Ενα ακόμη «πακέτο» μνημονιακών μέτρων ολοκληρώνεται μέσα από τις «διαπραγματεύσεις» κυβέρνησης και δανειστών και έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή. Δεν χρειάζεται να μάθουμε όλες τις ανατριχιαστικές πτυχές ή «λεπτομέρειες» που περιλαμβάνει για να καταλάβουμε ότι θα είναι θηριώδες, ότι συνιστά απόπειρα να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στις εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Οχι απλώς προστίθεται σε όλα τα προηγούμενα, κάνοντας το βάρος δυσβάστακτο, αλλά έχει στρατηγικό χαρακτήρα, αφού «ολοκληρώνει» το πρόγραμμα της εσωτερικής υποτίμησης σε μια σειρά τομείς. Πρώτα απ’ όλα στο Ασφαλιστικό, όπου δεν έχουμε απλώς πρόσθετες περικοπές, αλλά ολοκλήρωση του στρατηγικού στόχου της άρχουσας τάξης για μετατροπή του συστήματος από κοινωνικό-αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό και ταυτόχρονα ολοκλήρωση του σχεδίου των δανειστών για «κλείδωμα» του επιπέδου των κρατικών δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση σε επίπεδα πολύ κοντινά με αυτά των χωρών της βαλκανικής και ανατολικοευρωπαϊκής ζώνης.
Υστερα στο Φορολογικό, όπου δεν έχουμε απλώς νέες επιβαρύνσεις, αλλά οδυνηρές ποιοτικές αλλαγές όπως η μείωση του αφορολογήτου, η μαζική μετάταξη προϊόντων και υπηρεσιών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης (όπως το ηλεκτρικό ρεύμα) στον θηριώδη συντελεστή ΦΠΑ 24%, η μαζική «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» με την εξοντωτική φορολόγηση των επιστημονικών κλάδων, των ελεύθερων επαγγελματιών και των αγροτών.
Στη συνέχεια στις ιδιωτικοποιήσεις, όπου γίνεται το μεγάλο βήμα για τη μαζική απαλλοτρίωση της δημόσιας περιουσίας με το «υπερταμείο» ξεπουλήματος, του οποίου η ηγεσία και οι όροι λειτουργίας θα εγγυώνται την απόλυτη ανεξαρτησία του από τις ελληνικές αρχές και την απόλυτη εξάρτησή του από τους δανειστές.
Αλλά και στα «κόκκινα» δάνεια, δηλαδή στην απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας των εργαζόμενων τάξεων, με την κατάργηση (με «χρονοδιακόπτη») της προστασίας της πρώτης κατοικίας και τη θεσμοθέτηση της δράσης των «γυπών» distress funds. Τέλος, αλλά όχι έσχατο σε σημασία, στις λεγόμενες «πολιτικές εγγυήσεις», που επεκτείνουν και εμβαθύνουν το σύστημα αποικιοκρατικής επιβολής και εκμετάλλευσης που αρμόζει στην «αποικία χρέους»: από την απαίτηση για «πιο αποτελεσματική» κυβέρνηση μέχρι την επέκταση των «ανεξάρτητων αρχών» (ανεξάρτητων από την κυβέρνηση - εξαρτημένων από τους δανειστές) σε βασικούς πυλώνες του κρατικού μηχανισμού.
Αν το μνημονιακό «πακέτο» είναι στρατηγικού χαρακτήρα, ανάλογα στρατηγικού χαρακτήρα είναι και η πάλη ενάντιά του. Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα και η νεολαία, ο κόσμος των κινημάτων αντίστασης, ο κόσμος της Αριστεράς, θα πρέπει να δώσουν τη μάχη με πλήρη συνείδηση για το ποια είναι η διακύβευση: αν θα ολοκληρωθεί και εμπεδωθεί το μνημονιακό «καθεστώς» εκμετάλλευσης ή θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος για την ανατροπή του. Αλλά και με την αυτοπεποίθηση που γεννά η διαπίστωση πως η κρίση και αστάθεια, οικονομική και πολιτική, του συστήματος εξακολουθεί να υπάρχει στο ακέραιο, μη επιτρέποντας μια εύκολη σταθεροποίηση του μνημονιακού πολιτικού συστήματος γενικά και της υλοποίησης του μνημονιακού προγράμματος ειδικά.
Παρά την επικοινωνιακή σκηνοθεσία, με την ψήφιση του μνημονιακού «πακέτου», η κυβέρνηση έρχεται σε ρήξη με τα εργατικά και λαϊκά κοινωνικά της στηρίγματα. Ακριβώς αυτό το σημείο γεννά τη δυνατότητα όχι μόνο για τη μαζική κινητοποίηση ενάντια στην ψήφιση των μέτρων, αλλά και για τη μετατροπή της ψήφισής τους σε «πύρρεια νίκη» για την κυβέρνηση.