Της σύνταξης...

Ασφαλώς στη βάση της αστάθειας αυτού του άλλοτε λαμπερού οικοδομήματος βρίσκεται η παράταση και το βάθεμα της κρίσης του καπιταλισμού διεθνώς. Μέσα σε αυτή την κρίση είναι ορατό το αδιέξοδο στρατηγικού προσανατολισμού των κυρίαρχων τάξεων: που γνωρίζουν πλέον ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν μπορεί να βγάλει το σύστημα από την κρίση, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι θα συνεχίσουν τις… νεοφιλελεύθερες πολιτικές!
Σε αυτό το τοπίο, φυσιολογικά, κλιμακώνονται οι ανταγωνισμοί τόσο ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις των χωρών-μελών, όσο και στο εσωτερικό της κάθε μιας από αυτές. 
Μόλις ένα χρόνο πριν η «εστία» της αστάθειας εντοπιζόταν κυρίως στην Ελλάδα. Σήμερα οι εκλογές στην Ισπανία εγκυμονούν ένα «άγνωστο τοπίο» για τις ευρωηγεσίες, το δημοψήφισμα για το Brexit απειλεί ευθέως τη βιωσιμότητα του ευρωενωσιακού σχεδίου, στην Πορτογαλία η κυβέρνηση έχει «έγκριση» από την Κομισιόν μόνο μέχρι τον Ιούλη, ενώ –πάνω απ’ όλα– οι απεργίες και οι διαδηλώσεις στη Γαλλία επαναφέρουν την απειλή ενός νέου «Μάη του 1968» στον 21ο αιώνα. 
Αυτή η «φωτιά» της εργατικής αντεπίθεσης και της κοινωνικής αντιπολίτευσης «από τα κάτω» είναι δυνατόν να επεκταθεί ταχύτατα (όπως άλλωστε δείχνει το παράδειγμα του ξεκινήματος των απεργιών στο Βέλγιο), γιατί σε «όλο τον κάμπο» της ΕΕ έχουν συσσωρευτεί πολλά και επικίνδυνα εύφλεκτα υλικά.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν να δούμε τις πιο απίθανες πολιτικές «κωλοτούμπες»: την περασμένη εβδομάδα ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, αυτός ο γίγας της πολιτικής σκέψης του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού, δήλωσε ότι θαυμάζει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ματέο Ρέντσι, γιατί αυτοί μπορούν να επιβάλουν αντιδραστικές αντιμεταρρυθμίσεις, διατηρώντας, λέει, τη δυνατότητά τους να ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες τους. Αυτή η δήλωση έγινε την παραμονή της κατάρρευσης του κόμματος του Ρέντσι στις δημοτικές εκλογές στην Ιταλία και την ώρα που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δεν μπορούν καν να κυκλοφορούν στο δρόμο χωρίς ισχυρή αστυνομική προστασία…
Ομως, πέρα από τις δηλώσεις και τους χαριεντισμούς μεταξύ άσπονδων φίλων, συνεχίζεται η πραγματική πολιτική. Ακριβώς λόγω της κρίσης της, η ΕΕ δεν έχει περιθώρια για υποχωρήσεις και ευελιξίες. Γι’ αυτό απαιτεί από την κυβέρνηση Τσίπρα, πριν καν στεγνώσει το μελάνι στην υπογραφή της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης και της πρωτόγνωρης φοροεπιδρομής, πρόσθετα… σκληρά μέτρα. Για την «αξιολόγηση» του ερχόμενου Οκτώβρη, για να ενισχυθεί λέει η «ανταγωνιστικότητα», το μαχαίρι θα πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Οπου η υποχώρηση του κράτους από κάθε ελεγκτικό ρόλο, η απογείωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και η εκτίναξη των «ελαστικών» μορφών απασχόλησης έχουν δημιουργήσει μια πραγματική κόλαση. Τα κλεισίματα μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς εξόφληση των δεδουλευμένων, χωρίς καταβολή αποζημιώσεων, με τεράστια «φέσια» στα ασφαλιστικά ταμεία και με τραπεζικά επιχειρηματικά δάνεια που «μετακομίζουν» προς τους προσωπικούς λογαριασμούς των καπιταλιστών στην Ελβετία, είναι το πιο σαφές παράδειγμα. 
Μέσα σε αυτή την κόλαση, η κατεύθυνση της ευρωηγεσίας, που η κυβέρνηση οφείλει να οργανώσει μέχρι το Σεπτέμβρη, είναι να πέσει και άλλο λάδι στη φωτιά: ψαλίδι στον 13ο και 14ο μισθό, υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία, «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, θεσμοθέτηση της εργοδοτικής ανταπεργίας (λοκάουτ)…
Η κυβέρνηση Τσίπρα θα πέσει, και θα πέσει άσχημα.
Από τη σκοπιά των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, η απάντηση θα πρέπει να είναι όπως στη Γαλλία. Με ένα κύμα αγώνων, μαζικών, αποφασιστικών και παρατεταμένων, για την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. 
Και με την ανάδειξη μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα συνεχίζει να υπερασπίζεται την ανατροπή της λιτότητας. Την ανατροπή των μνημονίων.