Ύστερα από εβδομάδες επιχειρήσεων, έχει γίνει σαφές ότι η ρωσική επέμβαση στη Συρία είναι σαρωτική. Εκτεταμένοι καθημερινοί βομβαρδισμοί χτυπούν τα πάντα (αποθήκες όπλων, μαχητές, αλλά και υποδομές, αμάχους), όχι μόνο στις περιοχές που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος, αλλά –όπως καταγγέλλουν αυτόπτες μάρτυρες– σε όλες τις περιοχές που δεν ελέγχουν οι δυνάμεις του Άσαντ.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ύστερα από εβδομάδες επιχειρήσεων, έχει γίνει σαφές ότι η ρωσική επέμβαση στη Συρία είναι σαρωτική. Εκτεταμένοι καθημερινοί βομβαρδισμοί χτυπούν τα πάντα (αποθήκες όπλων, μαχητές, αλλά και υποδομές, αμάχους), όχι μόνο στις περιοχές που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος, αλλά –όπως καταγγέλλουν αυτόπτες μάρτυρες– σε όλες τις περιοχές που δεν ελέγχουν οι δυνάμεις του Άσαντ.
Το μέγεθος της επιχείρησης υπογραμμίζει με τον πιο σαφή τρόπο πλέον τα ρωσικά κίνητρα:
Το προφανές είναι η υποστήριξη του Άσαντ. Οι καθεστωτικές δυνάμεις είχαν υποστεί σημαντικές ήττες τους τελευταίους μήνες και η ρωσική επέμβαση έρχεται να συνδράμει στην ανάκτηση του χαμένου εδάφους και τη συντριπτική αποδυνάμωση όλων των αντικαθεστωτικών.
Το δεύτερο είναι η επίδειξη στρατιωτικής δύναμης. Όπως εύστοχα παρατηρεί σε συνέντευξή του ο Ζιλμπέρ Ασκάρ, η επέμβαση στη Συρία είναι το ρωσικό αντίστοιχο του Πρώτου Πολέμου του Κόλπου:
Αυτό που κάνει ο Πούτιν σήμερα με αυτήν την επίδειξη δύναμης είναι ότι λέει στον πλανήτη: “Έχουμε και μεις οι Ρώσοι ανεπτυγμένο οπλοστάσιο, μπορούμε και μεις να φέρουμε αποτελέσματα και στην πραγματικότητα είμαστε πιο αξιόπιστος σύμμαχος από τις ΗΠΑ”... Ο Πούτιν κερδίζει νέους φίλους στην περιοχή. Ανέπτυξε δεσμούς με τον αντεπαναστάτη αυτοκράτορα της Αιγύπτου Σίσι και με την ιρακινή κυβέρνηση. Το Ιράκ και η Αίγυπτος είναι δύο κράτη που θεωρούνταν ότι ανήκουν στην αμερικανική σφαίρα επιρροής, αλλά σήμερα και τα δύο υποστηρίζουν τη ρωσική επέμβαση, και τα δύο αγοράζουν όπλα από τη Ρωσία και αναπτύσσουν στρατιωτικές και στρατηγικές σχέσεις με τη Μόσχα.
Αυτό είναι φυσικά ένα τεράστιο βήμα μπροστά για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό στην ανταγωνισμό του με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό».
Καθώς γίνονται σαφείς οι ρωσικές επιδιώξεις, οι ΗΠΑ πιέζονται να απαντήσουν. Σε μια πρώτη φάση, η Ουάσινγκτον έδειξε ανοχή στη ρωσική πρωτοβουλία. Αφενός ο Πούτιν «ανέβαινε στο τρένο» της ισλαμοφοβικής τρομοϋστερίας και ήταν δύσκολο να κατηγορηθεί που ενεργοποιείται στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Αφετέρου δεν κακόπεφτε στην κυβέρνηση Ομπάμα η διάσωση του καθεστώτος από την πλήρη κατάρρευση. Έχουμε ξαναγράψει ότι μετά το πάθημα του Ιράκ (όπου η «απομπααθοποίηση» προκάλεσε χάος που γύρισε μπούμερανγκ στα αμερικανικά συμφέροντα), η αμερικανική στρατηγική προέβλεπε την απομάκρυνση του Άσαντ αλλά τη συντήρηση του καθεστώτος. Οι ΗΠΑ υποχρεώνονται πλέον να δεχτούν ότι περνάει από το χέρι της Ρωσίας το να πειστεί ο Άσαντ να απομακρυνθεί.
