Τι απειλεί πραγματικά την κυβέρνηση Τσίπρα;

Οι οπαδοί της μνημονιακής λιτότητας και του φανατικού ευρωπαϊσμού, συνεχιστές του περσινού «Μένουμε Ευρώπη», διευκολύνουν εξαιρετικά την επικοινωνιακή στρατηγική του Μαξίμου, που πλειοδοτεί στη δημιουργία κλίματος τεχνητής πόλωσης, εμφανίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως μια δήθεν ευρωπαϊκή εκδοχή των λατινοαμερικάνικων αριστερών κυβερνήσεων.
Η μεγαλύτερη αγωνία των στελεχών του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ είναι να εμπεδωθεί το καθεστώς διαρκούς «εσωτερικής υποτίμησης». Το ψεύτικο δίπολο («σκληρό» μνημόνιο με Μητσοτάκη ή «δίκαιο» μνημόνιο» με Τσίπρα;) που αποτελεί το βασικό κυβερνητικό αφήγημα, γίνεται το τέλειο άλλοθι για την εσωτερίκευση του ΤΙΝΑ από την κοινωνία. 
Αν όμως η γραφική σύναξη των γαλάζιων διαχειριστών της ακραίας λιτότητας ουσιαστικά διευκολύνει το πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης, ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος (και φόβος) της ομάδας Τσίπρα; Μα φυσικά η εργατική-λαϊκή αντίσταση στον μνημονιακό «μονόδρομο». 
Η μαχητική αντιπαράθεση του κινήματος με όλα αυτά που μας ρημάζουν τη ζωή. Οι μικρές και μεγάλες μάχες στους εργατικούς χώρους, στις γειτονιές, στις σχολές, το ενοχλητικό «μη θεσμικό» κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, ο επίμονος αγώνας για την ανατροπή της λιτότητας και του αυταρχισμού. Με άλλα λόγια, η «από τα κάτω» και «από τα αριστερά» αμφισβήτηση της κυβέρνησης, των δανειστών, της μνημονιακής πολιτικής, και η οικοδόμηση αριστερής πολιτικής απάντησης, που θα εκφράζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας. 
Αγώνες
Παρά τη «σιωπή νεκροταφείου» από μεγάλο μέρος των κυρίαρχων ΜΜΕ, οι εκδηλώσεις της εργατικής-λαϊκής αντίστασης είναι εδώ. Δείχνοντας ότι η «λάβα» σιγοκαίει στα έγκατα, αλλά αναζητά τρόπους για να βγει στην επιφάνεια, πράγμα καθόλου εύκολο. Διάσπαρτες, χωρίς ενιαία αιτήματα και με εμφανή ελλείμματα συντονισμού και προσανατολισμού, αλλά χρήσιμες και ενοχλητικές. Διαλύοντας την κυβερνητική προπαγάνδα ότι η πλειοψηφία του κόσμου υποστηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης. Προφανώς, οι αποδοκιμασίες και οι οργισμένες αντιδράσεις σε κάθε δημόσια ομιλία ή επίσκεψη υπουργού/βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σε πόλεις της επαρχίας εντάσσονται στο πλαίσιο αυτή της «υποστήριξης». 
Αντιδράσεις που αναμένεται να πολλαπλασιαστούν μετά τα όσα έχουν γίνει γνωστά για το περιεχόμενο των αλλαγών στα εργασιακά, που συζητούν κυβέρνηση-κουαρτέτο: μείωση κατώτατου μισθού και κατάργηση επιδομάτων που υπολογίζονται με αυτόν, απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμός συνδικαλιστικών ελευθεριών και εργοδοτικό «λοκ άουτ», ατομικές συμβάσεις και απολύσεις και στο Δημόσιο.
Μόνο τις τελευταίες μέρες και παρά την ψήφιση δύο –απίστευτης κυνικότητας– πακέτων αντιλαϊκών νόμων, μια σειρά από κλάδους βρίσκεται σε απεργιακό αναβρασμό. Ειδικότερα: 
• Η υποβάθμιση στην Παιδεία και την Υγεία, απόρροια των δραματικών ελλείψεων προσωπικού και των μνημονιακών περικοπών, έχει οδηγήσει σχολεία και νοσοκομεία σε οριακή λειτουργία. 
Γιατροί, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, δάσκαλοι και καθηγητές, με τη στήριξη και της ΑΔΕΔΥ, πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία και μαζική πορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 8/6, διεκδικώντας επαρκή χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα Υγείας και Παιδείας, καθώς και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. 
Οι εργαζόμενοι στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών-Δαφνί, αντιδρώντας στο σχέδιο νόμου για την Ψυχική Υγεία, που ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση του νοσοκομείου και την περαιτέρω αποδιάρθρωση των δημόσιων δομών ψυχικής υγείας, βρίσκονται επίσης σε κινητοποιήσεις. Σε δυναμική κινητοποίηση προχώρησαν στις 17 Ιούνη οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο Ζακύνθου, διαμαρτυρόμενοι για την απόλυτη εγκατάλειψη των δομών υγείας στο νησί.
