Ασφαλιστικό: Εμπόδια στην κλιμάκωση της μάχης

Σε κοινό βηματισμό, με την ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου και τις συνδικαλιστικές εκφράσεις της ΔΑΚΕ (καραμανλικοί, μητσοτακικοί), βαδίζει δυστυχώς και το ΠΑΜΕ με την πρόταση που από τις 11 Φλεβάρη είχε καταθέσει για «κλιμάκωση» με 48ωρη απεργία, όταν θα ψηφίζεται το νομοσχέδιο… δηλαδή στα τέλη Μάρτη. Ανάλογο ήταν το σύρσιμο του ΚΚΕ στο «διάλογο» με τον πρωθυπουργό για τους αγρότες. Ο φόβος ότι το κίνημα, που φαινόταν να αναπτύσσεται ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωμα, δεν θα μπορεί να ελεγχθεί από το ίδιο, αντί να το οδηγήσει σε ανάληψη πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να κάνουν το ΠΑΜΕ χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων, καταντάει αγωνιστές συνδικαλιστές, που συμμετέχουν στις γραμμές του, να γίνονται συνοδοιπόροι του γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ δίνει τη δυνατότητα σε γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, όπως αυτοί που συμμετέχουν στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, να το παίζουν… «Αριστερότεροι» της Αριστεράς, προτείνοντας στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ κήρυξη 24ωρης γενικής απεργίας στις 10 Μάρτη, ενώ γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η ΓΣΕΕ κατά πλειοψηφία δεν θα συναινούσε. Η κατάληξη αυτής της ιδιότυπης συμμαχίας ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ οδήγησε στις αποφάσεις των κινητοποιήσεων στις 9 Μάρτη και στα τέλη του μήνα.
Η προσπάθεια να αλλάξει αυτό το σκηνικό στα συνδικάτα είναι μια υπόθεση χρονοβόρα, αλλά είναι μια μάχη που η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να δώσει. Δίχως να ξεχνάει ότι μάχες κερδήθηκαν και σε άλλες περιόδους που η Αριστερά δεν είχε τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, όπως με το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό. Ξεκινώντας από την προσπάθεια να οργανωθεί η μάχη για το Ασφαλιστικό με τρόπο τέτοιο ώστε να μην κοπεί το νήμα με τις κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν, με τη γενική απεργία που έγινε στις 4 Φλεβάρη, με τις κινητοποιήσεις των επιστημονικών φορέων και των αγροτών που, έστω και με αυτούς τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, έστω μαζικοποιώντας αυτές τις κινητοποιήσεις που έχουν προκηρυχθεί, προσπαθώντας να ξαναενωθεί όλη αυτή η αντίσταση απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης.
Ξεκινώντας «από τα κάτω», από την προσπάθεια να στηριχθεί ένα τμήμα αγωνιστών, που σε ορισμένους χώρους όπως στα ασφαλιστικά ταμεία ή οι εργαζόμενοι στον Τύπο, δείχνει αποφασισμένο να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους και πραγματοποιεί ή προγραμματίζει κλαδικές κινητοποιήσεις. Συνεχίζοντας και στους υπόλοιπους χώρους όπου απαιτείται να γίνει προσπάθεια, ώστε η αγανάκτηση που υπάρχει απέναντι στην πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό να γίνει μαζική δράση.
Οι γενικές συνελεύσεις, τα μαζέματα παρατάξεων, οι μαζικές περιοδείες, η οργάνωση εκδηλώσεων, χρειάζεται να είναι στην ημερήσια διάταξη και να χρησιμοποιηθούν για να εξηγηθεί στους εργαζόμενους ότι ο δρόμος για την άνοδο του μισητού Μητσοτάκη θα ανοίξει διάπλατα, αν ψηφιστεί στη Βουλή το Ασφαλιστικό. Για να εξηγηθεί σε όλους ότι αν μια ελπίδα υπάρχει για να μην πληρώσουν ακόμη μια φορά την κρίση οι εργαζόμενοι, για να υπάρξουν στο μέλλον φιλολαϊκές πολιτικές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι μαζικοί αγώνες, ώστε να παρθεί πίσω το έκτρωμα του Κατρούγκαλου.
Το παζλ για να ολοκληρωθεί χρειάζεται μια γνήσια προσπάθεια για το συντονισμό αυτής της μάχης. Συντονισμό που δεν θα είναι σεχταριστική αυτοαναφορά, αλλά θα πατάει πάνω στην πραγματική διάθεση τμημάτων εργαζομένων να δώσουν τη μάχη για να μην περάσει το Ασφαλιστικό. Συντονισμό με πραγματική συμμετοχή σωματείων ή ομοσπονδιών και όχι με συμμετοχή απλά συνδικαλιστών, ακόμη κι αν αυτοί είναι σημεία αγωνιστικής αναφοράς στο χώρο τους.

