Φύλλο Νο 362 (8 Ιούνη 2016)

Η Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του ρατσισμού, η Ευρώπη-φρούριο των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, τρίζει επικίνδυνα.

Για να έρθει η ανάπτυξη πρέπει να αυξήσουμε την προσφορά κι όχι τη ζήτηση, είναι εδώ και χρόνια η «πολεμική κραυγή» των νεοφιλελεύθερων, που εξακολουθούν να ομνύουν στην ανάπτυξη με –όλο και σκληρότερη– λιτότητα. Με τα χρόνια μάθαμε πώς μπορείς, μειώνοντας τη ζήτηση, να εξακολουθείς σαν στοχεύεις στην «ανάπτυξη»: με μια συνεχή, γιγάντια μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Πέρα από τις ανούσιες νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές παρλαπίπες, η μόνη προσφορά που αυξήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα μάλιστα στα χρόνια των μνημονίων, ήταν η προσφορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο αφενός φτηνότερης και απροστάτευτης εργασίας και αφετέρου η προσφορά, έναντι πινακίου φακής, δημόσιων επιχειρήσεων και υποδομών, δημόσιας γης, δημόσιας περιουσίας εν γένει.

OFFSHORE: Ενδεικτική της σαπίλας του μνημονιακού μπλοκ ήταν ο θόρυβος στη βουλή για τη διάταξη που αφορούσε τις offshore εταιρίες και τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε αυτές. Οι προπαγανδιστές του «ηθικού πλεονεκτήματος», οι δήθεν διώκτες της φοροδιαφυγής που εδρεύουν στο Μαξίμου, πέρασαν στα μουλωχτά, μέσα στο τελευταίο πολυνομοσχέδιο, ρύθμιση που επιτρέπει σε υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες κ.λπ. να είναι ιδιοκτήτες ή μέτοχοι στις εταιρίες έμβλημα της φοροαποφυγής των πλουσίων. Όταν (ακρο)δεξιά ΜΜΕ τους πήραν χαμπάρι, μεθόδευσαν μέσω της «Αυγής» την κατάργηση του προκλητικού άρθρου, το οποίο αντικατέστησαν με μια διάταξη καθολικής απαγόρευσης συμμετοχής δημόσιων λειτουργών και συγγενών τους πρώτου βαθμού σε οποιαδήποτε εταιρία εκτός Ελλάδας και όχι μόνο στους φορολογικούς παραδείσους (που δύσκολα δεν θα εκπέσει στα δικαστήρια), με μοναδικό σκοπό να αντεπιτεθούν επικοινωνιακά στη ΝΔ που είχε βγει στα κεραμίδια. Και όντως, η Δεξιά αποχώρησε από τη βουλή πριν την ψηφοφορία, προφανώς γιατί –όπως και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εξυπηρετούσε η αρχική διάταξη– έχει και αυτή «λερωμένη τη φωλιά της».

Μετά το πολύμηνο «κρυφτούλι», η κυβέρνηση συμμορφώθηκε –για άλλη μια φορά– με τις απαιτήσεις των δανειστών και παρουσίασε τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου που είναι για ιδιωτικοποίηση. Την ίδια ώρα όμως, οι εργαζόμενοι στα λιμάνια και τις συγκοινωνίες ξεκίνησαν τις εργατικές αντιστάσεις στην πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Τ ο Σαββατοκύριακο 28-29 Μάη πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης στο ΕΚΑ (Εργατικό Κέντρο Αθήνας). Η «Εργατική Αριστερά» συνομίλησε για τη σημασία των αποτελεσμάτων αυτών με τον Κώστα Γεωργόπουλο, μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Συλλόγου Μουσικών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε υποσχεθεί προεκλογικά και μετεκλογικά ότι θα σώσει τα νοσοκομεία. Η υπόσχεση αυτή πνίγηκε από την πλήρη υποταγή της στις βουλές των μνημονίων και της λιτότητας και μαζί της κινδυνεύουν να πνιγούν και οι ελπίδες των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία και τις δημόσιες δομές υγείας για άμεση αναδιοργάνωση της δημόσιας υγείας, ώστε να εξασφαλίζεται η πρόσβαση, η θεραπεία και η νοσηλεία των χτυπημένων από την κρίση και την εξαθλίωση λαϊκών στρωμάτων. Και ότι ταυτόχρονα θα καλυτερέψουν και οι συνθήκες εργασίας για τους ίδιους.

Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση έβαλε σε ηλεκτρονική διαβούλευση νομοσχέδιο με θέμα: «Μεταρρύθμιση της διοικητικής οργάνωσης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, κέντρα αναφοράς σπανίων παθήσεων και άλλες διατάξεις». Το νομοσχέδιο, που αναμένεται σύντομα να πάει στη βουλή, φαίνεται να μην έχει λάβει καθόλου υπόψη του τις πολύ μεγάλες ανάγκες που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση για παροχή ψυχικής υγείας σε χιλιάδες ανθρώπους. Η «Εργατική Αριστερά», προσπαθώντας να ξεδιαλύνει τους στόχους της κυβέρνησης με το παρόν νομοσχέδιο, βρέθηκε στο ΨΝΑ-Δαφνί και συνομίλησε με το Γενικό Γραμματέα του Συλλόγου Εργαζομένων στο νοσοκομείο, Γιάννη Κουρμουλάκη.

Στα ζητήματα λειτουργίας υπάρχει κάθε φορά ένας «κρίσιμος κρίκος». Κατά τη γνώμη μας, στη ΛΑΕ, στην παρούσα φάση το αποφασιστικό ζήτημα είναι η ενίσχυση των Πολιτικών Επιτροπών, η ανάδειξή τους σε σημαντικούς κόμβους δράσης, συσπείρωσης, αναγκαίας πολιτικής συζήτησης.

