Ο Νοέμβρης, μήνας συνδεμένος με τις επετείους της Ρωσικής Επανάστασης αλλά και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, θέτει πάντα το ερώτημα: πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων του παρελθόντος, πόσο «χωράνε» στους Νοέμβρηδες του σήμερα; Πόσο η συγκεκριμένη, τωρινή συγκυρία επιτρέπει στους αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης να επενδύσουν στην προοπτική μεγάλων ανατροπών όχι αφηρημένα, όχι στην κλίμακα του «ιστορικού χρόνου», αλλά στη σημερινή συγκυρία που ζουν και αγωνίζονται;
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει αναγκαστικά ένα «τυφλό» σημείο, αφού ούτε οι εξεγέρσεις ούτε οι επαναστάσεις ούτε οι μεγάλες πολιτικές ανατροπές προαναγγέλλονται με βεβαιότητα. Μπορεί όμως να δει κανείς τα σημάδια, τις προϋποθέσεις που τις εγκυμονούν σαν ιστορική δυνατότητα. Από αυτή την άποψη, όλα τα δεδομένα τεκμηριώνουν την άποψη ότι η καπιταλιστική κρίση, που συνεχίζεται και περιπλέκεται, μας έχει εισαγάγει σε μια επαναστατική εποχή. Ότι -τουλάχιστον στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο- έχουμε ισχυρά δείγματα κρίσης ηγεμονίας των αρχουσών τάξεων. Ότι ο ιμπεριαλισμός αδυνατεί να επιβάλει την «τάξη» του.
Όμως δεν είμαστε «προφήτες» των μελλούμενων, αλλά πολιτικοί και κοινωνικοί αγωνιστές στο έδαφος της συγκεκριμένης κατάστασης. Όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψήφισε και προσπαθεί να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο. Το οποίο είναι πιο σκληρό από τα δύο προηγούμενα όχι μόνο γιατί περιέχει και τα δικά του «πρώτη φορά» (πρώτη φορά εξοντωτική φορολογία στους αγρότες, πρώτη φορά απελευθέρωση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά, πρώτη φορά ολοκληρωτική κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος «αλά Σπράος»), αλλά και γιατί τα μέτρα του και οι συνέπειές του έρχονται να προστεθούν στις συνέπειες 5 χρόνων μνημονίων και 7 χρόνων συνεχόμενης ύφεσης.
Η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού έχει τη δική της ιστορικότητα: μόνο στην Ελλάδα η γενική κρίση ηγεμονίας των αρχουσών τάξεων έγινε συγκεκριμένη δυνατότητα πολιτικής ανατροπής μεγάλης κλίμακας και διεθνούς σημασίας. Είναι αρκετή η μνημονιακή μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ και ο εκλογικός του θρίαμβος στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο; Δεν κομίζουμε καμιά «ατράνταχτη απόδειξη». Όμως, νομίζουμε ότι τα σημάδια πανικού και αστάθειας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι πλέον ολοφάνερα. Ότι αντί για σταθεροποίηση, βαδίζουμε πλησίστιοι σε ποικίλες καταρρεύσεις, αποτυχίες και έκρηξη κάθε λογής αντιφάσεων. Και ότι ο «διάβολος» εξακολουθεί να «χορεύει στη συγκυρία».
Μένει να το πιστέψουμε κι εμείς. Να πιστέψουμε ότι δεν είναι μια μνημονιακά μεταλλαγμένη Αριστερά που θα βγάλει τον ελληνικό καπιταλισμό από την ιστορικών διαστάσεων κρίση του, αλλά ότι αντίθετα, με διαχειριστή αυτή τη μνημονιακή Αριστερά η κρίση είναι πολύ πιθανό ότι θα εκραγεί. Και να κάνουμε αυτή την πεποίθηση σχέδιο αγώνα. Αρχίζοντας από αυτό το «ταπεινό» πρώτο βήμα τη γενικής απεργίας της 12ης Νοεμβρίου. Διότι ό,τι «υπόγεια» διατρέχει την κοινωνία, μόνο με τη δράση μπορείς να το ανακαλύψεις και να το αναδείξεις!