Το αξίωμα αυτό, το οποίο ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή τη σύγκρουση στις Σκουριές, είναι λανθασμένο. Και η διάψευσή του έχει γίνει προφανής πολλές φορές στην πράξη, στην ιστορία του εργατικού κινήματος.
Ημερ.Δημοσίευσης
Εξάλλου δεν είναι μόνον οι εργάτες αυτοί που πρέπει να έρθουν –και έρχονται– σε σύγκρουση με άλλα τμήματα της εργατικής τάξης προκειμένου να υπερασπίσουν το γενικό συμφέρον της τάξης τους. Το ίδιο κάνουν πολλές φορές και οι καπιταλιστές κλείνοντας επιχειρήσεις με οικονομικό ή διοικητικό τρόπο, ακόμη και φυλακίζοντας μέλη της τάξης τους.
Γενικά οι καπιταλιστές είναι πολύ λίγοι αριθμητικά για να επικρατήσουν στις κοινωνικές συγκρούσεις. Γι’ αυτό παρασύρουν ή εξαγοράζουν κατώτερες τάξεις, πολλές φορές και κάποια τμήματα των εργατών, άλλοτε προσωρινά κι άλλοτε σε πιο μόνιμη βάση. Η περίπτωση των απεργοσπαστών είναι η πιο προφανής: όταν οι εργάτες προχωρούν σε απεργία, συχνά τα αφεντικά, για να ξαναβάλουν μπροστά τις μηχανές, καταφεύγουν στη χρήση απεργοσπαστών. Μερικές φορές οι απεργοσπάστες στρατολογούνται από ανώτερα τμήματα των εργαζομένων (είναι π.χ. καλοπληρωμένοι ανώτατοι τεχνικοί που ξέρουν να χειρίζονται κι αυτοί τα μηχανήματα).
Όμως συνήθως οι απεργοσπάστες ως επί το πλείστον στρατολογούνται από τα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, κύρια από τους ανέργους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πιο φτωχοί από τους ίδιους τους απεργούς –και μάλιστα έχουν οικογένειες να θρέψουν. Τι θα έπρεπε να γίνει; Να υποχωρήσουν οι απεργοί επειδή πρέπει να φάνε κι αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι; Η απάντηση έχει δοθεί χιλιάδες φορές από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα μπροστά στις απεργιακές φρουρές: οι απεργοσπάστες έχουν γνωρίσει συχνά στο πετσί τους με πολύ βίαιο τρόπο το «δίκιο του εργάτη», από τα χέρια των απεργών. Και αυτή η αντιπαράθεση που καταλήγει σε φυσική σύγκρουση, είναι όχι μόνο δίκαιη αλλά και σωστή από ταξική βάση: η πιθανή ήττα των καλύτερων, των πιο πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, δηλ. εν προκειμένω των απεργών, θα επιφέρει μακροπρόθεσμα χειρότερες συνθήκες και για τα υπόλοιπα τμήματα της εργατικής τάξης, δηλ. και για τα τμήματα που είναι άνεργα και στελεχώνουν τις απεργοσπαστικές ορδές.
Αλλά η απεργοσπασία δεν είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία οι εργαζόμενοι πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση με άλλα τμήματα της εργατικής τάξης προκειμένου να υπερασπίσουν το γενικό συμφέρον της τάξης τους. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι κρίσιμο ζήτημα για τις τωρινές αλλά και για τις μελλοντικές γενιές των εργατών. Το σύστημα του κέρδους από την άλλη, είναι εξαιρετικά κοντόθωρο –γι’ αυτό καταστρέφει με διάφορους τρόπους τον πλανήτη και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς. Θα ήταν πολύ καλό, π.χ., αν οι εργάτες που δουλεύουν στις μεγάλες επιχειρήσεις οι οποίες ισοπεδώνουν καθημερινά το δάσος του Αμαζονίου, κατανοούσαν το έγκλημα στο οποίο συμμετέχουν, σταματούσαν να δουλεύουν και απαιτούσαν, μέσω των σωματείων και των πολιτικών τους οργανώσεων μια άλλη διαχείριση του αναντικατάστατου αυτού πνεύμονα (κι όχι μόνο) του πλανήτη. Αν ωστόσο, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις που τους αντιπροσωπεύουν είναι πίσω από τις ανάγκες της παγκόσμιας εργατικής τάξης, τότε πιθανά οι εργαζόμενοι αυτοί θα βρεθούν –ή βρίσκονται ήδη– αντιμέτωποι με άλλα φτωχά στρώματα, με εργάτες γης, με φτωχούς ιθαγενείς, με αριστερά πολιτικά κινήματα. Και τότε το δίκιο θα το έχουν οι δεύτεροι και όχι οι κλασικοί εργάτες των πολυεθνικών. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και με την άντληση υδρογονανθράκων με τη εξαιρετικά καταστροφική για το περιβάλλον και τους ανθρώπους μέθοδο fracking, που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ. Οι εταιρίες δίνουν εξαιρετικά υψηλούς μισθούς (αλλά καμία ασφάλεια) στο προσωπικό τους, το οποίο στην πράξη αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού: απειλούν την ίδια τη ζωή παρόντων και μελλοντικών γενεών.
Το ίδιο ισχύει και για ένα πυρηνικό εργοστάσιο: είναι ασφαλώς καλύτερα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν τους κινδύνους, τόσο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους όσο και για ολόκληρη την περιοχή. Αν δεν το κάνουν αυτοί όμως, κάποιοι άλλοι θα παλέψουν ενάντιά τους, υπερασπίζοντας τα γενικότερα συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Το να ξαναλειτουργήσουν, π.χ., τα πυρηνικά εργοστάσια στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας –μετά τα όσα τραγικά αποκαλύφθηκαν ότι μπορεί να συμβούν με τον σεισμό, το τσουνάμι αλλά και την ιδιωτική ιδιοκτησία των μονάδων– είναι ένα έγκλημα, το οποίο το εργατικό κίνημα θα έπρεπε να αποτρέψει με κάθε τρόπο (ακόμη κι αν στρεφόταν ενάντια στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων σε αυτά τα πυρηνικά εργοστάσια).
Θέσεις εργασίας έταζαν και στο Οβριόκαστρο Κερατέας πριν από πέντε χρόνια, θέσεις εργασίας τάζουν εδώ και χρόνια στο Ελληνικό. Στην πρώτη περίπτωση ένα επίμονο κίνημα σταμάτησε το περιβαλλοντικό έγκλημα. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και με το Ελληνικό. Το ίδιο και με τις Σκουριές. Τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων και των άλλων φτωχών στρωμάτων απαιτούν να μην υπάρχουν τέτοιες ή άλλες παρόμοιες «θέσεις εργασίας».