Αγωγός προδοσίας των Παλαιστινίων

Π αρέα με το μισό υπουργικό συμβούλιο, ο Α. Τσίπρας βρέθηκε για άλλη μια φορά στο Ισραήλ. Η στενή συνεργασία με τους σφαγείς του παλαιστινιακού λαού επικυρώθηκε με την υπογραφή μιας σειράς οικονομικών συμφωνιών, που αφορούν τον τομέα της παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας, των υποδομών και μεταφορών, του τουρισμού, της διαχείρισης υδάτινων πόρων, της «ασφάλειας» (η πολεμική μηχανή του Ισραήλ και οι μέθοδοι καταστολής των Παλαιστίνιων έχουν να προσφέρουν πολύτιμη «τεχνογνωσία» στα σχέδια στρατιωτικοποίησης της μνημονιακής κοινωνίας και αποτροπής προσφύγων και μεταναστών) κ.ά.
Παρόμοιες «επωφελείς» συμφωνίες υπογράφτηκαν και στην Κύπρο, στο πλαίσιο τριμερούς συνάντησης Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ. Ο Νετανιάχου δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του, δηλώνοντας πως ενώ αποφεύγει τον όρο, αυτή η συμφωνία είναι πράγματι «ιστορική». Σχετικά υπερθεμάτισε και ο Α. Τσίπρας.
Τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν στον αγωγό EastMed, που θα μπορεί να μεταφέρει ισραηλινό φυσικό αέριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά τα αρχικά πανηγυρικά ρεπορτάζ βέβαια, έκαναν την εμφάνισή τους και οι πιο ψύχραιμες και σοβαρές αναλύσεις (στον αστικό Τύπο και των δύο χωρών). Οι οποίες εξηγούν ότι αυτό που συμφωνήθηκε είναι «διερεύνηση» και προειδοποιούν ότι το έργο έχει υψηλό κόστος και «σοβαρές τεχνικές δυσκολίες».
Αργότερα άλλωστε ο Νετανιάχου δήλωσε σε δημοσιογράφους ότι «οι τρέχουσες δυνατότητες εξαγωγής αερίου του Ισραήλ είναι ικανές να καλύψουν αγωγούς με κατεύθυνση τόσο την Αίγυπτο όσο και την Τουρκία. Αν η ανάπτυξη των κοιτασμάτων στο μέλλον οδηγήσει στην εκμετάλλευση και άλλων πεδίων, η τρίτη οψιόν, μέσω Κύπρου και Ελλάδας, θα είναι επίσης βιώσιμη και θα είναι ένας αγωγός προς την Ευρώπη». Και αφού έκανε σαφές ότι πρόκειται για «τρίτη οψιόν», συμπλήρωσε ότι αυτή θα εξαρτηθεί από το ύψος των ποσοτήτων αερίου που θα ανακαλυφθούν (;) στο μέλλον...
Άρθρο στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz κρατά μικρό καλάθι όταν το ρεπορτάζ φτάνει στον Eastmed:
«Αυτό το τελευταίο κάθε άλλο παρά έχει καταλήξει. Το Ισραήλ δεν ξέρει πόσο φυσικό αέριο θα έχει, αν θα μπορεί να το εξάγει, σε ποιον θα το εξάγει και πώς θα το εξάγει. Συζητά γι’ αυτό με την Ελλάδα και την Κύπρο εδώ και αρκετά χρόνια χωρίς πραγματικά αποτελέσματα. Το να φτιάξεις έναν αγωγό αερίου είναι εφικτό, αλλά τεχνικά πάρα πολύ σύνθετο και κοστίζει δισεκατομμύρια δολάρια. Τουρκικές εταιρείες ενδιαφέρονται επίσης για το ισραηλινό αέριο...».
Ποια είναι τότε η «ιστορικότητα» της συμφωνίας στενότερης συνεργασίας; Και πάλι με τα λόγια της Haaretz και τον τίτλο άρθρου ενός βετεράνου Ισραηλινού αξιωματούχου, «Η γέννηση ενός γεωπολιτικού μπλοκ: Ο άξονας Ισραήλ-Ελλάδα-Κύπρος». Τα ΜΜΕ στο Ισραήλ χαιρετίζουν τη συνεργασία χωρίς να σταθούν καθόλου στο φυσικό αέριο. Αντίθετα εστιάζουν στη «στρατιωτική σημασία της και τη σημασία στον τομέα της ασφάλειας». Διόλου τυχαία, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη συνάντηση του υπουργού Άμυνας Μοσέ Γιαλόν με τον Πάνο Καμμένο στην Αθήνα και το βάθος της στρατιωτικής συνεργασίας των δύο κρατών τα τελευταία χρόνια.
Το δεύτερο –συμπληρωματικό– στοιχείο που αναδεικνύει η αρθρογραφία στο Ισραήλ είναι «η ετοιμότητα της Ελλάδας να βοηθήσει το Ισραήλ στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ο ίδιος ο Νετανιάχου άλλωστε ευχαρίστησε την ελληνική κυβέρνηση κατά την επίσκεψη Τσίπρα. Και δεν έχουν άδικο: Σε μια περίοδο που η ΕΕ (υπό την πίεση κινημάτων όπως το BDS και ανήσυχη για τη διαιώνιση του Παλαιστινιακού) υιοθετεί πιο «αυστηρή» στάση απέναντι στο Ισραήλ, το Τελ Αβίβ έχει ανάγκη από συμμάχους στο εσωτερικό της. Και η ελληνική κυβέρνηση αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχος. Έδωσε μάχη, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Ν. Κοτζιάς για να «απαλύνει» ο τόνος κειμένου της ΕΕ για τα κατεχόμενα εδάφη και τα προϊόντα που παράγονται σε εποικισμούς!
Αυτή είναι η ουσία της προσέγγισης με το Ισραήλ, η συγκρότηση ενός «άξονα» που θα σπάει την απομόνωση του Ισραήλ σε μια εποχή που το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη πιέζει για την απομόνωσή του. Προσφέροντας αυτήν την καλή υπηρεσία στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Τσίπρα θεωρεί πως κερδίζει «πόντους» στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Κάποια πιο εκλεπτυσμένα άρθρα γνώμης δεν παραλείπουν να σταθούν στο ότι αυτά τα υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πανηγυρίζουν που ο Α. Τσίπρας «σπάει επιτέλους το αντιισραηλινό ταμπού της ευρωπαϊκής Αριστεράς». 
Από το Μαξίμου υπάρχουν ήδη διαρροές για τη φιλοδοξία του να αναβαθμιστεί ο ρόλος της Ελλάδας ως διαμεσολαβήτριας στο Παλαιστινιακό. Επιμένει βέβαια πως οι δεσμοί με τον αραβικό κόσμο και τον παλαιστινιακό λαό παραμένουν ακλόνητοι. Βέβαια, ενώ το μισό υπουργικό συμβούλιο πήγε στο Ισραήλ, στα παλαιστινιακά εδάφη εστάλη μόνο ο... Μάρδας να συζητήσει τις ευκαιρίες συνεργασίας με τον κατασκευαστικό κλάδο! 

ΥΓ.: Η διαρκής αναφορά στον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία που απειλεί τη Δύση» σε αυτές τις συναντήσεις είναι αρκετά προβληματική από μόνη της, για όποιον έχει μελετήσει τι σήμανε αυτή η ρητορική τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλά αν στην Αθήνα ή το Λονδίνο η «τρομοκρατία» είναι κάπως αφηρημένη έννοια, στο Τελ Αβίβ είναι γνωστό πως η λέξη αφορά την παλαιστινιακή αντίσταση...