Μετά το φράχτη που μένει, επιστρέφουν «σκούπες» και απελάσεις

Από το «τέλος της πολιτικής κράτησης» που είχε εξαγγείλει η Τασία Χριστοδουλοπούλου περάσαμε στις «επιστροφές» μεταναστών στις χώρες προέλευσής τους με το καλό ή με το ζόρι του Γιάννη Μουζάλα. Όσο και να προσπαθούν να ντύσουν την προσαρμογή στις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο και της Ελλάδας-κρατητήριο με μανδύα ανθρωπισμού οι αριστεροί διαχειριστές της, η σκληρή πραγματικότητα δεν φτιασιδώνεται. Η επιχείρηση-σκούπα και η μεταφορά με το ζόρι προσφύγων και μεταναστών στους οποίους η κυβέρνηση Γκρουέφσκι αρνείται την είσοδο από την Ειδομένη προς τα Ολυμπιακά ακίνητα στο Π. Φάληρο και στο Ελληνικό σηματοδοτούν το τέλος ανοχής της κυβέρνησης στους μετανάστες. Ήδη 123 Μαγκρεμπιανοί υπήκοοι συνελήφθησαν από την ΕΛ.ΑΣ. στο γήπεδο Τάε Κβον Ντο και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου με δικαιολογία τη «συμμετοχή τους σε επεισόδια» εντός των εγκαταστάσεων «φιλοξενίας».

«Μήνυμα» αποτροπής
Όποιος επισκέπτεται τις εγκαταστάσεις του Χόκεϊ και του Τάε Κβον Ντο όπως η αντιπροσωπεία της Λαϊκής Ενότητας και τα μέλη της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» το Σάββατο 12 Δεκέμβρη διαπιστώνει πως οι συνθήκες ωθούν με μαθηματική ακρίβεια τους «φιλοξενούμενους» σε διαμάχες επιβίωσης: ατελείωτες ουρές αναμονής για ένα πιάτο φαγητό, τουαλέτες και ντους χωρίς ζεστό νερό, σκουπίδια παντού χωρίς μέριμνα καθαρισμού από ελάχιστους εθελοντές χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ. Κάθε τρεις και λίγο κυβερνητικοί υπάλληλοι και μέλη ΜΚΟ ενημερώνουν τους ανθρώπους για τις 3 επιλογές που έχουν: να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα (όπου δεν θέλουν να μείνουν και με μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας), να υπογράψουν τον «εθελούσιο» επαναπατρισμό τους, ή να απελαθούν με το στανιό. Πρόκειται για την πεπατημένη από το 2010 και μετά, όταν ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε την πολιτική «μηδενικής ανοχής» στη «λαθρο»μετανάστευση πακέτο με το πρώτο μνημόνιο. Όπως τότε έτσι και τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι απελάσεις μεταναστών, μαζί με τους πνιγμούς στο Αιγαίο που ο φράχτης στον Έβρο πολλαπλασιάζει, θεωρούνται αναγκαίο «μήνυμα αποτροπής» για όσους μετανάστες ή πρόσφυγες αρνείται να υποδεχτεί η ΕΕ. Είναι βέβαιο πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα ζήσουν νέες δόξες το επόμενο διάστημα, καθώς ο μόνος τρόπος να υλοποιηθεί αυτή η παράλογη πολιτική είναι να φυλακίζονται χιλιάδες άνθρωποι που θεωρούνται ανεπιθύμητοι. Πρόκειται για κατρακύλα προσαρμογής της κυβέρνησης Τσίπρα στο δρόμο της γνωστής ρατσιστικής απανθρωπιάς «να κάνουμε το βίο αβίωτο» σε όσους δεν διαθέτουν το προφίλ του μορφωμένου φτηνού εργατικού δυναμικού που έχει σήμερα ανάγκη η ευρωπαϊκή ελίτ.
Ευρωπαϊκός στρατός συνόρων
Τα σχέδια «αποτροπής» περιλαμβάνουν πολλά διαφορετικά εργαλεία. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες πασχίζουν να πείσουν δι’ ανταλλαγμάτων κυβερνήσεις όπως του Πακιστάν να δέχονται περισσότερες απελάσεις υπηκόων τους από χώρες της ΕΕ. Η Τουρκία έχει ξεκινήσει «σκούπες» στα παράλια του Αιγαίου και έχει δεσμευτεί για επαναπροωθήσεις στη Συρία και στο Ιράκ, έναντι παραχωρήσεων και χρηματοδότησης της ΕΕ. Τα περίφημα hotspots στα νησιά του Αιγαίου κατασκευάζονται πυρετωδώς. Όλα αυτά όμως κινδυνεύουν να μείνουν κενό γράμμα αν δεν υπάρχει ένας στρατός αποφασισμένος να πνίγει τον κόσμο στα ευρωπαϊκά θαλάσσια σύνορα. Γι’ αυτό η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση ζητούν μετ’ επιτάσεως από την ΕΕ την αλλαγή του ρόλου της Frontex, από επικουρική δύναμη συνοριοφυλακής στα κράτη-μέλη που την προσκαλούν, σε αυτόνομο ευρωπαϊκό συνοριακό στρατό που θα αναπτύσσεται κατά το δοκούν στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, ακόμα και χωρίς την έγκριση των κρατών-μελών, και θα μπορεί να παρεμβαίνει στην πρόληψη καταστάσεων κρίσης (βλέπε Ειδομένη) αλλά και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες θεωρεί ελλιπή τη φύλαξη των συνόρων (βλέπε Αιγαίο). Θα έχει δικαιοδοσία ακόμα και να κάνει επαναπροωθήσεις-εξπρές προς χώρες όπως η Τουρκία. Όλα αυτά, στο όνομα της διατήρησης της συνθήκης Σένγκεν, αφού όπως είπε ο αρμόδιος επίτροπος Δ. Αβραμόπουλος «μερική ή ολική κατάργηση της Σένγκεν σημαίνει ενταφιασμό της ευρωπαϊκής ιδέας». Πρόκειται για απειλή που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια κυβερνήσεων όπως του Τσίπρα και του Ρέντσι οι οποίες θα πρέπει να προσαρμοστούν για να συνεχίσουν να βρίσκονται στην πρώτη ταχύτητα της πολιτικής ασφάλειας της ΕΕ. Η συνθήκη Σένγκεν σημαίνει πολλά για την άρχουσα τάξη κάθε ευρωπαϊκής χώρας, δεν αφορά όμως επί της ουσίας τον απλό Ευρωπαίο εργαζόμενο ή άνεργο. Θα χρειαστεί να επιλέξουμε τη ρήξη με τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς επιτήρησης της ασφάλειας, με αντίτιμο τη μετατροπή χωρών όπως η Ελλάδα σε χώρες-δολοφόνους αθώων προσφύγων και μεταναστών. Να αρνηθούμε πάση θυσία τη μετατροπή της Ελλάδας σε μαντρόσκυλο της νοτιοανατολικής Μεσογείου για τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας.