Πολιτική απόφαση της συνδιάσκεψης της ΔΕΑ

2. Μέσα στην κρίση εντείνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί  και πληθαίνουν τα ανεξέλεγκτα σημεία στον πλανήτη και στις εξελίξεις. Ο πόλεμος, ο ανοιχτός ρατσισμός με κυρίαρχο “ρεύμα” την ισλαμοφοβία, η κτηνωδία σε βάρος των προσφύγων, η διάβρωση των πιο αυτονόητων δημοκρατικών δικαιωμάτων στις μητροπόλεις της Ε.Ε., είναι τμήμα της πραγματικότητας στον αναπτυγμένο και τάχα δημοκρατικό καπιταλισμό του 21ου αιώνα. Η αντιρατσιστική-αντιφασιστική δουλειά παραμένει πρώτη ιεράρχηση δεμένη όμως ακόμα στενότερα με την αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική διάσταση.

3. Η οργάνωσή μας βγαίνει από τον “κύκλο” παρέμβασης μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας εκπληρώσει έντιμα και καθαρά τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από το πρόγραμμα και την πολιτική μας. Παίξαμε ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της αριστερής πτέρυγας στον ΣΥΡΙΖΑ και συγκρουστήκαμε εγκαίρως με τη στροφή της ηγεσίας του στη σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη.  Ο διαχωρισμός της ΑΠ και του ριζοσπαστικού τμήματος των «53», η μαζική διάσταση της ρήξης με την ηγεσία Τσίπρα, ήταν το μοναδικό «φωτεινό» σημείο μέσα στην αθλιότητα που ακολούθησε τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Αυτή η στάση μας, ορατή μέσα στην αριστερά στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς, έβαλε τα θεμέλια για τη διαμόρφωση γύρω μας του Κόκκινου Δικτύου, αλλά και για τη δυνατότητα να κινούμαστε στο «πρώτο βαγόνι» των ενιαιομετωπικών διεργασιών στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Οι εμπειρίες, οι κατακτήσεις και η «εκπαίδευσή» μας κατά την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν ένα συσσωρευμένο δυναμικό που θα πρέπει στην ερχόμενη περίοδο να αξιοποιήσουμε.

4. Η ΔΕΑ συμμετείχε από την αρχή και σταθερά στις προσπάθειες για τη συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας. Θεωρήσαμε απαραίτητο να υπάρξει άμεσα πολιτική και εκλογική εναλλακτική λύση απέναντι στην απαράδεκτη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και χαρακτηρίσαμε ως σοβαρό λάθος (υποχώρησης απέναντι στον κύκλο του Μαξίμου) το κλίμα «χαλαρότητας» που ανέβαλε τις πολιτικές πρωτοβουλίες για ένα απώτερο μέλλον. Αυτή η σταθερή στάση, μας έδινε τη δυνατότητα να αναπτύσουμε τις αναγκαίες κριτικές στη Λαϊκή Ενότητα: κριτική στο πρόγραμμα (η έξοδος από το ευρώ ως τμήμα του μεταβατικού προγράμματος προς το σοσιαλισμό, ως αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ανατροπή της λιτότητας), κριτική για μια πιο θαρραλέα «διεύρυνση» (η Λα.Ε ως μέτωπο υπό κατασκευή, με στόχο μια αντιμνημονιακή κοίτη της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς), κριτική για την αναγκαία δημοκρατική λειτουργία και το «άνοιγμα» των οργανωτικών ηθών και εθίμων. Τις κριτικές αυτές φροντίσαμε, όμως, να κρατήσουμε σε ένα πλαίσιο σοβαρό και υπεύθυνο: με τρόπο που να κάνει καθαρό ότι επιδιώκουμε την ενίσχυση και όχι την αποδυνάμωση της Λα.Ε, δηλαδή της κεντρικής προσπάθειας οικοδόμησης μιας εναλλακτικής πρότασης απέναντι στη σοσιαλφιλελεύθερη κωλοτούμπα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσουμε, μέχρι τον επόμενο «σταθμό» το συνέδριο της Λα.Ε  την άνοιξη του 2016. Με βασικούς στόχους: την πάλη για την υιοθέτηση ενός μεταβατικού ριζοσπαστικού – αριστερού προγράμματος, τη δημοκρατική συγκρότησή της, τη σύνδεσή της με τα κινήματα, τη συνεννόηση με τις υπόλοιπες δυνάμεις που απελευθερώνει η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ.

