Κυβέρνηση μεταξύ σφύρας και άκμονος

 Και οι δύο το έπραξαν με την ελπίδα ότι έτσι θα χαλαρώσει η θηλιά των δανειστών στο λαιμό της κυβέρνησής τους, με την ελπίδα ότι η «Ευρώπη» θα ήταν πιο ανοιχτή σε κάποιου είδους πολιτική διαπραγμάτευση για χαλάρωση αυτής της θηλιάς και με στόχο να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι κυβερνήσεις τους καθώς δεν «άντεχαν» πολιτικά τα «πακέτα» μέτρων που απαιτούσαν οι δανειστές με «αιχμή του δόρατος» το ΔΝΤ. Για τον κ. Σαμαρά γνωρίζουμε την κατάληξη του «στρατηγήματος»: το ΔΝΤ έμεινε ενώ εκείνος έφυγε. Όσο για τον κ. Τσίπρα, ο κίνδυνος να πέσει κι αυτός θύμα του «στρατηγήματός» του είναι εξαιρετικά μεγάλος...  

Ο κίνδυνος δεν προέρχεται απλώς από μια άστοχη «διπλωματική» κίνηση απελπισίας στο μέτωπο με τους δανειστές, αλλά από το συνολικότερο δεδομένο ότι η κυβέρνηση βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Από τη μια, η δική της πρόταση για το Ασφαλιστικό συναντάει δυναμικές αντιδράσεων απρόσμενα μεγάλες, ιδιαίτερα σε επιμέρους κοινωνικά στρώματα και επαγγελματικούς κλάδους (δικηγόροι και λοιποί επιστημονικοί κλάδοι, δημοσιογράφοι, ελεύθεροι επαγγελματίες), ενώ ιδιαίτερα μεγάλη δυναμική αναπτύσσει η κινητοποίηση των αγροτών. Από την άλλη, οι δανειστές αναπέμπουν το σχέδιο Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό ζητώντας πολύ περισσότερα απ’ αυτό!  
Το ΔΝΤ είναι «απαραίτητο», ο Τσίπρας όχι...
Τις τελευταίες μέρες οι δανειστές στέλνουν αυτό ακριβώς το μήνυμα στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του: το ΔΝΤ είναι απαραίτητο, εσείς όχι... Όταν έχεις «πουλήσει» με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο το μεγαλειώδες ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου και έχεις υποταχτεί στο «μοιραίο» των μνημονίων, δεν μπορείς βέβαια να έχεις απαιτήσεις καθορισμού της σύνθεσης του μπλοκ των δανειστών και «παιχνιδιών» στους κόλπους τους.   
Σε μια στιγμή που ο κίνδυνος σοβαρής αναζωπύρωσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αποτυπώνεται στους «πανικούς» που κυριεύουν το χρηματιστήριο της Σαγκάης αλλά και τη σχεδόν διαρκή το τελευταίο διάστημα πτώση στους δείκτες της Wall Street, στον DAX του Βερολίνου και τον CAC του Παρισιού, και όταν το γεωπολιτικό παιχνίδι βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, η παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι υπόθεση παγκόσμιων οικονομικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Η «αξία χρήσης» τους για τους δανειστές και το σύστημα πέφτει πιο γρήγορα και από τους χρηματιστηριακούς δείκτες. Έβγαλε τη «βρόμικη δουλειά» της εισαγωγής των μνημονίων με «υπογραφή Αριστεράς», διαχειρίστηκε με τις ευλογίες και τη στήριξή τους την πρώτη κρίσιμη περίοδο της υλοποίησής του, όταν η ΝΔ ήταν σε κατάσταση διαλυτικής κρίσης και δεν υπήρχε εναλλακτική πολιτική λύση για το σύστημα και τους δανειστές, αλλά αυτός ο πολιτικός χρόνος τελείωσε με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών και την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ. Από αυτό το σημείο και ύστερα, ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση.  
Όταν ο Στουρνάρας αποκαλύπτει «πραξικόπημα»...
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η περιβόητη συνέντευξη του Γιάννη Στουρνάρα στον Αλέξη Παπαχελά, με την οποία ευθαρσώς αποκάλυψε ότι ετοίμαζε (ομού μετά του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, πρώην πρωθυπουργών και άλλων θεσμικών παραγόντων!) πολιτικό πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης αν επέμενε στο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, δεν δόθηκε τυχαία στον συγκεκριμένο πολιτικό χρόνο. Περιείχε «κωδικοποιημένο πολιτικό μήνυμα» με αποδέκτη τον Αλέξη Τσίπρα που το περιεχόμενό του είναι περίπου το εξής: Μη διανοηθείς να καταφύγεις πάλι σε τακτικές αστάθειας όπως το δημοψήφισμα, γιατί έχουσιν γνώσιν οι φύλακες. Είτε θα τελειώσεις χωρίς αντιρρήσεις τη «δουλειά» με το μνημόνιο, είτε θα παραμεριστείς αδίστακτα! Η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα και ανταποκρίθηκε αναλόγως: Η κυβερνητική δήλωση ότι «υπήρχαν τέτοια σχέδια, αλλά οι φορείς τους έχουν πλέον φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ» είναι όχι μόνο ιταμή (αφού «καταδίδει» πρώην συντρόφους ως ενορχηστρωτές «πραξικοπήματος» νομιμοποιώντας το πραγματικό πραξικόπημα που ετοίμαζε ο Γιάννης Στουρνάρας) αλλά και απολογητική δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής στο «βαθύ κράτος» του συστήματος του χρηματιστικού κεφαλαίου. 
