Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει το δρόμο για τις πιο μεγάλες κοινωνικές αναταραχές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ όλη την Ευρώπη η απληστία των πλούσιων ξαναβγάζει την εργατική τάξη στο δρόμο. Αν δεν ανατραπεί τώρα η λιτότητα, όλα τα εργατικά δικαιώματα, που καταχτήθηκαν τα τελευταία 150 χρόνια, θα είναι σύντομα παρελθόν. Μαζί τους θα έχουν εξαφανιστεί και οι δημοκρατικές ελευθερίες, γιατί στην Ευρώπη πια όλα τα ουσιαστικά ζητήματα τα αποφασίζουν κλειστές ομάδες τραπεζιτών, χωρίς κανέναν έλεγχο από τα κοινοβούλια και πολύ περισσότερο χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις διαμαρτυρίες των πληβείων.
Ημερ.Δημοσίευσης
Κι είναι φαιδρό να διαβάζεις πανηγυρισμούς πως τέλειωσε ο διχασμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο στις 18 Οκτώβρη, ακριβώς τη μέρα που διαδήλωναν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες κι εργάτριες στην Ισπανία, τις Βρυξέλλες και το Λονδίνο ενάντια στη λιτότητα.
Το τέλος του διλήμματος μνημόνιο-αντιμνημόνιο αρχίζουν να το επεξεργάζονται και στο επιτελείο του μνημονιακού, πια, ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται ξεκάθαρη στροφή στην «αποσύνδεση» του μνημονίου από τα ξεχωριστά, για κάθε κίνημα, επίδικα.
Έτσι, λίγο πριν από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να διαχωρίσει το ζήτημα του μνημονίου, αλλά και της πολιτικής της κυβέρνησης για τον φράχτη του Έβρου και τη Frontex, από την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες. Συστρατεύθηκε εδώ κι ο ΣΚΑΪ που, στηρίζοντας με πάθος την κυβέρνηση, μετέτρεψε αυτή την επιχειρηματολογία σε επιθετικό μανιφέστο: «Τι σχέση έχει ο αντιρατσισμός με το μνημόνιο, κύριοι; Προχωρείτε σε αποκλεισμούς, άρα είστε ρατσιστές και φασίστες»(!).
Είναι αναμενόμενο το επόμενο διάστημα να επιχειρηθεί αποσύνδεση του αγώνα στις Σκουριές ή του δικαιώματος των ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Συμβίωσης, από την πάλη για την ανατροπή του μνημονίου.
Αλλά υπάρχει ένα ζήτημα όπου το να προσπαθείς να αποσυνδέσεις το συγκεκριμένο κίνημα από τον αντιμνημονιακό αγώνα είναι όχι μόνο προκλητικό, αλλά και βαθιά επικίνδυνο. Είναι το ζήτημα του αντιφασιστικού αγώνα.
Γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια από τα ΜΜΕ να καλλιεργηθεί ένας συστημικός αντιφασισμός. Κόμματα όπως τα ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ δεν σταματούν να καλούν σε «συνεργασία του Δημοκρατικού Τόξου κατά της Χρυσής Αυγής». Αυτό το «τόξο» θα πρέπει να το αποτελέσουν τα ίδια, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, αλλά και της σοβαρής Δεξιάς. Το επιχείρημά τους: Πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις να αποκλείσουν τους φασίστες από το δημόσιο διάλογο.
Όμως, μπορεί πραγματικά να δυναμώσει και να νικήσει η αντιφασιστική πάλη άμα συμμαχήσουμε με τις δυνάμεις που έφεραν και στηρίζουν με φανατισμό τα μνημόνια και τη βίαιη φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων; Αποκτάει ισχύ ο αντιφασιστικός λόγος, αν συμμαχήσουμε με όσους στρώσανε το δρόμο για να αναπτυχθούν οι φασίστες; Γίνεται πιο στέρεο και πιο σθεναρό το αντιφασιστικό στρατόπεδο, αν προστεθούν ο Βενιζέλος, η Μπακογιάννη κι ο Λοβέρδος στις γραμμές του;
«Τα πτώματα είναι ανίκανα για μάχη, βολεύουν όμως μια χαρά για να εμποδίσουν τους ζωντανούς να πολεμήσουν», απαντούσε ο Τρότσκι για αντίστοιχες «πρωτοβουλίες» της εποχής του. Δεν υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για τους ναζιστές από το να προβάλλονται στους απελπισμένους και κατεστραμμένους από την κρίση ανθρώπους ως η μόνη «αντισυστημική» δύναμη, οι μόνοι που είναι «εναντίον όλων».
Η Αριστερά που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, η Αριστερά που δεν συμβιβάζεται με τη λιποταξία του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του εχθρού, θα χρειαστεί να εκφράσει αυτό που υπάρχει: Τα μνημόνια και η λιτότητα ως την αιωνιότητα είναι η μηχανή του κιμά για όλο τον κόσμο της εργασίας. Είναι ταυτόχρονα το μόνο πρόγραμμα που διαθέτει σήμερα το κεφάλαιο στην Ευρώπη.
Η Αριστερά που αξίζει τ’ όνομά της, είναι ανάγκη να γίνει σημαία για τα θύματα των μνημονίων, είναι ανάγκη να προτείνει κυβέρνηση έκτακτων μέτρων υπέρ των εργαζομένων: Να μην πληρωθεί το χρέος, να διαγραφούν τα κόκκινα δάνεια, να γίνουν κρατικές οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις και να ξεκινήσει ντόμινο ανατροπών κι εξεγέρσεων σε όλη την Ευρώπη.
Αν δεν το κάνουμε αυτό, θα έχουμε παραδώσει το κλειδί των εξελίξεων στους φασίστες.