Ο συνδικαλισμός συνδέεται αποφασιστικά με το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς

Η αιχμή της διαφοράς βρίσκεται στο κατά πόσο είναι δυνατό να συνεχίζουν να παραμένουν στην παράταξη συνδικαλιστικά στελέχη που κομματικά ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ και λειτουργούν μέσα στους εργασιακούς χώρους ως απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής. Ένα πρόβλημα το οποίο, ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με χωρισμό των δυνάμεων που αναφέρονται σε διαφορετικά πολιτικοσυνδικαλιστικά σχέδια, συνεχίζει να σέρνεται επί μήνες.
Σε μια σειρά χώρους ο χωρισμός των δυνάμεων ξεκίνησε γρήγορα, από τα κάτω, όπως σε μια σειρά πρωτοβάθμιων σωματείων, σε ΕΛΜΕ, δήμους, Υγεία. Δεν έγινε το ίδιο όμως σε κεντρικό επίπεδο, αφού υπήρχαν κοινά ψηφοδέλτια στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, στο συνέδριο της ΓΣΕΕ και στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας.
Η παρέμβαση στα συνδικάτα δεν «λογοδοτεί» μόνο σε στενά συνδικαλιστικά αιτήματα, αλλά αναγκαστικά και σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχέδιο. Είναι προφανές ότι στην ίδια παράταξη μπορούν να συνυπάρχουν αγωνιστές που έχουν τακτικές διαφορές, αλλά όχι αντιτιθέμενα πολιτικοσυνδικαλιστικά σχέδια. Δεν μπορούν να συνυπάρχουν αγωνιστές που αγωνίζονται για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων με συνδικαλιστές που εκτιμούν ότι οι μνημονιακές πολιτικές είναι αναγκαστική και μοναδική επιλογή. Πολύ περισσότερο όταν αρκετοί από αυτούς καταλαμβάνουν κρατικές θέσεις εφαρμογής αυτής της πολιτικής.
Τι εμποδίζει λοιπόν το χωρισμό των δυνάμεων; Σε τμήμα από τους συνδικαλιστές που συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, η συμμετοχή στο ΜΕΤΑ προσφέρει, εκτός από τη δυνατότητα εκλογής, τη διασκέδαση της «ρετσινιάς» του κυβερνητικού συνδικαλιστή.
Το ερώτημα όμως γιγαντώνεται όταν συνδικαλιστές που αναφέρονται πολιτικά στη ΛΑΕ κρατούν ανάλογη στάση. Η μόνη λογικοφανής ερμηνεία είναι ότι από αυτήν τη συλλειτουργία και από τα κοινά ψηφοδέλτια προσδοκούν καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα και κατ’ επέκταση περισσότερες «θέσεις» στα συνδικάτα.
Στην παράταξη του ΜΕΤΑ έχει δρομολογηθεί πλέον ο χωρισμός των δυνάμεων από τους φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές. Ανάλογη απόφαση πρέπει να πάρει με σαφήνεια και η ΛΑΕ ως πολιτικός φορέας.
Παρά τις συλλογικές αποφάσεις, υπήρξαν κρούσματα συνεργασίας με φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές στα συνέδρια του ΕΚΠ, της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, καθώς και κάποιες κοινές «δράσεις». Γίνεται προφανές ότι αυτή η επιλογή ορισμένων συνδικαλιστικών στελεχών θολώνει την αντικυβερνητική στάση της ΛΑΕ και εκπέμπει άλλο μήνυμα. Η ΛΑΕ δεν μπορεί να συνεχίσει να «κρύβει κάτω από το χαλί» το ζήτημα, που πρέπει να λυθεί με απόφαση της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψής της.