Η Πανελλαδική Δικτύωση Αντιρατσιστικών, Αλληλέγγυων και Μεταναστευτικών Συλλογικοτήτων πραγματοποιήθηκε το διήμερο 13-14 Φλεβάρη στο Art Garage στα Εξάρχεια. Συμμετείχαν πολλές δεκάδες συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα. Στόχος ήταν να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις πάνω στη συγκυρία για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, μια συγκυρία που είναι ιδιαίτερα απαιτητική και πολύπλοκη, να συγκεκριμενοποιήσουμε τους στόχους μας και να καταλήξουμε σε συντονισμό της δράσης μας. Το διήμερο ήταν απόλυτα επιτυχημένο και η δικτύωση των συλλογικοτήτων είμαστε βέβαιοι ότι θα βοηθήσει πολύ ώστε η δράση της καθεμίας να είναι πιο αποτελεσματική. Συζητήσαμε με ακτιβιστές που αναπτύσσουν δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη «διαδρομή» των προσφύγων –στα νησιά (Κάλυμνος, Μυτιλήνη), στα αστικά κέντρα (Κόρινθος), στα σύνορα (Ειδομένη)– και τα παρουσιάζουμε εδώ, θεωρώντας ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πλέον κατάλληλοι να μιλήσουν για το προσφυγικό. Κοινός τόπος όλων ήταν η ανεπάρκεια και η ανάλγητη στάση του κράτους, η αντίθεση στην εμπλοκή της Frontex και του ΝΑΤΟ, στα hotspots και στο διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών, στην κράτηση και τις απελάσεις, αλλά και τα αιτήματα των ανοιχτών συνόρων, των ανοιχτών δομών φιλοξενίας, της παροχής ασύλου σε όσους πρόσφυγες επιθυμούν να μείνουν εδώ και της νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Ο συντονισμός των αλληλέγγυων, η πάλη ενάντια σε όσα καταγγέλλουν και η διεκδίκηση των αιτημάτων που αναδεικνύουν θα είναι κρίσιμο ζήτημα το επόμενο διάστημα. (Ολόκληρες οι συνεντεύξεις στο Rproject.gr)
Ο κόσμος της εργασίας έχει κοινά συμφέροντα
Πάνος Δαμέλος, Αντιρατσιστική-Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Κορίνθου
Έχουμε βρεθεί από την πρώτη στιγμή απέναντι από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου με διαφορες διαμαρτυρίες, προσπαθώντας να αναδείξουμε τα προβλήματα, αλλά και δίπλα στους έγκλειστους μετανάστες.
Το στρατόπεδο έχει αρχίσει να ξαναγεμίζει, εκεί που υπήρξε μια βελτίωση πριν από ένα χρόνο και υπήρξε η θετική εξέλιξη του 18μηνου που έπεσε στους 6 μήνες, άρα αποσυμφορήθηκε αρκετά. Το στρατόπεδο της Κορίνθου είχε φτάσει να έχει 1.200 άτομα, πριν ένα μήνα είχε 5-6 άτομα και ξαφνικά άρχισε να ξαναγεμίζει. Αυτή τη στιγμή έχει γύρω στους 300-400 μετανάστες, κυρίως Μαροκινής καταγωγής, τους οποίους τους φέρνουν από διάφορα σημεία, και είναι στη λογική της επαναπροώθησης. Αρκετοί έχουν φύγει ήδη και για Μαρόκο και για Τουρκία. Η σίτιση ήταν ανεπαρκής μέχρι πριν λίγο καιρό και γιατροί δεν υπάρχουν μέσα στο στρατόπεδο. Εννοείται ότι εμείς θέλουμε να κλείσει το στρατόπεδο, είμαστε υπέρ των μικρών δομών φιλοξενίας, ανοιχτών στην κοινωνία, αλλά και για τους μετανάστες να μπορούν να βγαίνουν έξω. Δεν είμαστε δηλαδή στη λογική της βελτίωσης αυτών των κλειστών δομών, αλλά της κατάργησής τους.
