Κείμενο-πλαίσιο της πανελλαδικής συνέλευσης του Κόκκινου Δικτύου

Η πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων, η πάλη της Αριστεράς, μπορεί να ανοίξει τον εναλλακτικό δρόμο, με μεταβατική πολιτική, προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει μνημονιακό κόμμα.

1. Η υπογραφή της συμφωνίας με τους «θεσμούς», η υπογραφή του μνημονίου 3 από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός που αλλάζει όλα τα δεδομένα.
Η συμφωνία θέτει στο στόχαστρο τα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που επιβίωσαν από τη λαίλαπα των μνημονίων 1 και 2. Δημιουργεί μηχανισμούς επιτήρησης, μηχανισμούς ανεξέλεγκτης προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων και μηχανισμούς αυτόματων περικοπών κοινωνικών δαπανών που μετατρέπουν σε παιδιάστικη αφέλεια την ελπίδα ότι το μνημόνιο 3, αν ψηφιστεί και γίνει αποδεκτό, θα είναι δυνατόν να τροποποιηθεί κατά την εφαρμογή του, θα είναι δυνατό να εμπεδωθεί με ένα κάποιο «ανθρώπινο πρόσωπο».
Η συμφωνία αυτή δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο προκλήσεων για την εργατική και την κοινωνική αντίσταση που αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθούν, όπως και στις περιπτώσεις των μνημονίων 1 και 2. Και αυτήν τη φορά οι αγώνες του κόσμου της εργασίας θα έχουν απέναντι την κυβέρνηση στην οποία αυτός ο κόσμος ακούμπησε τις ελπίδες και έδωσε την ψήφο του. 
Η αποδοχή της συμφωνίας δημιουργεί προφανείς κινδύνους για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκροτήθηκε στη βάση της αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, στη βάση της σαφούς εναντίωσης  απέναντι στη μνημονιακή λιτότητα. Σήμερα καλείται να μεταλλαχθεί σε δύναμη εκλογίκευσης ενός νέου σκληρού μνημονίου, σε δύναμη αποδοχής της λιτότητας –τουλάχιστον, λέει, για ένα χρονικό διάστημα– στο όνομα της επιβίωσης της... κυβέρνησης της Αριστεράς!
2. Η υπογραφή του μνημονίου 3 παρουσιάζεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα ενός στυγνού εκβιασμού. Πρόκειται για προσχώρηση στην αντίληψη «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση». 
Υποβαθμίζονται, έτσι, κρίσιμες ευθύνες και λαθεμένες επιλογές. Όπως η άποψη ότι θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε την αντιμνημονιακή ανατροπή της λιτότητας μέσα στο πλαίσιο ανοχής του ευρώ, μέσω των διαπραγματεύσεων και διά της συναίνεσης των ευρωηγεσιών. Όπως η κυβερνητική τακτική που πάγωσε κάθε ανατροπή στο «εσωτερικό μέτωπο», ενάντια στην εγχώρια οικονομική ελίτ, που δεσμεύτηκε για αποφυγή «μονομερών ενεργειών», προσπαθώντας να εξευμενίσει τους «θεσμούς» και να διευκολύνει έναν «έντιμο συμβιβασμό». Όπως η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη,  που δέσμευσε την κυβέρνηση στην αυτοκτονική πολιτική πληρωμής των δόσεων του χρέους, «στο ακέραιο και εγκαίρως», και είχε αποτέλεσμα την εξάντληση των διαθέσιμων πόρων του Δημοσίου.
Αυτές οι ενέργειες και αυτές οι παραλείψεις εγκλώβισαν την κυβέρνηση στο τελικό θανατηφόρο δίλημμα. Και μπροστά σε αυτό το δίλημμα δεν βρέθηκε η δύναμη να δοθεί η υπεσχημένη απάντηση: ότι αν κληθούμε να επιλέξουμε μεταξύ ενός Grexit και ενός νέου μνημονίου, θα οφείλαμε να απορρίψουμε το νέο μνημόνιο. 
3. Στο υπόβαθρο αυτού του εγκλωβισμού βρίσκονται λαθεμένες τακτικές εκτιμήσεις (π.χ. για τη διαδικασία «εμβάθυνσης» της ΕΕ), αλλά και λαθεμένες στρατηγικές επιλογές (όπως δείχνει η μετατόπιση από το συνεδριακό σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» στη διαπραγματευτική ευλάβεια του «πάση θυσία στο ευρώ»). 
Βρίσκεται όμως, εξίσου, ο εκλογικισμός (όπως εκφράστηκε με τις «μεταγραφές» σοσιαλδημοκρατικών στελεχών που θεωρήθηκαν αναγκαία και ικανά για να μας δώσουν «στηρίγματα» μέσα στις καθεστωτικές δυνάμεις και στο κράτος...). 
Βρίσκεται, ακόμα, ο κυβερνητισμός, η αντίληψη ότι για την Αριστερά η κυβέρνηση είναι αυτοσκοπός και όχι μέσον, ένα μέσον που δεν μπορεί να μας φέρνει σε αντίθεση με τον κόσμο μας, με την ίδια την κοινωνική μας βάση. 