Η ΛΑΕ βαδίζει προς την Ιδρυτική Συνδιάσκεψή της στα τέλη του Ιούνη. Η συγκυρία ταιριάζει γάντι με αυτή την κρίσιμη διαδικασία: μετά την ψήφιση των θηριωδών νομοσχεδίων για το Ασφαλιστικό και τη νέα φοροεπιδρομή, ένα κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων και της Αριστεράς έχει «παγώσει».

Στη Γαλλία η σύγκρουση για τον νόμο Ελ Κομρί (που ξηλώνει τον Εργατικό Κώδικα) κλιμακώνεται. Μαζί με την πάλη ενάντια στο νόμο, εμφανίζονται και διάφορα κλαδικά αιτήματα, με αποτέλεσμα όλη η χώρα να βρίσκεται σε παρατεταμένο απεργιακό πυρετό. Λιμενεργάτες, συγκοινωνίες, διυλιστήρια, πυρηνικά εργοστάσια, οι εργαζόμενοι στην Air France βρίσκονται είτε σε «ανανεούμενες» απεργίες διαρκείας, είτε δίνουν ο ένας τη σκυτάλη στον άλλο, φροντίζοντας με τον συντονισμό τους μέσω της «διασυνδικαλιστικής» να μένει πάντα το απεργιακό μέτωπο ανοιχτό. Συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές, συγκρούσεις εξελίσσονται σε κάθε πόλη της Γαλλίας. Και όλα αυτά καθώς πλησιάζει το Euro 2016, το οποίο οι απεργοί δηλώνουν πρόθυμοι να «σαμποτάρουν», απειλώντας το κύρος (αλλά και τα κέρδη) του γαλλικού καπιταλισμού.

Ως ρατσιστικό έγκλημα κρίθηκε και επίσημα –με την εφαρμογή του άρθρου 81 Α του Ποινικού Κώδικα– η επίθεση ομάδας Χρυσαυγιτών, υπό την καθοδήγηση του πυρηνάρχη Δράμας της Χρυσής Αυγής Παναγιώτη Μπαντέμη, σε βάρος δύο ανυποψίαστων γυναικών, ελληνικής καταγωγής από το Δέλβινο της Αλβανίας, στο Μεταξουργείο (28/10/2011). Η υπόθεση είναι η δεύτερη, μετά την υπόθεση Σαχζάντ Λουκμάν, από τις συσχετισμένες στη δικογραφία της Χρυσής Αυγής, για την οποία οι δράστες καταδικάστηκαν με την επιβαρυντική περίσταση του ρατσιστικού κινήτρου.

Στο συνέδριο της ΚΕΔΕ στις αρχές Ιουνίου, ο Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλας υπεραμύνθηκε της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό και χαρακτήρισε επίθεση «κατά της χώρας» τις κατηγορίες που διατυπώνουν διεθνείς οργανώσεις (όπως η Διεθνής Αμνηστία) πως η Ελλάδα παραβιάζει τα δικαιώματα των προσφύγων.

Βραζιλία: Ο ένας μετά τον άλλο, οι υπουργοί της κυβέρνησης Τεμέρ στη Βραζιλία «πέφτουν» υπό το βάρος των σκανδάλων, που αγγίζουν όλο το πολιτικό φάσμα. Δύο απώλειες σε 20 μέρες μετρά η νέα κυβέρνηση, με το νέο θύμα να είναι ο υπουργός… Διαφάνειας και Ελέγχου! Γίνεται εμφανές ότι η ανατροπή της Ντίλμα Ρούσεφ ενορχηστρώθηκε από εξίσου «διεφθαρμένους» πολιτικούς αντιπάλους της για λόγους που δεν είχαν καμία σχέση με τη διαφθορά. Αλλά γίνεται εξίσου σαφές ότι τα σκάνδαλα είναι τόσο βαθιά που δεν θα έχουμε ένα «βελούδινο πραξικόπημα», αλλά μια παρατεταμένη πολιτική κρίση με ανεξέλεγκτες προεκτάσεις…

Το βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιούνη είναι μια μάχη που προκάλεσε η αντι-ΕΕ πτέρυγα των Τόρηδων (η κυβερνητική Δεξιά) μαζί με το ακροδεξιό UKIP. Οι μικρές και σκόρπιες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής ή έστω «εκτός Εργατικών» Αριστεράς στη χώρα έχουν ως αποτέλεσμα η δημόσια συζήτηση για το δημοψήφισμα του «Brexit» να γίνεται με τελείως αντιδραστικούς όρους και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Ο πόλεμος ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) επέστρεψε στη διεθνή ειδησεογραφία, καθώς είναι σε παράλληλη εξέλιξη επιχειρήσεις εναντίον του και στο Ιράκ και στη Συρία. Αλλά οι στρατιωτικές επιτυχίες από μόνες τους δεν λύνουν το πλήθος προβλημάτων, τα οποία έχουν βυθίσει την περιοχή στο χάος.

Τα δύο πρόσφατα «λουκέτα» στο ξενοδοχείο «Athens Ledra» και στην εταιρία «ΠΥΡΣΟΣ Security» είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου των μαζικών απολύσεων των τελευταίων ετών. Είχαν προηγηθεί η «Ηλεκτρονική Αθηνών», η «Softex», τα «Sprider Stores» και χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις που είτε δεν άντεξαν τον αδυσώπητο καπιταλιστικό «ανταγωνισμό», είτε –κυρίως– επειδή οι ιδιοκτήτες τους αναζητούν άλλες ευκαιρίες πλουτισμού, τις οδηγούν σε πτώχευση, «φεσώνοντας» τους εργαζόμενους, τα ασφαλιστικά Ταμεία και το Δημόσιο.