Της σύνταξης...

Ο σχεδιασμός του καλπασμού προς τις εκλογές απέβλεπε στην ανανέωση της κυβερνητικής «νομιμοποίησης», πριν η κοινωνική πλειοψηφία αποκτήσει –διά της εμπειρίας– σαφή και πικρή γνώση για το τι είναι το Μνημόνιο 3 που έρχεται. Όμως, τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι υποχρεωμένη να επιχειρήσει στην πράξη να επιβάλει μια πολιτική όχι απλώς συνέχειας, αλλά κλιμάκωσης της άγριας λιτότητας. 
Ενα μεγάλο τμήμα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων ψήφισαν τον Τσίπρα ελπίζοντας σε μια πιο ήπια εφαρμογή του μνημονίου, σε μια μνημονιακή πολιτική «με ανθρώπινο πρόσωπο». Όμως και αυτή η ελπίδα είναι καταδικασμένη να αποδειχθεί αυταπάτη. Η υπόσχεση για «ισοδύναμα» ανακουφιστικά μέτρα ήταν προεκλογική δημαγωγία. Οι ευρωηγεσίες ήδη προαναγγέλλουν ότι ο Οκτώβρης θα είναι μήνας καταιγίδας μνημονιακών μέτρων. Και απέναντι σε χτυπήματα όπως αυτά που ετοιμάζονται στο συνταξιοδοτικό ή στο φορολογικό δεν υπάρχει καμία «μαρμελάδα» που θα μπορεί να γλυκάνει το τεράστιο κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι φτωχοί…
Απέναντι σε αυτή την πολιτική μόνη λύση είναι οι αγώνες από τα κάτω: οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις για την υπεράσπιση των βασικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η ανασύνταξη μετά τη ζημιά που έγινε με την κατάπτυστη συμφωνία της 13ης Ιουλίου, και που επιβεβαιώθηκε στην κάλπη του Σεπτέμβρη, μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με μιαν αντεπίθεση των κοινωνικών αγώνων. 
Αυτοί οι αναγκαίοι αγώνες θα χρειαστούν την Αριστερά τους, θα χρειαστούν τη συστηματική δουλειά ενός συγκροτημένου τμήματος αγωνιστών-στριών, που θα παλέψουν για να ξεσπάσουν και να νικήσουν οι αγώνες της τάξης μας.
Ενας άλλος στόχος του πολέμου ταχύτητας που εξαπέλυσε ο Αλ. Τσίπρας ήταν η απομόνωση και εξουδετέρωση αυτού ακριβώς του τμήματος της Αριστεράς, που αρνιόταν την υποταγή στα μνημόνια και στις ευρωηγεσίες. Με την ασύστολη βοήθεια των ΜΜΕ και τινάζοντας στον αέρα το ίδιο του το κόμμα, ο Τσίπρας πέτυχε να κρατήσει τη Λαϊκή Ενότητα για ελάχιστες ψήφους εκτός κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και τα ποσοστά του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε επίπεδα απλής καταγραφής. Ήταν μια μάχη που χάθηκε, αλλά σε έναν πόλεμο που τώρα αρχίζει. 
Αυτό το τμήμα της Αριστεράς οφείλει να συνεχίσει, συνδέοντας τις προοπτικές του με τη δυναμική των κοινωνικών αγώνων. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την οργάνωση της κοινωνικής αντιπολίτευσης. Αλλά και χτίζοντας τις προϋποθέσεις για να παρουσιαστεί απέναντι στο μπλοκ των νέων μνημονιακών δυνάμεων το πολιτικό αντίπαλο δέος που είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, αλλά που είναι επίσης και εφικτό.