Όμως πλέον η κλιμάκωση της ρωσικής δράσης δεν θα μείνει αναπάντητη. Αφενός η υπερβολική ενδυνάμωση του Άσαντ θα επιτρέψει στη ρωσική πλευρά να επιβάλει όρους που δεν θα μπορούσε να επιβάλει αν ο Άσαντ ήταν απλά ένας από τους πολλούς «παίχτες» στη χώρα, που ελέγχει ένα μόνο τμήμα της. Αφετέρου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό το μήνυμα ότι η Ρωσία «καθορίζει το παιχνίδι» στη Μέση Ανατολή. Ήδη τα «γεράκια» επιτίθενται σκληρά στον Ομπάμα.
Το Πεντάγωνο εγκαταλείπει την παλιά του στρατηγική, το φιλόδοξο πρόγραμμα αξίας 550 εκατ. δολαρίων για στρατολόγηση, εκπαίδευση και εξοπλισμό «φιλοδυτικών» ανταρτών που απέτυχε παταγωδώς, αποδίδοντας (κυριολεκτικά!) μια ντουζίνα μαχητές. Στη θέση αυτής της προσεκτικής τακτικής («στηρίζουμε μόνο απολύτως έμπιστες δυνάμεις») που ξεπεράστηκε από το ρωσικό μπλίτσκρικ, οι ΗΠΑ προκρίνουν μια καταστροφική επιλογή: «ανοίγουν την κάνουλα» παροχής όπλων. Μέχρι σήμερα, υπηρεσίες της CIA έλεγχαν τη ροής όπλων από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ: μόνο ελαφρά όπλα, μόνο σε συγκεκριμένες ομάδες, μόνο σε συγκεκριμένες ποσότητες. Με το «πράσινο φως» των ΗΠΑ, κάθε λογής οπλισμός θα καταλήξει σε κάθε είδους σαλαφιστικές οργανώσεις που υπηρετούν τα σχέδια των μοναρχιών του Κόλπου. Οι ΗΠΑ επιχειρούν να ενισχύσουν τις θέσεις οποιασδήποτε αντικαθεστωτικής δύναμης για να μην εξοντωθούν, μετατρέποντας ακόμα περισσότερο τον πόλεμο στη Συρία σε «διεθνή σύγκρουση».
Η στόχευση είναι διπλή και αντανακλά τις αντίστοιχες ρωσικές:
Αφενός, να συνεχίσουν να υπάρχουν αντικαθεστωτικές δυνάμεις που η ισχύς τους θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «χαρτί» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αφετέρου, να μη χάσουν την εμπιστοσύνη των παραδοσιακών τους συμμάχων. Οι σχέσεις με τους Σαούντ περνούν ήδη έναν μικρό κλονισμό, λόγω της επαναπροσέγγισης με το Ιράν. Οι πετρομονάρχες (που επιδιώκουν την ανατροπή του Άσαντ με κάθε μέσο) ήδη δυσφορούσαν με τη «διστακτική» πολιτική της Ουάσινγκτον απέναντι στο συριακό καθεστώς. Αν ο «μεγάλος τους προστάτης» άφηνε τις φιλικές σε αυτούς εμπόλεμες δυνάμεις στο έλεος της ρωσικής και ιρανικής επέμβασης, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα έχανε κάθε αξιοπιστία.
Με το περίγραμμα μιας συμφωνημένης λύσης να έχει ήδη σχεδιαστεί, όλη η συζήτηση γύρω από την παραμονή ή όχι του Άσαντ στην εξουσία αφορά και αυτόν τον ανταγωνισμό των δύο δυνάμεων για το ποιος θα αποδείξει στις γύρω χώρες ότι είναι «το αφεντικό».
Αλλά μέχρι να βρεθούν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι να μιλήσουν «πολιτισμένα» για το μέλλον της Συρίας, συνεχίζουν τον καταστροφικό πόλεμο που γκρεμίζει όλες τις ελπίδες του συριακού λαού για μια καλύτερη ζωή στον τόπο του, που ρημάζεται από ρωσικά αεροπλάνα, αμερικανικά αεροπλάνα, βίαιες επιθέσεις τζιχαντιστών και τα βαρέλια-βόμβες του Άσαντ.