Ένας από τους λίγους νικηφόρους αγώνες την εποχή των μνημονίων ήταν αυτός των πανεπιστημιακών διοικητικών υπαλλήλων.
Ημερ.Δημοσίευσης
Δύο χρόνια πριν, οι πανεπιστημιακοί διοικητικοί υπάλληλοι έδωσαν έναν μεγαλειώδη αγώνα ενάντια στις μεθοδεύσεις της τότε συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που είχε έντεχνα δημιουργήσει έναν μηχανισμό απολύσεων μέσω των διαθεσιμοτήτων και της κατάργησης των εργασιακών θέσεων, με στόχο την ικανοποίηση των μνημονιακών μέτρων. Με την τετράμηνη σχεδόν παρουσία τους στους δρόμους και έχοντας στο πλευρό τους τη φοιτητική κοινότητα, οι διοικητικοί υπάλληλοι πέτυχαν την επιστροφή των διαθεσίμων/απολυμένων στις εργασιακές τους θέσεις. Η νίκη αυτή των διοικητικών υπαλλήλων προφανώς δεν θα μπορούσε να μείνει «ατιμώρητη». Έπειτα από ποινική δίωξη που τους ασκήθηκε διότι δεν συμμορφώθηκαν σε διάταξη δικαστικής απόφασης που έκρινε την απεργία τους παράνομη, 14 διοικητικοί υπάλληλοι (η απεργιακή επιτροπή που συστάθηκε) οδηγήθηκαν στα δικαστήρια (η εκδίκαση της υπόθεσής τους εκκρεμεί). Οι διώξεις εργαζομένων-απεργών όχι μόνο του Δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, η σφοδρή καταστολή, αποτελούν τη σκληρή απάντηση απέναντι στον κόσμο της εργασίας που αγωνίζεται ασκώντας το αναφαίρετο, συνταγματικά κατοχυρωμένο, νόμιμο δικαίωμά του στην απεργία. Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Σάμου (καταδίκη των 4 εκπαιδευτικών), η προ διετίας κατάσταση φαίνεται να μην έχει αλλάξει, καθώς η υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την οδηγεί στη διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης υπό τον φόβο των επερχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων που θα προκαλέσει η εφαρμογή των νέων σκληρών μέτρων. Επικαλούμενη την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), η παρούσα κυβέρνηση φανερώνεται όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις πρόθυμη να θυσιάσει και να καταστρατηγήσει κάθε εργασιακό και κοινωνικό κεκτημένο στο όνομα της εφαρμογής των μνημονίων.
Οι διώξεις των εργαζομένων-απεργών, αποτελώντας τη σκληρότερη απάντηση του συστήματος, που εκδικείται την όποια απεργιακή νίκη ποινικοποιώντας τους αγώνες των «από κάτω», αποτελούν ωμό εκβιασμό προς τους εργαζόμενους που οδηγεί στην παγίωση του φόβου και της υποταγής. Ταυτόχρονα, αποστέλλεται ηχηρό μήνυμα και σε όσους είναι έτοιμοι να αγωνιστούν και να συγκρουστούν με τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα, πως το σύστημα είναι «διατεθειμένο» να τους διώξει και να τους κυνηγήσει μέχρι τέλους.
Η κατάσταση αυτή δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Όχι μόνο οι εργαζόμενοι, αλλά και το φοιτητικό κίνημα στις παρούσες συνθήκες είναι υποχρεωμένο να αγωνιστεί και να αντισταθεί κόντρα στην επίθεση που έρχεται και φαίνεται να είναι αδυσώπητη. Οι απαντήσεις και ο αγώνας που δίνεται από τους εργαζόμενους οφείλουν να βρουν σύμμαχο τη φοιτητική κοινότητα. Η φοιτητική ριζοσπαστική Αριστερά στα πανεπιστήμια οφείλει να αγωνιστεί κόντρα στα μνημόνια και τη λιτότητα, οργανώνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι κοινοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος μεταξύ εργαζομένων και φοιτητών, καθώς και η στήριξη της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων από τη φοιτητική κοινότητα, αποτελούν την καλύτερη εγγύηση για τους αγώνες που έρχονται. Σε αυτή την κατεύθυνση, είναι καθήκον των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας να δηλώσουν έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη τους με ψηφίσματα συμπαράστασης.