Στο υπόβαθρο βρίσκονται, δηλαδή, κάποια ιδεολογικοπολιτικά γνωρίσματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς που, παρότι απορρίφθηκαν ομόφωνα στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια, μέσα στο καμίνι της αντιπαράθεσης με τους δανειστές.
4. Η συμφωνία με τους δανειστές δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει τη δύναμη να την αποτρέψει/ανατρέψει. Είναι φανερό ότι αυτό μπορεί να γίνει εφικτό μόνο μέσα από μια αποφασιστική στήριξη στον κόσμο της εργασίας, στους ανέργους, στους φτωχούς. 
Ο κόσμος αυτός με το περήφανο 62% του ΟΧΙ δήλωσε διαθέσιμος για μια πορεία ανατροπής. Το ΟΧΙ ήρθε ως απάντηση σε ένα πρωτοφανές κύμα εκβιασμών όπου ξεχώριζε η απειλή της αποβολής από το ευρώ. Κι όμως, ο κόσμος επέμεινε. Ήταν κυριολεκτικά περιφρόνηση της αντοχής του η άποψη ότι το ΟΧΙ δεν συνιστούσε εντολή ρήξης. Και πολύ περισσότερο, η αιφνίδια στροφή στο ΝΑΙ, η σύγκλιση του «εθνικοενωτικού» Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών και η εμφάνιση της παρά φύση υπογραφής: ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι. Του πολιτικού φάσματος που τελικά ψήφισε, καταρχήν, τη συμφωνία, παραβιάζοντας όλη την πολιτική γεωμετρία του δημοψηφίσματος, αλλά και των προηγούμενων χρόνων. 
Είναι ολοφάνερο ότι η αναγκαία στροφή στην πολιτική ενάντια στο μνημόνιο 3 πρέπει να στηριχθεί στον κόσμο του ΟΧΙ, στις Επιτροπές ΟΧΙ που πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο παντού. 
5. Από τον τραγικό κύκλο των διαπραγματεύσεων πρέπει να βγουν πολιτικά συμπεράσματα. Μέσα από τη μάχη ενάντια στη λιτότητα, ο κόσμος και η κυβέρνηση όφειλαν και οφείλουν να προετοιμάσουν την πολιτική που μπορεί να φτάσει μέχρι τη νίκη. Και αυτό σήμερα περιλαμβάνει ολοφάνερα το βήμα της ρήξης με τη νεοφιλελεύθερη ΟΝΕ/ΕΕ και το ευρώ, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.
Πρόκειται για μια πολιτική ριζικά διαφορετική από τις απειλές που επέσειε ο Σόιμπλε: το Grexit ως προσωρινή αποβολή, τη βαθιά λιτότητα ως όρο για την εξυγίανση του ελληνικού καπιταλισμού, την επανένταξη στο ευρώ μετά τη «θεραπεία». Αντίθετα, η Αριστερά οφείλει να εντάξει το δικό της σχέδιο για τη σύγκρουση με την ευρωζώνη μέσα στο σχέδιο αντιλιτότητας, αντικαπιταλιστικής πολιτικής, μετάβασης προς τη σοσιαλιστική προοπτική. 
6. Από την περίοδο αυτή, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει βαθιά τραυματισμένο. Η συλλογική και δημοκρατική λειτουργία του, όπως απαιτεί το κείμενο των 109 μελών της ΚΕ, είναι προϋπόθεση για όποια ανασυγκρότηση. 
-Σε αυτήν τη βάση χρειάζεται να δοθεί η μάχη ενάντια στο φαινόμενο αποστράτευσης-απογοήτευσης πολλών μελών. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα πει την τελευταία του λέξη!
-Σε αυτήν τη βάση πρέπει να απαντηθεί αμέσως το κύμα απειλών και συκοφαντιών (το κύμα πάνω στο οποίο με άγρια χαρά ανεβαίνουν τα χειρότερα αστικά ΜΜΕ) κατά στελεχών και φωνών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν στο ΟΧΙ. Είναι προϋπόθεση για να δοθεί η μάχη για την αναγκαία αριστερή στροφή. 
7. Ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει να βρει διέξοδο στις εκλογές, αφού πρώτα θα έχει «δρομολογήσει» τη συμφωνία-μνημόνιο 3. Είναι μια τραγική αυταπάτη. Οι δανειστές και οι ντόπιοι σύμμαχοί τους θα απαιτήσουν να αναληφθεί πλήρως η ευθύνη για την επιβολή της συμφωνίας, αμφισβητώντας ήδη την «ελευθερία» του Αλ. Τσίπρα να καταφύγει στην κάλπη τον ερχόμενο Σεπτέμβρη-Οκτώβρη. Αλλά και αντίστροφα: μετά την αποδοχή της συμφωνίας, η μόνη «εντολή» που θα μπορεί να διεκδικήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι για μια καλύτερη διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής. Και σε αυτό το ενδεχόμενο η απάντηση του κόσμου, όπως δείχνει το παρελθόν της ΔΗΜΑΡ, μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από τις σημερινές προβλέψεις των δημοσκόπων. 
Η μόνη διέξοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόρριψη της συμφωνίας, η πάλη για την ανατροπή της. Μαζί με τον κόσμο, στους αγώνες, στη ζωή, στις πολιτικές συγκρούσεις. Όπως στα 10 χρόνια που πέρασαν...