Φύλλο Νο 355 (2 Μάρτη 2016)

Η καταφυγή του Αλ. Τσίπρα στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με το αίτημα της «εθνικής συνεννόησης», μπροστά στην κρίση του Προσφυγικού αλλά με δεδομένο το υπόβαθρο της αδυναμίας στην επιβολή του Μνημονίου 3, είναι μια σημαντική υποχώρηση. Ο «θριαμβευτής» των εκλογών στις 20/9, που μαζί με τον Καμμένο φάνταζαν τότε ικανοί να αναδιαρθρώσουν το πολιτικό σκηνικό και να διατηρήσουν μια μακρά «ηγεμονία» συνεργαζόμενοι ανεμπόδιστα –και σχετικά αρμονικά– με τους δανειστές, ομολογεί σήμερα ότι δεν μπορεί να επιβάλει τους όρους του «στοιχήματος» που έβαλε με την κατάπτυστη συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Προσφεύγει στους ηττημένους του δημοψηφίσματος και των εκλογών ζητώντας πολιτική στήριξη για να αποφευχθεί μια καθεστωτική κρίση, μια απώλεια του ελέγχου επί των εξελίξεων.

Η σαφής υποχώρηση του κινήματος των αγροτών και εν γένει των κινητοποιήσεων ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι μια αρνητική εξέλιξη για το κίνημα αντίστασης στο τρίτο μνημόνιο. Ταυτόχρονα όμως θα ήταν μεγάλο λάθος να εξαγάγουμε από αυτήν την υποχώρηση το συμπέρασμα πως η υποχώρηση είναι οριστική και όχι προσωρινή ή το συμπέρασμα ότι είναι σε εξέλιξη μια διαδικασία ξεπεράσματος των εντάσεων και ανατροπών που εγκυμονεί η πολιτική αστάθεια γενικώς και η αστάθεια της κυβέρνησης ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση, εξαιρετικά σύντομη, πριν από το ξέσπασμα με νέους όρους ενός νέου γύρου πολιτικής και κυβερνητικής αστάθειας σε συνδυασμό με έναν νέο γύρο κοινωνικών αντιστάσεων.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΜΕ ΤΗ «ΔΙΑΠΛΟΚΗ»:
Με τον πόλεμο για τον έλεγχο των τηλεοπτικών καναλιών να μαίνεται και μέσα στον ορυμαγδό αποκαλύψεων για τους εμπόρους της παραδημοσιογραφίας (που εκβίαζαν για να παίρνουν κρατική διαφήμιση, που από υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής και της Δεξιάς ήθελαν να γίνουν «λιβανιστήρια» της κυβέρνησης για να συντηρούν λαθρόβιες φυλλάδες και ιστοσελίδες), ήρθαν στο φως και τα 4 ραντεβού του Α. Τσίπρα με τον Σ. Ψυχάρη το 2014, μέσα από ένα γλαφυρό ρεπορτάζ του κυριακάτικου Βήματος για τη «γάτα των Ιμαλαΐων». Οι άκρως μυστικές συναντήσεις των δύο ανδρών αφορούσαν τα θαλασσοδάνεια του ΔΟΛ και του ίδιου του μεγαλοεκδότη, για τα οποία σήμερα διώκεται ποινικά, καθώς και τη διαχρονική υποστήριξη του συγκροτήματος σε διάφορους πρωθυπουργούς, στη γνωστή λογική των «αλληλοεξυπηρετήσεων» μεταξύ αστικών κομμάτων και καθεστωτικών μίντια. Παρά την ανταλλαγή χαρτοπόλεμου ανάμεσα στο Μαξίμου και τον ΔΟΛ για το ποιος τελικά ήταν ο αιτών και ποιος ο παραλήπτης της εκδούλευσης, η ουσία είναι αλλού, όπως σωστά επισημαίνει και η ανακοίνωση της ΛΑΕ: «Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και τα στελέχη του, έδιναν, ως ριζοσπαστική αξιωματική αντιπολίτευση, μάχη ενάντια στη διαπλοκή, ο Α. Τσίπρας ακολουθούσε μια παράλληλη γραμμή συναλλαγών παρασκηνίου με το μιντιακό κατεστημένο». Αυτή είναι η αλήθεια, όσο και να φωνάζουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ που μιλούν για «πολιτικό εκβιασμό» κατά του «ηγέτη» που δήθεν «πολεμά τη διαπλοκή» αλλά έφτιαχνε (με το ζόρι;)... εσπρέσο στον εκδότη.

Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια συνεχούς έκδοσης της «Εργατικής Αριστεράς» (ΕΑ), της δεκαπενθήμερης εφημερίδας της ΔΕΑ. Μιας εφημερίδας που αδιάλειπτα στηρίζει και αναδεικνύει, όλα αυτά τα χρόνια, τις μικρές και μεγάλες μάχες του κινήματος και της Αριστεράς.