Συνέδριο ΓΣΕΕ: Ισχνή αντιπροσώπευση των εργαζομένων

Αυτή η μάχη, ακόμη κι αν οργανωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ακόμη κι αν κερδηθεί, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αλλάξει άμεσα τους συσχετισμούς δυνάμεων στα συνδικάτα. Άλλωστε το συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι πολύ κοντά (17-20 Μάρτη) και η πλειοψηφία των συνέδρων εκεί έχει ήδη εκλεγεί.
Σ’ αυτό το συνέδριο δεν θα εκφραστεί η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν θα υπάρχει σοβαρή συμμετοχή από εργαζόμενους π.χ. σε ταχυφαγεία και καφέ, από εργαζόμενους σε τηλεφωνικά κέντρα, σε εργοστάσια, από ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, τετράωρους, εργολαβικούς, ανασφάλιστους. Αυτή τη στιγμή υπολογίζεται ότι μόλις το 5-8% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, συμπεριλαμβανομένων των χιλιάδων εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, είναι γραμμένοι στα συνδικάτα.
Γραφειοκρατεία
Με αυτό το καθήκον, φυσικά, οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που εξακολουθούν να ελέγχουν την κατάσταση, δεν ασχολούνται καθόλου. Αλλά και οι δυνάμεις της Αριστεράς ασχολούνται αποσπασματικά, χωρίς συνέχεια και κυρίως χωρίς οργανωμένη καμπάνια που θα μπορούσε να εμπλέξει ακόμη και οργανωμένους στην Αριστερά εργαζόμενους σε αυτούς τους δύσκολους χώρους. Βήμα για να αλλάξουν οι συσχετισμοί θα μπορούσε να είναι μια τέτοια ανοιχτά οργανωμένη καμπάνια.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πήρε την απόφαση το συνέδριό της να γίνει στη Ρόδο, να μείνει μακριά δηλαδή από την πλειοψηφία των εργαζομένων. Στη Ρόδο λοιπόν η ΠΑΣΚΕ αναμένεται να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της. Γεγονός που δεν συμβαδίζει με την εικόνα της κοινωνίας. Η άνοδος της ΠΑΣΚΕ οφείλεται καθαρά στις αδυναμίες της συνδικαλιστικής Αριστεράς, η οποία δεν κατάφερε να παρουσιάσει στους εργαζόμενους αποτελεσματικά εργαλεία δράσης, όπως το κατάφερε σε πολιτικό επίπεδο μέχρι τη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015.
Η σεχταριστική πολιτική του ΠΑΜΕ στην καλύτερη περίπτωση θα του επιτρέψει να διατηρήσει τις δυνάμεις του. Οι επαναστατικές προτάσεις «επιβεβαίωσης» από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους οδηγούν σε καταγραφή των μικρών δυνάμεών τους. 
ΜΕΤΑ
Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ θα μπορούσαν να έχουν πραγματικά κερδίσει εργαζόμενους που περιμένουν προτάσεις για να δράσουν αποτελεσματικά σήμερα, προτάσεις που θα τους οδηγήσουν σε νίκες. Δυστυχώς η κατεύθυνση αυτή το προηγούμενο διάστημα δεν δουλεύτηκε στον ιδιωτικό τομέα με κέντρο τη μάχη ενάντια στα μνημόνια και την οργάνωση αγώνων, αλλά με το να δοθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έλυνε όλα τα προβλήματα των εργαζομένων. 
Συνέπεια αυτής της τακτικής, που την τελευταία χρονιά και κυρίως ως το καλοκαίρι του 2015 οδήγησε στην αδράνεια πολλά συνδικάτα, έχει τον αντίκτυπό της και στα προβλήματα που συσσωρεύονται με την εμφάνιση του ΜΕΤΑ μέσα στο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Καθώς δεν προχωράει με ουσιαστικά βήματα η απεξάρτηση από τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που συμμετέχουν στο νέο σχήμα κυβερνητικού συνδικαλισμού, τη «Συμμαχία», που δημιουργήθηκε πρόσφατα για να εκφράσει στους εργασιακούς χώρους τη στήριξη στην κυβέρνηση και τα μνημόνια.
Οι συνδικαλιστές που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και συμμετέχουν στο ΜΕΤΑ και στη ΛΑΕ, ανεξάρτητα από την καταγραφή που θα είχαν στις εκλογές της ΓΣΕΕ, θα μπορούσαν να δώσουν δείγματα γραφής για ένα νέο μαχητικό, αγωνιστικό, ενωτικό συνδικαλισμό, καλώντας σε συνεργασία τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην προσπάθεια να διατηρηθούν ζωντανές και με δυνατότητες επιτυχιών οι αντιστάσεις ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξαν οι καθηγητές στη Θεσσαλονίκη και οι γιατροί στα νοσοκομεία. Είναι ο μόνος δρόμος να ξαναγεννηθεί ένα μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια πραγματική ανασυγκρότηση του συνδικαλισμού και στον ιδιωτικό τομέα.