Να μη γίνουμε η χαμένη γενιά στο βωμό των μνημονίων

Είναι σίγουρο πως αν συνεχίσει η απρόσκοπτη υλοποίηση (και) του τρίτου μνημονίου, η γενιά μας θα είναι πραγματικά μια χαμένη γενιά, που θα έχει «ξοδέψει» τα χρόνια των σπουδών της και τα πιο παραγωγικά χρόνια του εργάσιμου βίου σε ένα ασταμάτητο κυνήγι 400 και 500 ευρώ, χωρίς τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε στοιχειωδώς το μέλλον μας. Τα αφεντικά όσων δουλεύουν «κάνουν πάρτι» τόσο με τα εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα όσο και με τη διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, που τους δίνει το ελεύθερο να μας κάνουν «λάστιχο». 
Μετανάστευση
Είναι επίσης βέβαιο πως πολλοί και πολλές από εμάς έχουν σκεφτεί να μεταναστεύσουν με την ελπίδα εύρεσης μιας αξιοπρεπούς εργασίας, που θα ανταποκρίνεται στα πτυχία μας ή/και στα μεταπτυχιακά μας. Από την αρχή τις κρίσης, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες έχουν φύγει στο εξωτερικό και αυτή η τάση ενισχύθηκε εκ νέου μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και την προδοσία της ελπίδας που είχε γεννήσει η πολιτική ανατροπή που συντελέστηκε τον Ιανουάριο του 2015 και πολύ περισσότερο μετά την παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, όταν εν μια νυκτί οι νικητές του ΟΧΙ γίναμε ηττημένοι. 
Και ίσως η μετανάστευση να είναι μια λύση, αλλά μόνο προσωρινή. Η κρίση του καπιταλισμού είναι και διεθνής και δομική, και σε όλες τις χώρες-κέντρα του δυτικού καπιταλισμού (και «κέντρα» της κρίσης) η λιτότητα αποτελεί τον κανόνα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη νεολαία και τις εργασιακές της προοπτικές. Η τωρινή προσπάθεια της γαλλικής κυβέρνησης για σκληρή μεταρρύθμιση στα εργασιακά, που αποδιαρθρώνει πλήρως την αγορά εργασίας και διαλύει τα εργασιακά δικαιώματα των νέων αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει «εύκολη» εργασιακή διέξοδος στο εξωτερικό και μάλιστα ατομική. 
Να γίνει της Γαλλίας!
Όμως στη Γαλλία αποδεικνύεται και κάτι ακόμα: οι δυνατότητες της νεολαίας να μπει μαζικά και ορμητικά στο πολιτικό προσκήνιο και να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις, πετυχαίνοντας νίκες. Όπως κάναμε κι εμείς στη μάχη του δημοψηφίσματος, αψηφώντας την τρομοκρατία της εργοδοσίας και των συστημικών ΜΜΕ. Αυτό κάνουν αυτή τη στιγμή οι νέοι και οι νέες της Γαλλίας απέναντι σε έναν νόμο που βάζει ταφόπλακα στην εργασιακή τους προοπτική συνταράσσοντας τη γαλλική κοινωνία, μετά το σοκ του τετράμηνου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να κινητοποιήσουν και μεγάλα συνδικάτα και ομοσπονδίες σε αυτόν τον αγώνα, ενισχύοντας το κοινωνικό μπλοκ που αντιτίθεται στη εργασιακή μεταρρύθμιση.
Εάν νικήσουν, ίσως η Γαλλία να παραμείνει χώρα που μπορεί να προσφέρει ένα κάπως καλύτερο εργασιακό περιβάλλον για τη νεολαία και συνολικά για τον εργαζόμενο λαό. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει. Για να μπορέσουμε να έχουμε μια προοπτική χωρίς ανεργία, με αξιοπρέπεια, με εργασία με δικαιώματα, πρέπει πάση θυσία να πιάσουμε εκείνη την κλωστή για να ξηλώσουμε το μνημονιακό καθεστώς και αυτή η κλωστή μπορεί να είναι το νέο Ασφαλιστικό.
Παρά την –ομολογουμένως– γενικευμένη μεμψιμοιρία, όποιος/α θεωρεί ότι η μάχη του Ασφαλιστικού είτε δεν μας αφορά ως γενιά είτε ότι είναι μια χαμένη μάχη, πλανάται πλάνην οικτράν. Στη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, το μπλοκάρισμα της διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα για να μη γενικευτεί η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, για να έχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κοινωνικές παροχές. Η μάχη του Ασφαλιστικού είναι ζωτικής σημασίας για τη νεολαία και οφείλουμε να τη δώσουμε όπως της αρμόζει, δηλαδή με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που δείχνει απρόθυμη και ουσιαστικά εμποδίζει την ανάπτυξη ενός μαχητικού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, που θα μπορέσει να αρχίσει να ξηλώνει το μνημονιακό καθεστώς.
Τα αδέρφια μας στη Γαλλία μάς δείχνουν το δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε για να μη γίνουμε η χαμένη γενιά στο βωμό της σκληρής λιτότητας.