Η νέα διαπλοκή στην τηλεόραση

Παρασκηνιακοί επιχειρηματικοί πόλεμοι και σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις «για τα μάτια» παλιών και νέων καναλαρχών συνθέτουν το σκηνικό γύρω από την πρόσφατη ψήφιση της διαβόητης τροπολογίας Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. 

Η νομοθετική παρέμβαση στο τηλεοπτικό τοπίο αποτελεί την προμετωπίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην υποτιθέμενη μάχη της «ενάντια στο κατεστημένο». Την ώρα που οι συντάξεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλων μας βρίσκονται «στον πάγκο του χασάπη» και το πολυδιαφημισμένο «παράλληλο πρόγραμμα» αποδείχθηκε μια μεγαλειώδης εξαπάτηση, η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί να χρυσώσει το χάπι με το τηλεοπτικό σίριαλ της σύγκρουσης με ορισμένους «ολιγάρχες». Γιατί με πολλούς άλλους, στις τράπεζες, στις εργολαβίες κ.α., βρίσκεται σε ανοιχτές «δουλειές»...
Ο υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς, μετά τις μεθοδευμένα άκαρπες προσπάθειες συγκρότησης του νέου ΕΣΡ, με τον νέο νόμο γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος του κρίσιμου παιχνιδιού: προσδιορίζει τον αριθμό των αδειών (για τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και γενικού περιεχομένου τελικά θα είναι 4, από τα 7 υψηλής ευκρίνειας που εκπέμπουν σήμερα), αυτός θα διενεργεί το διαγωνισμό, ο ίδιος θα ορίζει τις τιμές εκκίνησης και τον πλειοδότη. Με άλλα λόγια, ο αρμόδιος υπουργός θα κινεί τα νήματα των αλληλοεκβιασμών και των όποιων εξυπηρετήσεων ανάμεσα στο Μαξίμου και τους τωρινούς ή τους μελλοντικούς βαρόνους της ενημέρωσης, που διαχρονικά νέμονται τις δημόσιες συχνότητες. Για να διαμορφώνουν συνειδήσεις αναπαράγοντας την κυρίαρχη ιδεολογία και να μολύνουν τα μυαλά του κόσμου με ισχυρές δόσεις τρομοκρατίας και ρατσισμού, υπηρετώντας ακούραστα το καθεστώς. 
Σχεδόν όλα τα media είναι σήμερα χρεοκοπημένα, λόγω της υπερέκθεσής τους στον τραπεζικό δανεισμό. Αυτό το δεδομένο, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα «επικοινωνιακού εξωραϊσμού» του τρίτου μνημονίου, έχει πυροδοτήσει ένα πολύ σκληρό πολιτικοεπιχειρηματικό παζάρι για τους τελικούς αποδέκτες των νέων αδειών. Για παράδειγμα, ακούγεται ότι η Γ. Αγγελοπούλου και ο Β. Μαρινάκης ετοιμάζονται να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό, με αυτόνομα ή μη σχήματα. Το «χτύπημα» στη διαπλοκή δηλαδή θα είναι το προπέτασμα καπνού που αποκρύπτει το χτίσιμο της «νέας διαπλοκής» στην εποχή του Μνημονίου 3.
Τα αστικά κόμματα έχουν βγει φυσικά στα κάγκελα για την υπεράσπιση των δικών τους φίλων-μετόχων στα κανάλια, ενώ η Ένωση των Ιδιωτικών Σταθμών χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το Σύνταγμα και την πολυφωνία (ξεχνώντας τα αίσχη τις μέρες του δημοψηφίσματος), καθώς και «για τις χαμένες θέσεις εργασίας», όταν οι απολύσεις και η εργοδοτική αυθαιρεσία είναι σήμερα ο κανόνας στα τηλεοπτικά (και όχι μόνο) κάτεργα. 
Για το κίνημα και την πραγματική Αριστερά, αυτό το δυσώδες γαϊτανάκι είναι εντελώς ανούσιο. Οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι δημόσια αγαθά που δεν θα έπρεπε να ανήκουν ούτε σε λίγα ούτε σε περισσότερα επιχειρηματικά χέρια. Η κοινωνία, μαζί με τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, μέσα σε μια πορεία ριζοσπαστικών ανατροπών, μπορεί να δημιουργήσει δομές δημοκρατικής συμμετοχής, εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στον τομέα της ενημέρωσης. Μόνο έτσι τα κανάλια θα πάψουν να λειτουργούν με κίνητρο το κέρδος και τη συγκέντρωση ισχύος για τους καπιταλιστές. Μόνο έτσι θα πάψουν να είναι «μεγάφωνα» των αφεντικών και εργαλεία χειραγώγησης των «από κάτω».