Προς κινητοποιήσεις διαρκείας στον Τύπο: Το Σάββατο 27 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε η συνδιάσκεψη των Ομοσπονδιών και Ενώσεων των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Μια συνδιάσκεψη που διοργανώθηκε από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) για το Ασφαλιστικό. Στη σύσκεψη καταδικάστηκε από το σύνολο σχεδόν των ομιλητών το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό.
Η διαδικασία, σε συνδυασμό με τη συζήτηση που είχε προηγηθεί στην έκτακτη γενική συνέλευση της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) την Τετάρτη 24 Φλεβάρη, οδήγησε το ΔΣ της ΠΟΕΣΥ στην απόφαση να κηρύξει 48ωρες επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις στον κλάδο. Η ημερομηνία έναρξης των κινητοποιήσεων θα αποφασιστεί μέσα από συνεννοήσεις με τα υπόλοιπα σωματεία του κλάδου.
Κύριο αίτημα των εργαζομένων στο χώρο του Τύπου είναι να μην καταργηθεί το αγγελιόσημο αλλά αντίθετα να επεκταθεί στα διαδικτυακά ΜΜΕ. Να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση με την πρόταση Κατρούγκαλου απαλλάσσει τους εκδότες και τους καναλάρχες από το αγγελιόσημο και μεταφέρει όλο το βάρος των ασφαλιστικών εισφορών στην πλάτη των εργαζομένων στο χώρο του Τύπου. Τους μετατρέπει όλους σε «μπλοκάκια» ενώ την ίδια ώρα καταργεί το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, το ασφαλιστικό τους ταμείο.
Κρίσιμο ζητούμενο για τις κινητοποιήσεις, όπως έδειξε και η συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, είναι η οργάνωση της μαζικής συμμετοχής στην απεργία, καθώς με τα χτυπήματα που δέχθηκε και δέχεται ο κλάδος από την οικονομική κρίση και την ταυτόχρονη τρομοκρατία που εξαπέλυσαν οι εργοδότες μένουν ακόμη άλυτα ζητήματα όπως η συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις μαζί με τους άλλους κλάδους και η συμμετοχή στα σωματεία των εργαζομένων με μπλοκάκια, των ανασφάλιστων και των ανέργων.

Σε αδράνεια οδηγεί το κίνημα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ηγείται της ΓΣΕΕ και ένα τμήμα της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ. Η απόφαση για απογευματινό συλλαλητήριο την Τετάρτη 9 Μάρτη και 48ωρη απεργία στα τέλη του μήνα, με την εκτίμηση ότι τότε θα ψηφίζεται το νομοσχέδιο, δεν είναι σχέδιο κλιμάκωσης των αγώνων, αλλά σχέδιο αποκλιμάκωσής τους, που δίνει στην κυβέρνηση και στο σύστημα, που είχαν στριμωχθεί από τις ως τώρα κινητοποιήσεις, προσωρινές ανάσες.

Στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 29/2 η εκδήλωση του Κόκκινου Δικτύου (ΚΔ) «Μνημόνιο 3, Κρίση, Ανατροπή - Τι Αριστερά χρειαζόμαστε;», με πλούσια κουβέντα και ενδιαφέροντα συμπεράσματα, όπως έδειξε και η θετική ανταπόκριση του κοινού.

Μπαίνοντας σε μια κρίσιμη περίοδο, είναι χρήσιμο να δηλώνει ο καθένας εξαρχής τις προθέσεις του: εμείς επιδιώκουμε την ταχύτερη συγκρότηση της κατά το δυνατόν πλατύτερης κοινής κοίτης της αντιμνημονιακής-ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Και επειδή αυτά δεν γίνονται με ευχές, ο καθένας οφείλει να μιλήσει για τις επιλογές του, αυτές να γίνουν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης, ώστε να διαπιστωθούν τα ειλικρινώς κοινά σημεία (που θεωρώ ότι είναι πολλά) και να επιταχυνθούν οι διεργασίες.

Την Παρασκευή 19/2 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνέλευση της «Πρωτοβουλίας Νέων Ενάντια στο Ασφαλιστικό» στο Πολυτεχνείο, σε ένα γεμάτο αμφιθέατρο από αγωνιστές και αγωνίστριες της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Από μόνο του το γεγονός της ανάληψης μιας πολιτικής-κινηματικής πρωτοβουλίας από δυνάμεις της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων συλλογικοτήτων αποτελεί ένα σημαντικό βήμα συντονισμού των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος.

Ο  τελευταίος χρόνος ήταν ένας από τους πιο πυκνούς πολιτικά. Οι εκλογές που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση, το δημοψήφισμα και η υποταγή του στο πλαίσιο της ΕΕ, οι εκλογές του Σεπτέμβρη και η νέα ασταθής κυβέρνηση, συμπυκνώνουν με συντομία τους κορυφαίους σταθμούς του τελευταίου χρόνου. Το ίδιο πυκνή ήταν η χρονιά και για την Αριστερή Ενότητα, η οποία στο προηγούμενο πανελλαδικό της επικύρωσε την παραμονή της στο στρατόπεδο των «από κάτω», αποφασίζοντας να συνεχίσει να λειτουργεί σε αντικυβερνητική κατεύθυνση.