Το καλοκαίρι με το μεγάλο προσφυγικό κύμα φτιάχτηκε μια ευρύτερη πρωτοβουλία που είχε μέσα ΕΛΜΕ, δασκάλους, κοινωνικό ιατρείο, και ειδικά οι μαθητες συνεισέφεραν πάρα πολύ. Μιλάμε για δεκάδες ή και εκατοντάδες κούτες με πράγματα τα οποία προωθήθηκαν στα νησιά, στην Αθήνα, όπου υπήρχε ανάγκη, σε συνεργασία με άλλες συλλογικότητες, κυρίως ανεξάρτητες, που στηρίζουν τους πρόσφυγες εκεί.
Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή η ΕΕ λειτουργεί με έναν εντελώς αντιμεταναστευτικό και αντιπροσφυγικό τρόπο. Η δική μας κατεύθυνση πρέπει να είναι να συνδέσουμε τα προβλήματα των Ελλήνων με τα προβλήματα των ξένων και να δώσουμε μια πιο ταξική εξήγηση, γιατί και η ακροδεξιά καραδοκεί, και ειδικά αυτή τη στιγμή που έχουμε εντός εισαγωγικών κυβέρνηση της Αριστεράς, να παρουσιαστεί σαν το πολιτικό αντίβαρο, με έναν λόγο που εστιάζει στο εθνικό. Εμείς αυτό που πρέπει να δείξουμε είναι ότι ο κόσμος της εργασίας έχει κοινά συμφέροντα όπου κι αν έτυχε να γεννηθεί. Τη στιγμή που μας ληστεύουν οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο και προσπαθούν να μας υποδείξουν ως εξωτερικό εχθρό τους μετανάστες, ο δικός μας ρόλος είναι να αντιτάξουμε την ταξική πραγματικότητα, ότι αυτές οι πολιτικές είναι που φτωχοποιούν και εμάς και τους μετανάστες και ότι είναι κοινός ο αγώνας μας για καλύτερη ζωή και αξιοπρέπεια. Το αίτημά μας είναι ανοιχτά σύνορα για να μην ξαναπνιγεί ποτέ κανένας στη Μεσόγειο.
Οι περιπολίες του ΝΑΤΟ δημιουργούν συνθήκες πολέμου
Έφη Λατσούδη
Χωριό του Όλοι Μαζί
Αυτό το καλοκαίρι βασικά φιλοξενήσαμε ευάλωτες ομάδες. Πολλούς ανάπηρους, ασθενείς, δύσκολες περιπτώσεις ψυχιατρικά, τις φιλοξενούσαμε σε αυτό το χώρο. Ουσιαστικά καλύπταμε κενά του συστήματος. Το παράδοξο είναι ότι παρά το γεγονός ότι έχουμε πια εκατοντάδες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στη Λέσβο, τις δύσκολες περιπτώσεις τις φιλοξενούσαμε σ’αυτό το χώρο. Από τη στιγμή που επιβλήθηκε ο διαχωρισμός στις εθνικότητες, το ΠΙΚΠΑ ήταν ο μόνος χώρος που φιλοξενούσε Μαροκινούς, Αλγερινούς και Ιρανούς χωρίς να βάζει περιορισμό και δίνοντας λύσεις σε ευάλωτες ομάδες, γιατί και από αυτές τις εθνικότητες υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες, οι οποίοι με το καινούργιο σύστημα αποκλείονταν από οτιδήποτε, με αυτούς δεν ασχολιόταν κανείς.
