Νέα από τους εργατικούς χώρους

Δίωξη συνδικαλίστριας στη Wind

Ύστερα από 7 χρόνια διώκεται η συνδικαλίστρια Όλγα Κολιούση, μέλος του ΔΣ του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων Wind (ΠΑΣΕ-Wind). Η δίωξη έχει γίνει από την εργοδοσία για να τρομοκρατηθούν όλοι οι εργαζόμενοι της επιχείρησης και να σταματήσουν τους αγώνες που χρόνια τώρα κάνουν. Πότε ενάντια σε απολύσεις, πότε ενάντια στην ελαστική εργασία που η εργοδοσία προσπαθεί να επιβάλει, πότε στην προσπάθεια να υπογραφεί συλλογική σύμβαση εργασίας.
Η μήνυση σε βάρος της συνδικαλίστριας έγινε το καλοκαίρι του 2009, σε κινητοποίηση του σωματείου για ανάκληση απόλυσης άλλης εργαζόμενης στη Wind. Η δίκη γίνεται την Παρασκευή 27 Μάη και το σωματείο έχει κηρύξει 6ωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση στις 9 το πρωί στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων. Η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων θα είναι η καλύτερη απάντηση στην εργοδοσία ότι οι εργαζόμενοι δεν πτοούνται και θα συνεχίσουν να μάχονται για τα δικαιώματά τους.
Επίσης είναι καθοριστική και η στήριξη που πρέπει να δοθεί στη διωκόμενη συνδικαλίστρια από όλα τα σωματεία του χώρου, τις ομοσπονδίες, το ΕΚΑ και τη ΓΣΕΕ. Η κυβέρνηση αναμένεται σύντομα να προσπαθήσει να επιβάλει τον εργασιακό νεοφιλελεύθερο μεσαίωνα, με τις απαιτήσεις των δανειστών και των ντόπιων καπιταλιστών που πρόθυμα υλοποιεί να θέλουν να καταργείται ακόμη και το δικαίωμα στην απεργία και το δικαίωμα να έχουν συνδικάτα και συνδικαλιστική δράση οι εργαζόμενοι.

48ωρες απεργίες στα λιμάνια

Με 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, που θα ξεκινήσουν από την Πέμπτη 26 Μαΐου, απαντούν οι εργαζόμενοι στα λιμάνια τόσο στη συμφωνημένη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την Cosco ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά όσο και στην εντεινόμενη προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία δεκάδες εργαζόμενους στο λιμάνι. Σύμφωνα με τη σύμβαση, η Cosco μπορεί σε 90 μέρες να αρχίσει να δουλεύει με υπεργολαβίες, να αναθέτει δηλαδή σε εργολάβους δουλειές που ως τώρα πραγματοποιούσαν οι εργαζόμενοι στο λιμάνι. Συνέπεια αυτής της απόφασης θα είναι να μείνουν πολλοί εργαζόμενοι χωρίς αντικείμενο εργασίας και να απολυθούν. Οι υπολογισμοί της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδας είναι ότι περίπου 55 εργαζόμενοι το μήνα θα απολύονται.
Στην ίδια κατάσταση αναμένεται να βρεθούν σύντομα και οι εργαζόμενοι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Εκεί συνεχίζονται οι επισκέψεις των υποψήφιων αγοραστών. Μετά τους εκπροσώπους της φιλιππινέζικης ICTS Ltd, σειρά πήραν οι εκπρόσωποι της δανοολλανδέζικης Maersk Group. Την ίδια στιγμή φέρεται να αναρτήθηκε στο data room (εικονική βάση δεδομένων - VDR) η σύμβαση παραχώρησης μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του ΟΛΘ. Όλα δείχνουν πως οι δεσμευτικές προσφορές θα κατατεθούν τέλος Σεπτεμβρίου και οι μόνοι που μπορούν να ανατρέψουν αυτό το σκηνικό είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τις κινητοποιήσεις τους.
Η Αριστερά είναι αναγκαίο να στηρίξει τον αγώνα των λιμενεργατών και να προβάλει τους λόγους για τους οποίους τα λιμάνια είναι απαραίτητο να μείνουν στο Δημόσιο. Ήρθε επίσης η ώρα η ηγεσία της ΓΣΕΕ να σταματήσει να κάνει ότι δεν βλέπει την επίθεση και να οργανώσει τους αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, προχωρώντας και σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Άλλωστε ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων έχει ανοίξει με τα λιμάνια και τα αεροδρόμια και θα συνεχίσει με το ρεύμα, το νερό και όλα τα δημόσια αγαθά.

Ανασυγκρότηση σωματείων και εργατικών παρατάξεων: Προς ποια κατεύθυνση;