Νομική:
Την ώρα που πολλά κτίρια του ΕΚΠΑ, που θα μπορούσαν να στεγάσουν πρόσφυγες, μένουν ανεκμετάλλευτα. Την ώρα που εργαζόμενοι του πανεπιστημίου μένουν απλήρωτοι. Την ώρα που μια σειρά από υποδομές καταρρέουν, το ΕΚΠΑ αποδίδει τιμές σε ηγέτες κρατών και τους ανακηρύσσει επίτιμους διδάκτορες. Μετά την ανακήρυξη του Ολάντ σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης πριν από λίγους μήνες, τώρα επιλέχθηκε ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας της Νομικής Σχολής. Φαίνεται πως το ΕΚΠΑ δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε πολιτικά πρόσωπα που επιβάλλουν πολιτικές νεοφιλελευθερισμού και σκληρής λιτότητας, την ώρα που η πλειοψηφία των φοιτητών στερείται τα βασικά. Δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΑΡΔΙΝ) βρέθηκαν και πάλι έξω από την πρυτανεία του ΕΚΠΑ κατά τη διάρκεια της τελετής, διατρανώνοντας την αντίθεσή τους σε αυτή. Δυνάμεις της αστυνομίας ζήτησαν αναίτια την απομάκρυνση των φοιτητών, για την «ασφάλεια» της εκδήλωσης. Ένα είναι σίγουρο. Ό,τι και να κάνουν, θα μας βρίσκουν μπροστά τους.

Η  ταινία «Σουφραζέτες», που στην Ελλάδα προβλήθηκε τρεις μήνες μετά την εμφάνισή της στον βρετανικό και αμερικανικό κινηματογράφο, περιγράφει τη συναρπαστική ιστορία του αγγλικού κινήματος των γυναικών στις αρχές του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα των αρχών της δεύτερης δεκαετίας (1913).

Η  ανακοίνωση του δημοψηφίσματος στις 23 Ιούνη για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανοίγει μια περίοδο έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και ενδεχομένως πολιτικής αποσταθεροποίησης.

Σε πείσμα ενός κλίματος πανικού («Η Ελλάδα σε ασφυξία»!) και μιας προσπάθειας να εμφανιστεί το Προσφυγικό ως ζήτημα «εθνικής ασφαλείας» στο όνομα της οποίας πρέπει να κάνουμε και λίγο κράτει στον ανθρωπισμό μας, οι «από κάτω» έδωσαν τη δική τους απάντηση.

Μία από τις ειδήσεις που βρίσκονται στο επίκεντρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος είναι η σύλληψη του ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Ακρόπολη», Παναγιώτη Μαυρίκου, και των συγκατηγορουμένων του για την υπόθεση του κυκλώματος εκβιαστών, που αποκαλύφθηκε τις τελευταίες ημέρες. Κι ενώ όλα τα μέσα ενημέρωσης δικαίως αφιερώνουν σελίδες και τηλεοπτικό χρόνο για το θέμα, η Χρυσή Αυγή, μέσα από τα επίσημα έντυπα και τον ιστότοπό της, δεν έχει πει λέξη. Ο λόγος είναι προφανής. Η ναζιστική οργάνωση προσπαθεί να συγκαλύψει την αμφίδρομη σχέση της με τον Π. Μαυρίκο και την εφημερίδα του. Γιατί είναι γεγονός ότι η «Ακρόπολη» έφτασε προ μηνών να λειτουργεί ως ημιεπίσημο όργανο της Χρυσής Αυγής.

Η  μνημονιακή κυβέρνηση, η μνημονιακή αντιπολίτευση, τα μίντια και οι opinion makers του συστήματος, σε αγαστή συνεργασία, εργάζονται για να διαμορφώσουν το «κλίμα», δηλαδή τις κατάλληλες ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε το ζήτημα των προσφύγων να «αναβαθμιστεί» σε «εθνικό»: ζήτημα «εθνικής ασφάλειας», ζήτημα «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. Η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών είναι η συνήθης τα τελευταία χρόνια τελετουργία για μια τέτοια «αναβάθμιση».

ΗΠΑ:
Στις προκριματικές εκλογές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη Νότια Καρολίνα, η συντριβή του Τζεμπ Μπους (7%) τον ώθησε να παραιτηθεί από την κούρσα! «Το τέλος μιας δυναστείας» όπως έγραψαν τα αμερικανικά ΜΜΕ. Ελάχιστους μήνες πριν, ο Μπους ήταν ο εκλεκτός του κομματικού κατεστημένου και το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Τώρα αποσύρεται με την ελπίδα οι «κομματικοί» να συγκεντρωθούν γύρω από τον Ρούμπιο για να φραχτεί ο δρόμος στους Τραμπ και Κρουζ, που εκφράζουν μια (ακρο)δεξιά «εξέγερση της βάσης»...