Ασχολούμαστε χρόνια με τα θύματα των ναυαγίων, αλλά φέτος η κατάσταση μας ξεπέρασε. Για όλη την ομάδα ήταν πολύ βαρύ. Μιλάμε για συνεχόμενα ναυάγια, νεκρούς, αγνοούμενους, η μια τραγωδία πάνω στην άλλη. Δεν προλαβαίναμε να θάψουμε τους νεκρούς και ερχονταν κι άλλοι κι άλλοι…
Στις παραλίες έχει οργανωθεί ένα σύστημα αλληλεγγύης, το οποίο δρα και με αυτοοργανωμένες ομάδες και με ΜΚΟ και έχουν φτιαχτεί ομάδες σε κάθε παραλία. Αυτές υποδέχονται τους ανθρώπους, τους δίνουν ρούχα, φροντίζουν να βλέπουν αν γίνεται κάποιο ναυάγιο, αν μια βάρκα είναι σε κίνδυνο και ειδοποιούν για να βγαίνουν ναυαγοσωστικά. Αυτή τη στιγμή άλλαξε η πολιτική ξαφνικά. Είχαμε πρώτα τα κρούσματα ποινικοποίησης της αλληλεγγύης, την επίθεση στον Πλάτανο που έγινε και την επιμονή για την καταγραφή. Έχουν περάσει χιλιάδες άνθρωποι από το ΠΙΚΠΑ, έχουμε τις πιο ευάλωτες και τις πιο δύσκολες περιπτώσεις και ξαφνικά μας ζητάνε, για να κάνουμε αυτά που κάναμε τόσα χρόνια, να καταγραφούμε και να αναγνωριστούμε από το κράτος. Θα δούμε πού θα καταλήξει αυτό. Για εμάς είναι πολύ σημαντικό οι αυτοοργανωμένες ομάδες και οι αυτόνομες πρωτοβουλίες να συνεχίσουν να υπάρχουν. Γιατί βλέπουμε πολύ καθαρά ότι οι πιο σοβαρές λύσεις δόθηκαν από αυτές τις ομάδες, ούτε από τις ΜΚΟ, ούτε από το κράτος.
Είχαμε επίσης σύλληψη κάποιων ομάδων από τους διασώστες, οι οποίοι δεν είχαν δηλώσει τα VHS και ύστερα είχαμε τη σύλληψη των ναυαγοσωστών που είχαν βγει σε περιπολία διάσωσης. Οι Ισπανοί ναυαγοσώστες, που είναι οι ίδιοι πυροσβέστες και είναι εκπαιδευμένοι στη διάσωση στη θάλασσα, έρχονται στις διακοπές τους να προσφέρουν εθελοντική εργασία στη Λέσβο και ξαφνικά βρέθηκαν με χειροπέδες σε ένα κελί του λιμενικού που δεν μπαίνει άνθρωπος μέσα, ούτε ζώο βάζεις. Για να βγουν, πλήρωσαν εγγύηση από 5.000 ευρώ ο καθένας, ουσιαστικά τους τίναξαν στον αέρα, γιατί ό,τι οικονομίες είχαν για να καλύψουν τα έξοδά τους φύγανε… και με τα έξοδα δικηγόρων κι όλα αυτά. Μετά από αυτό είχαμε παρουσία της Frontex πολύ έντονη, με περιπολίες στη στεριά, με συνεχή μηνύματα να μην δρουν ανεξάρτητες ομάδες και ότι θα γίνονται έλεγχοι. Στα λιμάνια, επειδή είναι χώρος του λιμενικού, απαγορεύεται η είσοδος αλληλέγγυων.
Έχουμε τις περιπολίες του ΝΑΤΟ, που πραγματικά είναι το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε και δημιουργούν συνθήκες πολέμου. Εμείς πάντα το λέγαμε ότι αυτό που γίνεται με τους πρόσφυγες είναι ένας πόλεμος ενάντιά τους, με τη Frontex και το λιμενικό, αλλά το να έχεις και πραγματικά πολεμικές δυνάμεις για να τους εμποδίσουν να έρθουν είναι τραγικό. Με όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία και τις δολοφονίες που γίνονται από το κράτος, το να θεωρηθεί η Τουρκία ασφαλής χώρα και να γυρίζουν οι ανθρωποι εκεί είναι εξωφρενικό.
