Έξω το ΝΑΤΟ - Αλληλεγγύη «άνευ όρων» στους πρόσφυγες

Όσοι δεν πνίγονται ή δεν «μπλοκάρονται» από το ΝΑΤΟ και τη Frontex θα μένουν εγκλωβισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Μακριά από μας κι ας γίνει πρόβλημα των άλλων» είναι η γραμμή που υιοθετεί η μία κυβέρνηση μετά την άλλη, υψώνοντας φράχτες παντού. Αυτήν τη γραμμή ακολουθεί και η ελληνική κυβέρνηση, που κατηγορεί τις άλλες κυβερνήσεις (Τουρκία, Αυστρία, Βαλκανικά κράτη) ενώ διατηρεί τον φράχτη του Έβρου και τις φρεγάτες του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Η σκλήρυνση της γραμμής συνοδεύεται από την προσπάθεια να μετατραπεί στη δημόσια συζήτηση το προσφυγικό από «ανθρωπιστικό ζήτημα» σε θέμα «εθνικής ασφάλειας και εθνικής κυριαρχίας» (βλ. σελ. 17).
Αυτή η «αλλαγή φάσης» (σε σχέση π.χ. με το καλοκαίρι) αποτυπώθηκε και στα ΜΜΕ, που έχουν αρχίσει να τρομοκρατούν τον κόσμο και να επιχειρούν να τον «μπολιάσουν» με ρατσιστικό πανικό. Η εικόνα των μικρών παιδιών στους δρόμους υποχρεώνει να κρατιούνται τα ανθρωπιστικά προσχήματα, αλλά πυκνώνουν οι τίτλοι πως «πλημμυρίζουμε», «βρισκόμαστε σε ασφυξία», αντιμετωπίζουμε μια «ανεξέλεγκτη κρίση» (που καλό θα ήταν να την αναλάβει ο στρατός, σύμφωνα π.χ. με τον Άρη Πορτοσάλτε). Η λογική συνέπεια είναι πως «καλός ο ανθρωπισμός, αλλά τώρα που προκύπτει εθνικός κίνδυνος θα πρέπει να γίνουμε και ολίγον ρατσιστές». 
Σε πείσμα αυτού του κλίματος, οι «από κάτω» έδωσαν τη δική τους απάντηση: Ένα συγκλονιστικό σε μέγεθος κύμα αλληλεγγύης πιάνει το νήμα του καλοκαιριού, σε ακόμα πιο «δύσκολες» συνθήκες (βλ. σελ.16).
Αλλά καθώς η πίεση θα αυξάνεται, θα χρειαστεί επιμονή σε καθαρές απαντήσεις: αλληλεγγύη στους πρόσφυγες χωρίς όρους –όχι «υπό τον όρο» ότι θα διέρχονται μόνο και δεν θα παραμένουν στη χώρα, όχι «υπό τον όρο» ότι θα παραμένουν λίγοι κι όχι «πολλοί», όχι υπό τον όρο να εγκλειστούν σε στρατόπεδα για να μη δημιουργούν «προβλήματα ασφάλειας». Και φυσικά όχι «υπό τον όρο» ότι πρώτα ή έστω παράλληλα θα δοθεί μια λύση στις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος –τέλος του πολέμου στη Συρία, τέλος της εξαθλίωσης. Αλληλεγγύη άνευ όρων! 
Για να «χτιστεί» αυτή η θέση με μαζικούς όρους, θα χρειαστεί να δώσει απαντήσεις η Αριστερά στον κόσμο που δείχνει την έμπρακτη αλληλεγγύη του αλλά γνωρίζει κι ο ίδιος πως αυτή δεν αρκεί και αναρωτιέται «τι μπορεί να γίνει». 
Έχουμε μπροστά μας τη διεκδίκηση αιτημάτων όπως ανθρώπινες ανοιχτές δομές φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες στέγασης, περίθαλψης και σίτισης και όχι τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης, δρόμους ασφαλούς διέλευσης στην Ευρώπη.
Έχουμε να συνδέσουμε την αντιρατσιστική πάλη με την αντιπολεμική, ξεκινώντας από την απαίτηση να φύγει το ΝΑΤΟ. 
Ενάντια στον ιμπεριαλισμό
Είναι ένα καθήκον που κατ’ αρχάς αφορά την ίδια την κρίση στη Συρία. Ενώ αναζητείται «διευθέτηση» της σύγκρουσης (βλ. σελ. 19), ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων μπορεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει την περιοχή στον αέρα. Σε αυτό το φόντο, η παρουσία της νατοϊκής αρμάδας στην ανατολική Μεσόγειο, σε μια επίδειξη δύναμης προς την αντίστοιχη ρωσική, αποτελεί μια επιπλέον επικίνδυνη κλιμάκωση στη μετατροπή της περιοχής σε πυριτιδαποθήκη. 
Είναι ένα καθήκον που αφορά το ίδιο το Προσφυγικό. Η χρήση πολεμικών πλοίων ενάντια στις βάρκες των θυμάτων του πολέμου είναι η παρόξυνση μιας γενικότερης στρατιωτικοποίησης της απάντησης της Δύσης στο Προσφυγικό. Η πάλη να φύγει η αρμάδα είναι κατεπείγουσα, για να αποτραπεί ο εγκληματικός της ρόλος, για να σωθούν ζωές, για να μην εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες ανάμεσα στη Σκύλλα του πολέμου στη Συρία και τη Χάρυβδη του πολέμου εναντίον τους στην ανατολική Μεσόγειο. Και είναι τμήμα της συνολικότερης πάλης ενάντια στη στρατιωτικοποίηση, που τη βλέπουμε με τις άγριες εικόνες στην Ειδομένη, που καλλιεργείται κι εδώ συστηματικά με την αναβάθμιση του ρόλου του στρατού και τις φωνές που απαιτούν ακόμα ισχυρότερο ρόλο. 
Η διαδήλωση στις 2 Μάρτη, που συνδυάζει την αντιπολεμική πάλη με την αντιρατσιστική, είναι μια καλή αρχή. 
Και τελικά, έχουμε να επιμείνουμε ότι για να κάνεις αντιρατσιστική πολιτική πρέπει να κάνεις πολιτική ενάντια στη λιτότητα. Δεν χρειάζεται «εθνική ενότητα» το Προσφυγικό αλλά ταξική μονομέρεια: με διαγραφή του χρέους και φορολόγηση του μεγάλου πλούτου για εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων για τη φιλοξενία των προσφύγων, για την κάλυψη των αναγκών ντόπιων και ξένων φτωχών.