Για την Τετάρτη 29/6, η ΠΟΕΔΗΝ προγραμμάτιζε στάση εργασίας και συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Υγείας, ενώ και οι αναπληρωτές ειδικοτήτων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης διοργανώνουν κινητοποίηση στο υπουργείο Παιδείας (Παρασκευή 24/6, στις 12.00).
• Σε αναστολή των απεργιακών τους κινητοποιήσεων ύστερα από 27 ημέρες προχώρησαν οι λιμενεργάτες και αρχιεργάτες στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς. Οι υπάλληλοι στα λιμάνια (ΟΜΥΛΕ) συνεχίζουν με επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες από τις 26/5 τη μάχη ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, με επίκεντρο τη διατήρηση των εργασιακών τους σχέσεων. Η κυβέρνηση, παρά τις υποσχέσεις και τις υπουργικές δηλώσεις για «νομική θωράκιση» των εργαζομένων, επιχειρεί να εξαπατήσει τα συνδικάτα. Με διάταξη που πρόκειται να περιληφθεί στον κυρωτικό νόμο για τη Σύμβαση Παραχώρησης μεταξύ Δημοσίου-ΟΛΠ, ισχυρίζεται ότι διατηρεί σε ισχύ τον Γενικό Κανονισμό Προσωπικού, όμως στην ίδια διάταξη δίνει το δικαίωμα στο ΔΣ του ΟΛΠ (δηλαδή στην COSCO) να τον καταργήσει! 
• Τα σωματεία στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς (ΜΕΤΡΟ, Τραμ, ΗΣΑΠ), με συχνές στάσεις εργασίας, απαιτούν να μην παραδοθούν στο νέο υπερταμείο εκποιήσεων οι δημόσιες συγκοινωνίες. Ανάλογες προσπάθειες για το μπλοκάρισμα μιας τέτοιας προοπτικής υπάρχουν από τα συνδικάτα και άλλων ΔΕΚΟ. Στη Θεσσαλονίκη, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο και τα σωματεία εργαζομένων σε ΕΥΑΘ, ΕΛΒΟ, ΟΛΘ, ΔΕΗ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΤΥ, διοργάνωσαν διαμαρτυρία-συνέντευξη Τύπου έξω από το υφυπουργείο Μακεδονίας-Θράκης (15/6), επιχειρώντας να συγκροτήσουν κοινό μέτωπο αντίστασης στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. 
• Οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου «Athens Ledra» παραμένουν απλήρωτοι επί πέντε μήνες και καταγγέλλουν το υπουργείο Εργασίας ότι δεν χορηγεί το επίδομα των 1.000 ευρώ που τους είχαν υποσχεθεί (βλ. επόμενες σελίδες). 
Οι «μικροί» αγώνες που ξεσπούν σε διάφορους χώρους τον τελευταίο καιρό, η συσσωρευμένη αγανάκτηση του κόσμου από την ανεργία, τη νέα λεηλασία των εισοδημάτων και τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, αποτελούν την «αντικειμενική συνθήκη», που υπενθυμίζει ότι το ποτάμι της οργής μπορεί να ξαναεμφανιστεί μαζικά και δυναμικά στο προσκήνιο και να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις. 
Αριστερά
Λείπει όμως η κρίσιμη «υποκειμενική συνθήκη», που ειδικά σε περιόδους υποχώρησης και ήττας είναι απαραίτητη: η συστηματική παρέμβαση της Αριστεράς, που θα πρωτοστατήσει στους αγώνες του κόσμου μας, που θα πάρει την ευθύνη του συντονισμού και της κλιμάκωσης, που θα συμβάλει ειλικρινά στην ανασυγκρότηση των «εργαλείων» πάλης του εργατικού κινήματος. 
Στα μεσοδιαστήματα του κινήματος, στη φάση της νηνεμίας πριν από την επόμενη έκρηξη, η οργάνωση και ο συντονισμός της κοινωνικής αντίστασης είναι το κύριο καθήκον για τη ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά. Με ενωτικές πρωτοβουλίες σε αγωνιστική κατεύθυνση στα συνδικάτα και στις γειτονιές, με κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς στο κοινωνικό πεδίο. Με συνεχή προσπάθεια για την ανάταξη του ηθικού και την έμπνευση του δικού μας στρατοπέδου. 
Συγχρόνως, το μέτωπο της αντίστασης είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί και «από τα πάνω». Από τη συνεργασία ανάμεσα στα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς, με τολμηρές αποφάσεις που θα σημαίνουν οριστικό διαζύγιο με τις λογικές της «περιχαράκωσης», της «επαναστατικής πλειοδοσίας» ή της επικέντρωσης στην «κοινοβουλευτική δουλειά». Ένα πραγματικά απειλητικό αριστερό μέτωπο, με ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα, που μαζί με τον κόσμο της εργασίας θα παλέψει για την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος.