) και γενικά ό,τι μπορεί να αποπροσανατολίσει και να διασπάσει τους «από τα κάτω». 
Παγκοσμίως οι τεχνικές εξαπάτησης-διαμόρφωσης συνειδήσεων είναι πολλές: Π.χ. ο τηλεθεατής βλέπει τις δηλώσεις ενός, δυο ή τριών «απλών ανθρώπων», χωρίς να ξέρει πόσες άλλες δηλώσεις «απλών ανθρώπων» κόπηκαν ως «ακατάλληλες», ούτε αν περικόπηκαν ακόμη και τα «ακατάλληλα» σημεία των δηλώσεων των ανθρώπων που τελικά παρουσιάστηκαν. Μια άλλη τεχνική είναι η εικονική πραγματικότητα: Αποσπασματικές δηλώσεις, αποσπασματικές εικόνες, δραματική μουσική, αυθαίρετοι υπότιτλοι είναι αυτά που μπαίνουν μπροστά για να σκεπάσουν το ιδεολογικό μανιφέστο που εκφωνεί ο εκάστοτε παρουσιαστής- κι όλα μαζί κατασκευάζουν συνήθως μια εντελώς ανύπαρκτη πραγματικότητα.
Η απόκρυψη γεγονότων είναι μια εξαιρετικά εκτεταμένη τεχνική. Πολύ σημαντικά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά γεγονότα απλώς δεν υπάρχουν στις ειδήσεις γιατί δεν συμφέρουν συνολικά τα αφεντικά (ή δεν συμφέρουν τις διαφημιζόμενες στο κανάλι εταιρίες). Η επιλογή των πάνελ είναι επίσης μια πατενταρισμένη διεθνής πρακτική: καλούνται πάντα οι σωστοί άνθρωποι (που είναι συνήθως οι ίδιοι καθώς έχει τεσταριστεί η αφοσίωσή τους στον καπιταλισμό) που εκφωνούν με «κύρος» τη συστημική άποψη. Η αντίθετη άποψη, ακόμη κι αν είναι κυβερνητική, θα έχει συνήθως μειοψηφική εκπροσώπηση. 
Αλλά η πιο πετυχημένη τεχνική είναι το ξεκάθαρο ψέμα: Γεγονότα που δεν υπήρξαν ποτέ, ή γεγονότα που «παντρεύονται» με εικόνες άλλων γεγονότων σε άλλο τόπο και χρόνο. Η δημοσίευση παραχαραγμένων συνεντεύξεων. Επίσης η δημοσίευση ή η αναδημοσίευση εντελώς ψεύτικων ή κατασκευασμένων ειδήσεων, χωρίς ποτέ να δημοσιεύεται η διάψευση που πολλές φορές κάνουν εκ των υστέρων οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση.
Με αυτές τις τεχνικές δικαιολογήθηκαν και δικαιολογούνται πόλεμοι και σφαγές αμάχων, στρατιωτικά (και τηλεοπτικά) πραξικοπήματα και άλλα πολιτικά εγκλήματα, η παράνομη βία των δυνάμεων καταστολής, αλλά και τα οικονομικά-φορολογικά εγκλήματα των ίδιων των αφεντικών. Παράλληλα συκοφαντούνται όλοι οι αγώνες των «από τα κάτω» μια διαρκή γραμμή ταξικής μεροληψίας υπέρ των «από πάνω».
Γι’ αυτό κάθε πραγματική κοινωνική αλλαγή είναι υποχρεωμένη να ξεθεμελιώσει εκ βάθρων αυτό το σύστημα της «ενημέρωσης». Έτσι κι αλλιώς, όπως ξέρουμε από την Ελλάδα, σε ακραίες συνθήκες κοινωνικού πολέμου, ο ρόλος των κυρίαρχων ΜΜΕ συχνά ξεσκεπάζεται στα μάτια του λαού…