5. Στις εκλογές της 20/9 είχαμε μια σημαντική νίκη των μνημονιακών δυνάμεων. Με την υποστήριξη της κυρίαρχης τάξης, με τη συνεργασία με τους δανειστές, ο Τσίπρας επέβαλε και κέρδισε μια εκλογική μάχη ταχύτητας, όπου το μόνο επίδικο ήταν να καθαρίσει το κόμμα του και την κοινοβουλευτική ομάδα από την αριστερή πτέρυγα. Όμως στις 20/9 είχαμε υφαρπαγή της εργατικής και λαϊκής ψήφου, πριν   αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα του Μνημονίου 3. Από την επομένη των εκλογών δηλώσαμε ότι η νίκη του Τσίπρα δεν οδηγεί σε μνημονιακή σταθερότητα, ότι δεν έχουμε τη διαμόρφωση στην Ελλάδα μιας μνημονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας. Πριν κλείσουν 3 μήνες η εκτίμηση αυτή έχει επιβεβαιωθεί: οι κινητοποιήσεις ενάντια στο Μνημόνιο 3 έχουν ξεκινήσει, η κυβέρνηση που στις 21/9 έμοιαζε πανίσχυρη αναζητά «διευρύνσεις» προς τον… Λεβέντη (!) και τον ποταμίσιο Θεοδωράκη, ενώ έχει ανοίξει δημόσια η συζήτηση για την προοπτική κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Σε αυτές τις συνθήκες ο στόχος που πρέπει να θέσουμε είναι καθαρός: μπλοκάρισμα των μέτρων, ανατροπή του Μνημονίου 3 από τα κάτω. Οι πλειστηριασμοί, οι  ιδιωτικοποιήσεις και το ασφαλιστικό θα είναι οι πρώτες μάχες αυτού του πολέμου.

6. Όμως, από την περίοδο ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε μια βασική εμπειρία: ο αγώνας για την ανατροπή του Μνημονίου δεν περιορίζεται σε «συνδικαλιστική» πάλη, γίνεται κεντρικός πολιτικός αγώνας!  Και σε αυτό το πεδίο ο καθένας οφείλει να επιλέγει τα «εργαλεία» με τα οποία θα συμμετέχει στην κεντρική πολιτική πάλη:
I) Επιμένουμε στην λογική του συνθήματος για την «κυβέρνηση της αριστεράς». Ασφαλώς όχι με την έννοια της άμεσης υλοποίησης και προοπτικής, αφού είναι σαφές ότι έχουμε μόλις μπει σε περίοδο συσσώρευσης δυνάμεων που θα μπορούν να επιβάλουν μια τέτοια πολιτική λύση. Όμως με την έννοια της κατεύθυνσης, που: 
α) Αναδεικνύει το ζήτημα της σύνδεσης της ανατροπής του Μνημονίου με την ανατροπή της κυβέρνησης που το στηρίζει. Που αποδέχεται αυτό το καθήκον, της ανατροπής σε επίπεδο κυβερνητικής εξουσίας ακόμα και πριν διαμορφωθούν συνθήκες επαναστατικής κρίσης. β) Ξεκαθαρίζει το ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, αφού αποκλείει την κυβερνητική σύμπλευση της αριστεράς με οποιοδήποτε αστικό κόμμα και διαχωρίζει την πρότασή μας από επικίνδυνες αυταπάτες των ποικιλιών κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας που μπορεί να δώσει η λαϊκομετωπική παράδοση. Η λογική του συνθήματος για την κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έρχεται σε αντίφαση με την προτεραιότητα των κοινωνικών αγώνων από τα κάτω, αντίθετα από τη περίοδο ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει ως βασικό συμπέρασμα και εμπειρία ότι το σύνθημα για την κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτει σύγκρουση με την «ανάθεση» και τον κυβερνητισμό, μεγαλύτερη σύνδεση και στήριξη με τους αγώνες του κόσμου, πιο δημοκρατική και πιο άμεση παρέμβαση του κόμματος και των μελών του πάνω στην τακτική της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής ηγεσίας.
II) Στις συνθήκες αυτές γίνεται καθαρή η αναγκαιότητα συγκρότησης Ενιαίου Μετώπου στο πολιτικό πεδίο. Κάθε άλλη επιλογή είναι βερμπαλιστική υπεκφυγή από τις υποχρεώσεις που θέτει η συγκυρία. Εμείς έχουμε κάνει την επιλογή της Λα.Ε και θα δώσουμε τη μάχη για την καλύτερη και ταχύτερη συγκρότησή της. Θα υποστηρίξουμε τη διεύρυνση προς τους άλλους/ες συντρόφους/ισσες με τους οποίους συνυπήρξαμε στο ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για μακρόσυρτες δοκιμές των συνεργασιών. Θα υποστηρίξουμε τη διεύρυνση προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπογραμμίζοντας ότι η ενότητα σε κεντρικό πολιτικό πεδίο είναι ζήτημα απόφασης με βάση γνωστά δεδομένα και όχι πλέον παιχνίδι δοκιμασίας «πλαισίων» και ασκήσεων επί χάρτου.

7. Ασφαλώς η πολιτική πάλη δεν περιορίζεται στο κεντρικό πεδίο. Καθοριστικό, τουλάχιστον στην αρχική περίοδο, θα είναι το άνοιγμα της γραμμής μας σε συγκεκριμένα μέτωπα (πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό, αντιρατσιστικό - αντιφασιστικό) αλλά και επεξεργασία προτάσεων για σχήματα δράσης και συμμαχιών σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο. Στα θέματα αυτά θα πρέπει να συγκεντρωθεί άμεσα η προσοχή στις συζητήσεις των Π. Οργανώσεων και ενδιάμεσων οργάνων.

Δεκέμβρης 2015