Το τελευταίο δίμηνο, με αφορμή την αδυναμία να εμφανιστούν συγκεντρώσεις ενάντια στα μνημονιακά μέτρα αντίστοιχες των ετών 2010-2013, τις διεργασίες εντός των συνδικάτων, με εκλογικές διαδικασίες στη ΓΣΕΕ και στα δύο μεγάλα εργατικά κέντρα του Πειραιά και της Αθήνας, και τις διεργασίες εντός της συνδικαλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, με τη συλλογή υπογραφών για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ, έχει ανοίξει συνολικά η συζήτηση για την ανασυγκρότηση των σωματείων και του εργατικού κινήματος.
Αυτή η συζήτηση ξεκινάει από την κατανόηση όλων, τουλάχιστον εντός της Αριστεράς, για το ειδικό βάρος του εργατικού κινήματος ως καταλύτη και για τις πολιτικές εξελίξεις. Ο ξεσηκωμός των εργαζομένων την τριετία 2010-2013 ήταν αυτός που έσπρωξε πλατιά τμήματα της κοινωνίας προς τα αριστερά, που οδήγησε στην εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τη νίκη του το Γενάρη του 2015.
Η δυναμική αυτή του εργατικού κινήματος συνοδεύτηκε και από την προσπάθεια σε πολλούς χώρους του ιδιωτικού τομέα να αναγεννηθούν, να σχηματιστούν και να καθιερωθούν συνδικάτα με αγωνιστικό πρόσημο. Σωματεία σε χώρους όπως η σίτιση, οι ταχυμεταφορές, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, έδωσαν δύσκολες μάχες. Μάχες που εκτός από επιτυχίες ανέδειξαν ξεκάθαρα ότι χρειάζεται σαφής προσανατολισμός προς αυτή την κατεύθυνση από την Αριστερά. Αυτές οι μάχες πήραν την κεντρικότερη έκφρασή τους στον αγώνα διαρκείας που έδωσαν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Σε τμήμα του Δημοσίου δηλαδή που είχε όμως προβλήματα αντίστοιχα με δύσκολους κλάδους του ιδιωτικού τομέα. Ο αγώνας αυτός δικαιώθηκε επειδή συνδέθηκε με το κεντρικό πολιτικό καθήκον της ανατροπής των μνημονίων, όχι μόνο στα λόγια αλλά και σε επίπεδο κινητοποιήσεων.
Αυτό είναι μια καλή απάντηση και σε όσους, για να δικαιολογήσουν την απόφασή τους για κοινά κατεβάσματα με συνδικαλιστές που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνουν την κύρια ευθύνη στην υπερπολιτικοποίηση των σωματείων. Αποκρύπτοντας ότι η υπόκωφη αγανάκτηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων ή η απογοήτευση επίσης μεγάλης μερίδας των εργαζομένων από τη μνημονιακή στροφή και τα μνημονιακά μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι καθοριστικός παράγοντας ώστε να μη στηρίζονται και να μη μαζικοποιούνται οι συγκεντρώσεις αλλά και να μη δίνονται πραγματικά οργανωμένοι αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση, στρέφεται και θα στραφεί και κατά όσων συνδικαλιστών στηρίζουν ή δεν αντιδρούν σε αυτή την πολιτική.
Σε μια περίοδο που τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στρέφονται στη στήριξη της μνημονιακής πολιτικής. Σε μια περίοδο που το ΠΑΜΕ επιλέγει να πνίξει τις αντιδράσεις, με την 48ωρη απεργία-φάντασμα που έδωσε χρόνο στην κυβέρνηση και διατηρώντας ταυτόχρονα τις «καθαρές ταξικές» του παρελάσεις. Από τους συνδικαλιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός πολιτικού-συνδικαλιστικού σχεδίου δράσης. Ενός σχεδίου που θα προσπαθεί να χτίσει νέα συνδικάτα, μαχητικά και αγωνιστικά, στον ιδιωτικό τομέα και να αναζωογονήσει τα συνδικάτα στο Δημόσιο. Με σαφή προσανατολισμό απέναντι στην κοινή βάρβαρη επίθεση κυβέρνησης, δανειστών, «θεσμών» και εργοδοσίας.
Με έμφαση στις διαδικασίες από τα κάτω. Στις συχνές γενικές συνελεύσεις, στη δημιουργία επιτροπών και ομάδων οργάνωσης του αγώνα μέσα στα σωματεία. Με έμφαση στη δημιουργία πλατιών συμμαχικών παρατάξεων της Αριστεράς (ΛΑΕ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) μέσα στους χώρους. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί πραγματικά να πάρει σάρκα και οστά ως πραγματικά ανατρεπτική και ριζοσπαστική παράταξη η πρωτοβουλία που πήραν συνδικαλιστές του ΜΕΤΑ για την ανασυγκρότησή του. Η πρωτοβουλία καλεί σε πανελλαδική σύσκεψη το Σάββατο 11 Ιούνη, εν τω μεταξύ πραγματοποιεί και την πρώτη κεντρική της εμφάνιση, με την παράταξη Ρεσάλτο στη Γαλέρα (ΜΕΤΑ-Συνεργαζόμενοι αγωνιστές) που συμμετέχει στις εκλογές του ΕΚΑ. Παρά τις δυσκολίες, όπως οι προφάσεις που χρησιμοποίησαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να αρνηθούν το κοινό ψηφοδέλτιο, το να αναφέρεται δηλαδή ότι στο ψηφοδέλτιο συμμετέχει το ΜΕΤΑ. Προφάσεις που δεν βοηθούν στο κρίσιμο ζητούμενο της περιόδου: την ανάγκη να στηριχθεί αποφασιστικά η προσπάθεια να οργανωθούν μαζικοί αγώνες για την ανατροπή των μνημονίων της λιτότητας και άρα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης. Την ανάγκη να περιθωριοποιηθεί ο κυβερνητικός και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, ώστε οι εργαζόμενοι να ξαναεμπιστευτούν τα σωματεία και τους συνδικαλιστές και να αρχίσουν πάλι να μαζικοποιούν τις συγκεντρώσεις. Να γίνουν ξανά δηλαδή η καταλυτική δύναμη που μπορεί να σπρώξει όλη την κοινωνία προς τα αριστερά, προς αναζήτηση λύσεων με όραμα και προοπτική το σοσιαλισμό.