Σε πείσμα του κλίματος πανικού: Η αλληλεγγύη αντέχει!

Κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική και στην τρομοκρατία των ΜΜΕ, οι εκατοντάδες άνθρωποι που περνούν από την πλατεία Βικτωρίας, οι αλληλέγγυοι που συρρέουν στο λιμάνι του Πειραιά, τα παιδιά στη Λαμία που δίνουν το κολατσιό τους στα προσφυγόπουλα, οι ηλικιωμένοι που εμφανίστηκαν στα Τέμπη ρωτώντας τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν, η ανταπόκριση του κόσμου στην προσπάθεια του Δήμου Κοζάνης να οργανώσει την ανθρώπινη υποδοχή των προσφύγων μέσα σε 3 ώρες, οι μαθητές που στήνουν αντιρατσιστικά βιντεάκια, η προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης σε όλη την Ελλάδα, είναι ο «καθαρός αέρας» που επιτρέπει να ανασαίνουμε σε μια εποχή που στην Ευρώπη κυριαρχεί ο ζόφος. Τα παραδείγματα, που πιάνουν το νήμα του μαζικού κινήματος αλληλεγγύης του καλοκαιριού, είναι αναρίθμητα και συγκλονίζουν. Και αποκτούν μεγαλύτερο βάρος γιατί κρατάνε αυτό το νήμα σε πιο «δύσκολες» συνθήκες. 
Οι φασίστες στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται επιχειρούν να ξαναβγούν την επιφάνεια, προσπαθούν να ξαναριζώσουν στην κοινωνία, οργανώνοντας «φιέστες» διαμαρτυρίας και δράσεις «κουκλουξκλανικής έμπνευσης» ενάντια στα νέα στρατόπεδα που χτίζονται με το επιχείρημα ότι «δεν θέλουμε λαθρομετανάστες στον τόπο μας», ότι «θα εξισλαμιστεί η χώρα» κ.λπ. 
Το κύμα αλληλεγγύης που έχει κάνει την εμφάνισή του, ενάντια σε όλες αυτές τις λογικές, είναι πολύτιμο για την άμεση στήριξη και τη διασφάλιση της επιβίωσης των ανθρώπων εκείνων που ξεριζωμένοι από τις χώρες τους προσπαθούν να ξαναστήσουν τις ζωές τους. Αλλά παίζει κι έναν κρίσιμο πολιτικό ρόλο: αποτελεί την ελπίδα και τη δυνατότητα για να μπλοκαριστεί η «διάχυση» του ρατσιστικού δηλητηρίου, να μην ξαναβγούν στον αφρό οι νεοναζί, να αποτραπεί η συναίνεση σε μια αυταρχική-«στρατιωτική» αντιμετώπιση των προσφύγων.
Στην πρόσφατη έρευνα της Public Issue για την «διαΝΕΟσις» θα βρει κανείς όλων των ειδών τις αποχρώσεις, θα εντοπίσει αντιφάσεις στις απαντήσεις κ.ά. Αλλά ξεχωρίζει η είδηση ότι (με αναγωγή στον πληθυσμό, σύμφωνα με την ερευνήτρια εταιρεία) 5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βοηθήσει με κάποιον τρόπο τους πρόσφυγες. Ξεχωρίζει κι εκείνο το 66% που επιμένει να κρατηθούν ανοιχτά τα σύνορα της Ελλάδας. Κυρίως γιατί δίνει αυτήν την απάντηση σήμερα, που τα άλλα σύνορα κλείνουν και αυξάνεται η πίεση πως «αν συνεχίσουμε να τους δεχόμαστε θα εγκλωβιστούν εδώ».
Με τους ανθρώπους της αλληλεγγύης έχουμε να παλέψουμε μαζί. Τα αυθόρμητα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά και η αντοχή που έχουν δείξει είναι ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο σημείο εκκίνησης. Αλλά δεν αρκεί, ούτε επιτρέπει επανάπαυση. 
Η εμπλοκή σύσσωμης της Αριστεράς στο κίνημα αλληλεγγύης, με στόχο την «πολιτικοποίησή» του, την ενίσχυση του διεκδικητικού του χαρακτήρα, είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει στην ενίσχυση της πάλης που αρχίζει από το μπλοκάρισμα της μετατροπής της Ελλάδας σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης για εξαθλιωμένους» και καταλήγει στη διεκδίκηση καλύτερης ζωής για όλους, ντόπιους, μετανάστες και πρόσφυγες.

Μια μαρτυρία από το Ελληνικό

Το Σάββατο 27/2/2016, δεκάδες εθελοντές και φίλοι του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών ξεκινήσαμε με ένα φορτηγάκι και μερικά αυτοκίνητα για το χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι περίπου 4.000 πρόσφυγες. Σκοπός μας ήταν να παραδώσουμε ρούχα, παπούτσια, σκεπάσματα, γάλατα, τρόφιμα και είδη ατομικής υγιεινής, που είχαμε συγκεντρώσει το προηγούμενο διάστημα για το σκοπό αυτό. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα στο χώρο που λειτουργεί ως αποθήκη, επισκεφτήκαμε το γήπεδο του χόκεϊ, στον οποίο βρίσκονται οι πρόσφυγες, 4.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι νεαροί και έφηβοι, εκατοντάδες μωρά και παιδιά με τις μαμάδες τους –νεαρές κοπέλες πάνω-κάτω είκοσι χρονών–, ακόμα και υπερήλικοι παππούδες. Ο χώρος που αντιστοιχεί σε καθέναν καταλαμβάνει μια κουβέρτα ή ένα στρώμα. Ελεύθερος χώρος μέσα στο κτίριο δεν υπάρχει ούτε για να περάσεις. Περπατάς με κίνδυνο να ποδοπατήσεις κάποιον, ακόμα και στο υπόγειο, δίπλα στις τουαλέτες, όπου η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική και δεν αερίζεται επαρκώς. Το γήπεδο του χόκεϊ, πλήρως εγκαταλειμμένο τα τελευταία χρόνια, δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για να φιλοξενήσει τους ανθρώπους αυτούς. Η ακαταλληλότητα και η έλλειψη συντήρησής του φαίνεται ιδίως στις τουαλέτες, όπου η υγρασία είναι ανεξέλεγκτη. Τα νερά σχηματίζουν λίμνες στο πάτωμα και υπάρχει έντονη μούχλα. Ζεστό νερό δεν υπάρχει. Ακόμα και τα μωρά λίγων μηνών πλένονται με παγωμένο νερό. Στις ντουζιέρες δεν υπάρχει πόρτα, ούτε καν διαχωριστικό. Έτσι, όσοι κάνουν μπάνιο είναι εκτεθειμένοι στη θέα των υπολοίπων, που χρησιμοποιούν τους νιπτήρες. Οι ανάγκες στο Ελληνικό για τρόφιμα, είδη ατομικής υγιεινής, σκεπάσματα και ρούχα είναι μεγάλες, ενώ το κράτος είναι ο μεγάλος απών. Πρέπει να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας.