ΚΚΕ: Για την «τιμή των όπλων» ενάντια στο τρίτο μνημόνιο

Στις 15 Ιανουαρίου, μία ημέρα μετά τη μεγάλη κινητοποίηση των επιστημονικών κλάδων ενάντια στα μέτρα του τρίτου μνημονίου, στο ξεκίνημα του κύκλου των κινητοποιήσεων με κέντρο τους αγρότες αλλά και τους δικηγόρους, μηχανισμούς κ.λπ., ο γ.γ. του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας συναντήθηκε στο Μαξίμου με τον Αλέξη Τσίπρα. Το αίτημα για τη συνάντηση ήταν του τελευταίου, αλλά ο Δ. Κουτσούμπας έχασε μια καλή ευκαιρία να αρνηθεί μια τέτοια συνάντηση στη δεδομένη χρονική στιγμή. Κατά τα άλλα, τα ρεπορτάζ έκαναν λόγο για «συνάντηση σε πολύ φιλικό κλίμα», υπογραμμίζοντας την ασυνήθιστη διάρκειά της (2 ώρες) και σχολιάζοντας ότι δεν ήταν εθιμοτυπική αλλά ουσιαστική. 
Λίγους μήνες αργότερα, κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του δεύτερου «πακέτου» των μνημονιακών μέτρων, ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε με το σπαθί του το δικαίωμα σε μια ασυνήθιστη οικειότητα με τον γ.γ. του ΚΚΕ, αποκαλώντας τον «Δημήτρη μου» χωρίς ο τελευταίος να αντιδράσει. Όλα αυτά θα ήταν ανούσια και θα μπορούσαν να μη σημαίνουν τίποτε, αν η τακτική του ΚΚΕ στο ζήτημα της μάχης ενάντια στο τρίτο μνημόνιο δεν ήταν «ασυνήθιστα» προβληματική, στα όρια της πολιτικής φυγομαχίας. 
Βεβαίως, στις ανακοινώσεις των κομματικών οργάνων και τις δηλώσεις του γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ η «γραμμή» ενάντια στο τρίτο μνημόνιο και την κυβέρνηση είναι «σκληρή». Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο ωστόσο για την πολιτική και συνδικαλιστική του πρακτική.
Συνδικάτα
Στο αγροτικό κίνημα μπήκε στο διάλογο με την κυβέρνηση και ευθύνεται απόλυτα για την αυταπάτη ότι «σταματήσαμε τις κινητοποιήσεις γιατί κερδίσαμε». Στη συνέχεια, σε ουσιαστική συνεργασία με τον Παναγόπουλο, «κλείδωσε» στα συνδικάτα τη γραμμή περί «48ωρης όταν ψηφιστούν τα μέτρα», που ευθύνεται για τη μεγάλη –και με καταστροφικές συνέπειες– «κοιλιά» ανάμεσα στο πρώτο κύμα κινητοποιήσεων του Γενάρη-Φλεβάρη και την τελική φάση των κινητοποιήσεων ενάντια στην ψήφιση των δύο «πακέτων» μέτρων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι δύο 48ωρες, που κηρύχτηκαν την τελευταία στιγμή πριν από την ψήφιση των δύο μνημονιακών «πακέτων» ήταν για την «τιμή των όπλων», και άρα με προδιαγεγραμμένη αποτυχία: χωρίς χρόνο προετοιμασίας, χωρίς προετοιμασία - οργάνωση - προπαγάνδιση, ύστερα από μεγάλο διάστημα «κοιλιάς» και αποθάρρυνσης που δεν επέτρεπε στον κόσμο να τις δει ως κορύφωση μιας μάχης, και αφού είχε γενικευτεί η αίσθηση ότι «δεν γίνεται τίποτε». 
Ακόμη χειρότερα, η γραμμή αυτή φαίνεται ότι περνάει και στο ενδιάμεσο και κατώτερο συνδικαλιστικό επίπεδο:
• Στην ΟΛΜΕ, στις ΓΣ των καθηγητών το διάστημα 16-20 Μαΐου ήταν ενάντια στην πρόταση για απεργιακή κινητοποίηση, ενώ στη συνέλευση των προέδρων στις 21 Μαΐου μπήκε για πρώτη φορά στο προεδρείο, απέρριψε την πρόταση για 24ωρη και –τρισχειρότερα– κατήγγειλε και αποχώρησε στη συζήτηση για τη συμμετοχή της ΟΛΜΕ στον «εθνικό διάλογο για την παιδεία», με αποτέλεσμα να διαμορφωθούν συσχετισμοί που δεν επέτρεπαν την απόρριψη της συμμετοχής –εντυπωσιακό δείγμα τακτικής «φλας αριστερά - στροφή δεξιά»! 
• Στη συγκρότηση προεδρείου του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ (νοσοκομειακοί γιατροί) η παράταξη του ΠΑΜΕ (ΔΗΠΑΚ) όχι μόνο στήριξε την επανεκλογή στη θέση της προέδρου στελέχους της ΝΔ (της κ. Παγώνη) αλλά και συμμετείχε στο προεδρείο μαζί με τους λοιπούς μνημονιακούς παρόλο που το συνδικαλιστικό μπλοκ των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ είναι μειοψηφία (7 έδρες στις 15), για πρώτη φορά ύστερα από 6 χρόνια! 
Υπογράφοντας τα μνημόνια ως «Αριστερά», η κυβέρνηση ευτελίζει και διασύρει την Αριστερά. Στο βαθμό που αυτοπαρουσιάζονται ως η «συνεπής και μαχητική Αριστερά» (παρόλο που αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τον όρο Αριστερά), το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ με αυτές τις πρακτικές δίνουν στην κυβέρνηση όχι μόνο χείρα βοηθείας αλλά και μία ακόμη ευκαιρία να διασύρει την Αριστερά και να αποθαρρύνει το κίνημα αντίστασης. Έτσι, δεν είναι καθόλου ανεξήγητος ο σεβασμός που δείχνει τόσο η κυβέρνηση όσο και το σύστημα εν γένει στο ΚΚΕ...