Το να τους ταΐζουμε και να καλύπτουμε τις βασικές τους ανάγκες δεν είναι ο ρόλος της αλληλεγγύης. Αυτό το κάναμε από ανάγκη, για να μην φτάσουν στην απόλυτη εξαθλίωση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διεκδικήσουμε δομές υποδοχής και φιλοξενίας, ένα πλαίσιο δηλαδή που θα υποστηρίζει τους πρόσφυγες, στο οποίο θα συμμετεχει η κοινωνία. Από κει και πέρα πρέπει να πιέσουμε την Ευρώπη να αποδεχτεί ότι αυτό είναι υποχρέωσή της, γιατί αυτό που κάνει τώρα, να πετάει το μπαλάκι στην Ελλάδα και κυρίως στην Τουρκία, είναι μια πραγματικά απαράδεκτη πρακτική. Αλλιώς να βγουν να πουν καθαρά ότι αυτή η πολιτική είναι μια πολιτική που σκοτώνει και θα σκοτώσουμε όσους μπορούμε. Αν δεν θέλουν να φτάνουν τόσοι άνθρωποι, ας σταματήσουν τον πόλεμο και ας βοηθήσουν τις χώρες τους να ορθοποδήσουν, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει και δεν θα γίνει άμεσα.
Θεωρώ ότι το βασικό που έχουμε να κάνουμε έιναι να δικτυωθούμε μεταξύ μας και να συνεργαστούμε όλοι μαζί σαν δομές αλληλεγγύης. Δρούμε στον ίδιο χώρο και έχουμε απόλυτη ανάγκη ο ένας τον άλλο. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται και πρέπει να το δυναμώσουμε με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε ούτε τοπικά, ούτε ακόμα περισσότερο κλειστά στην ομάδα του ο καθένας. Έτσι δεν κάνουμε τίποτα.
Λέμε ναι στα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας
Σεβαστή Παπαμιχαήλ, Ομάδα Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων Καλύμνου
Ένα πρόβλημα που θα ήθελα να επισημάνω, ζώντας τρία ναυάγια, είναι η έλλειψη ναυαγοσωστικού σκάφους. Η διάσωση γίνεται με καΐκια και με μια καταδίωξη που υπάρχει από το λιμενικό. Όταν η διάσωση γίνεται από σκάφη που δεν είναι εξοπλισμένα, δεν έχουν ούτε ισοθερμικές κουβέρτες, υπάρχουν προβλήματα. Δεν έχουν ειδικευμένο προσωπικό, δεν έχουν ένα γιατρό πάνω, ώστε να παρέχει τις πρώτες βοήθειες. Συλλέγονται άνθρωποι τραυματισμένοι και μέχρι να φτάσουν στο νοσοκομείο έχουν καταλήξει. Ένα άλλο είναι ο χρόνος παραμονής πάνω στα νησιά Φαρμακονήσι και Καλόλιμνο. Πάνω σε αυτά τα νησιά, τα οποία δεν έχουν καμία υποδομή, μένουν άνθρωποι ακόμα και μιάμιση μέρα, χωρίς τροφή, νερό ή στέγαστρο. Άρα ζητάμε, όταν δίνεται σήμα ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί, άμεσα να κινητοποιείται το λιμενικό, κάτι το οποίο δεν γίνεται τις περισσότερες φορές. Ένα τρίτο πράγμα είναι ο ανεξέλεγκτος χρόνος για την καταγραφή των ανθρώπων στα νησιά. Μπορεί να πάρει 3 μέρες, μπορεί να πάρει και 20-25 μέρες για να καταγραφούν. Έτσι οι άνθρωποι μένουν σε ένα νησί όπου οι χώροι φιλοξενίας είναι περιορισμένοι.