Και φυσικά, η συνέντευξη Στουρνάρα ήταν και μια υπόμνηση ότι αν ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν μπορούν, υπάρχουν πλέον εναλλακτικές λύσεις...  
...και οι «εχέφρονες» φοβούνται επιστροφή του Grexit
Οι απειλητικές προειδοποιήσεις του «βαθέος κράτους» των μνημονίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου συνοδεύονται ταυτόχρονα από δημόσια εκφρασμένες αγωνίες για την εξέλιξη των πραγμάτων. Δύο επίλεκτα στελέχη αυτού του «βαθέος κράτους», η Ντόρα Μπακογιάννη και η Άννα Διαμαντοπούλου, έχουν εκφράσει τέτοιες αγωνίες, με κοινό παρονομαστή τις εκκλήσεις για συναίνεση στο Ασφαλιστικό γιατί διαφορετικά παραμονεύει ο κίνδυνος μιας νέας «περιπέτειας» στις σχέσεις με τους δανειστές. Η Ντόρα Μπακογιάννη, υποστηρίζοντας την ανάγκη μιας τέτοιας συναίνεσης, υποστήριξε τη γραμμή των «καραμανλικών» που εξέφραζε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και προσπάθησε να κρατήσει όλα τα προσχήματα για τη διαφοροποίησή της από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο για την Άννα Διαμαντοπούλου, είπε ευθαρσώς, μιλώντας σε κοινή εκδήλωση που διοργάνωσε με το Ίδρυμα Friedrich Ebert Stiftung στην Αθήνα με θέμα το Ασφαλιστικό, ότι αν δεν υπάρξει συναίνεση στο Ασφαλιστικό «είναι σαν να αυτοκτονούμε σαν χώρα», επισείοντας τον κίνδυνο να επανέλθει η καταστροφική συζήτηση για το Grexit.   
Μπορούμε, αρκεί να το πιστέψουμε!
Όταν ο Γιώργος Κατρούγκαλος, εμπνευστής του αντιασφαλιστικού τερατουργήματος της κυβέρνησης, δηλώνει ότι υπάρχει κίνδυνος «εμπλοκής» με τους δανειστές, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να μεταφράζει σε απλά ελληνικά τη ρήση της Λαγκάρντ ότι «ζητήσαμε (σ.σ. από την ελληνική κυβέρνηση) αγελάδα και μας έστειλε γάτα». Η διαφορά... όγκου και βάρους ανάμεσα στην αγελάδα και τη γάτα δίνει μια ιδέα για το πόσο σκληρότερο Ασφαλιστικό ζητούν οι δανειστές! Αλλά δεν ζητούν μόνο αυτό: ζητούν, σύμφωνα με πληροφορίες, ένα Μεσοπρόθεσμο με επιπλέον μέτρα 1,8 δισ. ευρώ για το 2016 (δηλαδή ένα δεύτερο Ασφαλιστικό) και 8 δισ. ευρώ για την τριετία 2016-2018! 
Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αυτή η κυβέρνηση μπαίνει πλέον μεταξύ της σφύρας των δανειστών και του άκμονος της εργατικής και λαϊκής δυσαρέσκειας. Η ηγεσία Τσίπρα, ο μνημονιακά μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η κυβέρνηση, έβγαλαν τη μνημονιακή «βρόμικη δουλειά» σε μια μεταβατική περίοδο, λέρωσαν την «υπογραφή» της Αριστεράς κάτω από το τρίτο μνημόνιο, προς στιγμήν φαντάστηκαν τετραετή διακυβέρνηση και αδιατάρακτη ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό, αλλά πλέον είναι πολιτικά αποσαθρωμένοι! Ωστόσο, και η αίσθηση κέντρων του συστήματος και των δανειστών ότι «υπάρχουν πλέον εναλλακτικές λύσεις» μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά παρακινδυνευμένη –αυτή την ανασφάλεια εκφράζει ο διχασμός της ΝΔ αλλά και κέντρων του συστήματος για την ακολουθητέα γραμμή (συναίνεση περιλαμβανομένου και του Τσίπρα ή «εναλλακτικές λύσεις»;). Η πολιτική αστάθεια έχει βαθιές ρίζες στο βάθος της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και στη συνακόλουθη κρίση ηγεμονίας του συστήματος.  
Τούτων δοθέντων, η δυνατότητα για να εισβάλουν τα κινήματα αντίστασης στο προσκήνιο, να παίξει ξανά σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά, είναι ορθάνοιχτη. Η προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει αφήσει βαθιά αρνητικά αποτυπώματα, αλλά η κρίση ηγεμονίας του συστήματος και η πολιτική αστάθεια δίνουν μια νέα ευκαιρία ανασύνταξης για την αντεπίθεση. Είναι στο χέρι μας να την αξιοποιήσουμε, δίνοντας τη «μητέρα των μαχών» ενάντια στο αντιασφαλιστικό τερατούργημα της κυβέρνησης και τις ακόμη χειρότερες απαιτήσεις των δανειστών, με στόχο όχι μια μάχη οπισθοφυλακών αλλά τη νίκη!