Στην ομιλία του στο Τάε Κβον Ντο για τον έναν χρόνο της κυβέρνησής του ο Αλέξης Τσίπρας, για να δικαιολογήσει την πρόταση της κυβέρνησής του για το Ασφαλιστικό, μεταξύ άλλων είπε:
«Δεν γίνεται σε μια χώρα με λιγότερο από 4 εκατομμύρια ενεργό πληθυσμό εκ των οποίων το 1,5 άνεργοι να στηρίζονται 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι.
Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτούς τους ασφυκτικούς όρους που μας κληροδότησαν, εμείς κάνουμε τα πάντα για να προστατεύσουμε ακέραιο και αλώβητο το ύψος των σημερινών συντάξεων, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα σύστημα βασισμένο την ισονομία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη».
Ημερ.Δημοσίευσης
Στις δύο αυτές προτάσεις σε μεγάλο βαθμό περιγράφεται η λογική με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το Ασφαλιστικό. Στην πρώτη πρόταση αποδέχεται ότι από τις εισφορές των σημερινών εργαζομένων θα πληρώνονται οι συνταξιούχοι. Στη δεύτερη προσπαθεί να δικαιολογήσει τις παράλογα υπέρογκες αυξήσεις στις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών και αγροτών ως ισονομία και ισότητα για την επίλυση του Ασφαλιστικού.
Αυτή η επιχειρηματολογία βασίζεται στη λογική ό,τι έγινε έγινε, για να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στους δανειστές να κόψει πόρους του Δημοσίου προς τα ασφαλιστικά ταμεία κατά 1,8 δισ. το 2016, 1,65 δισ. το 2017, 1,8 δισ. το 2018.
Οι σημερινοί συνταξιούχοι στον εργασιακό τους βίο έχουν πληρώσει με το παραπάνω τη σύνταξή τους, οι Έλληνες εργαζόμενοι πληρώνουν 25% μεγαλύτερες εισφορές από των Μ.Ο. της ΕΕ, χαρακτηριστικό είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην 6η θέση στις εισφορές των εργαζομένων και στη 17η στις εισφορές των εργοδοτών.
Το ζήτημα της «έλλειψης πόρων», που ουδέτερα το εμφανίζει η κυβέρνηση ως το πρόβλημα για να στηρίξει τη μη βιωσιμότητα και άρα τις περικοπές, είναι μια πολιτική επιλογή που θέλει για ακόμα μία φορά να κρύψει πού πήγαν τα αποθεματικά και άρα ποιος πρέπει να πληρώσει. Είναι προφανές ότι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να επικαλείται την «ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη» αν έπαιρνε μέτρα για να πληρώσουν αυτοί που έκλεψαν τα αποθεματικά και όχι για μία ακόμη φορά οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι.
Οι συνταξιούχοι λοιπόν έχουν πληρώσει με το παραπάνω τις συντάξεις τους, αλλά τα λεφτά τα έφαγαν συστηματικά οι καπιταλιστές. Με συντηρητικούς υπολογισμούς η κλοπή από τα ταμεία υπολογίζεται από το 1950 μέχρι σήμερα σε 120 δισ. €. Εκτός από τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και των ομολόγων. Για δεκαετίες οι τράπεζες επιδοτούσαν, με τα λεφτά των ασφαλισμένων, βιομηχάνους, εφοπλιστές, εργολάβους και τραπεζίτες.
Στην εποχή των μνημονίων οι απώλειες έφθασαν στα 33 δισ. € από τα οποία τα 12,5 δισ. ήταν από το PSI. Σύμφωνα με την ΠΟΣΕ ΙΚΑ, μόνο την περίοδο 2009-2014 οι αντεργατικές ανατροπές (απολύσεις, μειώσεις αποδοχών-εισφορών, αντικατάσταση των «ακριβότερων» με «φθηνότερους» εργαζόμενους με καθεστώς μερικής και εκ περιτροπής εργασίας κ.λπ.) στέρησαν από τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης εισφορές 13 δισ. ευρώ!
Πολιτική επιλογή υπέρ των εργαζομένων και συνταξιούχων σημαίνει πρόταση να ανακεφαλαιοποιηθεί, δηλαδή να αποκατασταθεί με συμπληρωματικούς δημόσιους πόρους, που θα προέλθουν από τη φορολόγηση των μεγάλων κερδών και του μεγάλου πλούτου, η διαχρονική λεηλασία των αποθεματικών.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η πρόταση της ΛΑΕ για την κοινωνική ασφάλιση, στο ζήτημα των δημόσιων πόρων αναφέρει: Κοινωνική ρήτρα στα δημόσια έργα: Ποσοστό υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης επί της αξίας του αναλαμβανόμενου έργου, που θα επιβαρύνει τον εργολήπτη στις συμβάσεις δημοσίων έργων και κρατικών προμηθειών. Ποσοστό στα κέρδη των τραπεζών για αναπλήρωση των απωλειών της από ανακεφαλαιοποιήσεις. Κοινωνική ρήτρα επί της δημόσιας ακίνητης περιουσίας: Ποσοστό υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης των εκάστοτε αναπροσαρμογών της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων και εκτάσεων γης του Δημοσίου.
Ειδικό τέλος στα κέρδη επιχειρήσεων τυχερών παιχνιδιών (ΟΠΑΠ, λαχεία, καζίνα). Τμήμα των προστίμων που επιβάλλονται για φοροδιαφυγή, κ.λπ.
Η πρόταση του Ασφαλιστικού της κυβέρνησης κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Η σε εξέλιξη μάχη του Ασφαλιστικού είναι ένα σοβαρό επεισόδιο του «ταξικού πολέμου» για το ποιος θα πληρώσει το κόστος της κρίσης του συστήματος. Το καινούργιο στοιχείο σε αυτό τον ανελέητο πόλεμο είναι ότι η νέα, ακόμα σκληρότερη πρόταση προέρχεται από την «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.