Από μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν έρθει, όσοι δεν φτάνουν, πνίγονται, ή επαναπροωθούνται από το λιμενικό ή τη Frontex πίσω στην Τουρκία. Αυτό που πρέπει να καταγγείλουμε είναι ότι στις 30 του Οκτώβρη, στο ναυάγιο που έγινε, οι μαρτυρίες όλων ήταν ότι τους βούλιαξαν. Όταν πέρασαν τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας, τους πλησίασε σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής και γυρνούσε γύρω από το σαπιοκάραβο με μεγάλη ταχύτητα, ώστε να δημιουργήσουν δίνη κυμάτων. Οι μαρτυρίες ήταν ότι είχε από 170 ως 210 άτομα. Κατάφεραν να έχουμε 141 ζωντανούς και 20 νεκρούς. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουμε πόσοι ήταν.
Τα αιτήματά μας είναι πίεση σε διεθνές επίπεδο για τερματισμό των επεμβάσεων, ανοιχτά σύνορα και χερσαία διέλευση όλων των προσφύγων και μεταναστών, απορρόφηση των προσφύγων από την ΕΕ, καλές συνθήκες διαμονής και ταχεία προώθηση. Λέμε ένα τρανταχτό όχι στα κέντρα διαλογής ανθρώπινων ψυχών, αντίθετα λέμε ναι στα κέντρα φιλοξενίας, με πρόσβαση των δήμων, των αλληλέγγυων ομάδων και προσώπων, που στοχοποιούνται και απαξιώνονται αυτή τη στιγμή.
Με τις πρόσφατες εξελίξεις τρομάζουμε. Από τη μία ο στρατός, από την άλλη τα κέντρα κράτησης, και όσο πάει η Ευρώπη σκληραίνει τη στάση της. Είναι θέμα χρόνου να κλείσουν τα σύνορα και για τους πρόσφυγες. Ωστόσο και αυτός ο διαχωρισμός που γίνεται τώρα είναι αυθαίρετος. Ένας άνθρωπος εξαθλιωμένος, καταπιεσμένος, κυνηγημένος, γιατί δεν είναι πρόσφυγας και είναι μετανάστης; Για μας δεν υπάρχει πρόσφυγας και μετανάστης. Είτε είσαι από το Πακιστάν, είτε είσαι από τη Συρία, έχεις δικαίωμα στη ζωή σου.
Να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν
Βούλα Βασιλειάδου
Πρωτοβουλία Κοζάνης για την Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες της Ειδομένης
Η δική μας πρωτοβουλία είναι μια μικρή ομάδα που όμως έχει συνέπεια και ευελιξία. Θέλουμε κατά βάση να απαντάμε αποτελεσματικά στις ανάγκες των ομάδων που βρίσκονται στα σημεία εισόδου.
Αυτό που αναζητάμε όλοι σήμερα εδώ είναι να βρούμε ποιο είναι το επόμενο βήμα, τι κάνουμε παρακάτω σε πολιτικό επίπεδο. Παρόλο που οι ομάδες είναι διαφορετικές μεταξύ τους, είναι σημαντικό να υπάρχει μια κοινή πολιτική γραμμή και τοποθέτηση. Γιατί ζούμε μια περίεργη συγκυρία, και το αντιπολεμικό κίνημα είναι χαμηλό, και οι πολιτικές που μας επιβάλλονται στο μεταναστευτικό, και όχι μόνο, είναι απαράδεκτες. Επίσης λύση πρέπει να βρεθεί στο θέμα της φιλοξενίας των προσφύγων, κάτι που απασχόλησε όλες τις ομάδες που είναι εδώ σήμερα. Πώς μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο ευέλικτη και να αφορά όλη την κοινωνία. Αν εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν, που είναι εξάλλου λίγα και δευτερεύοντα, τότε θα έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα.