14 Ιούλη: διαδήλωση αντίστασης και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες!

Έχουμε μπει σε μια περίοδο που η αντιπροσφυγική πολιτική της κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο σκληρή, μαζί με την επίθεση ενάντια στην «ενοχλητική» εκδοχή της αλληλεγγύης, εκείνης που διεκδικεί, χτίζει γέφυρες με τους πρόσφυγες, καταγγέλλει τα κυβερνητικά εγκλήματα. Στόχος να «εξαφανιστούν» οι πρόσφυγες από τα βλέμματα και τα μυαλά της κοινωνίας, ώστε να κρυφτούν κάτω από το χαλί και οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης που τους έχουν επιβληθεί. Σε μια τέτοια περίοδο, τα μαζικά αντιρατσιστικά γεγονότα του καλοκαιριού αποκτούν μια επιπλέον σημασία από την «παραδοσιακή».
Μετά τη 10η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» στη Γεωπονική Σχολή, την «σκυτάλη» πήραν τα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.     
Στις 1-2-3 Ιούλη, στην Πανεπιστημιούπολη, με κεντρικό σύνθημα «Πρόσφυγες Καλοδεχούμενοι», το 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας λειτούργησε ως τόπος συνάντησης δεκάδων μεταναστευτικών κοινοτήτων, αντιρατσιστικών και άλλων κινηματικών συλλογικοτήτων, κόσμου με αντιρατσιστικές ευαισθησίες, ακτιβιστών του αντιρατσιστικού κινήματος, της Αριστεράς και των ευρύτερων κινημάτων αντίστασης. Ήταν μια γιορτή αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα ένα πολιτικό-κινηματικό «εργαστήρι» με συζητήσεις για μια σειρά μέτωπα πάλης. Ξεχωρίζουμε πολιτικά τη συζήτηση για τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, «Ευρώπη-φρούριο και Ελλάδα-φυλακή», καθώς είναι το κεντρικό μέτωπο που έχει να αντιπαλέψει το κίνημα (βλ. και σελ. 16), τη συζήτηση για την άνοδο της ακροδεξιάς και τη δίκη της Χρυσής Αυγής, που ξαναξεκινά και δεν πρέπει να επιτρέψουμε τον «εφησυχασμό» της προηγούμενης περιόδου σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα, όπως και τη συζήτηση για τις «Αντιστάσεις και εναλλακτικές απέναντι στο 3ο μνημόνιο», καθώς έχει γίνει πλέον σαφές και από την εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεπής αντιρατσιστική πολιτική χωρίς συνεπή αντιμνημονιακή πολιτική. Γενικότερα ήταν θετική η πληθώρα θεμάτων που έδινε το στίγμα «κοινού αγώνα» (πέρα από το άνοιγμα διάφορων «επιμέρους» πτυχών του προσφυγικού, συζητήσεις και ενάντια στις απολύσεις, υπέρ της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος, για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή κ.λπ). 
Τις ίδιες μέρες στη Θεσσαλονίκη, το 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά, επεδίωκε να φέρει κοντά και να δώσει το λόγο στους πρόσφυγες των στρατοπέδων της Βορείου Ελλάδας. Επίσης, με έναν αντίστοιχο πλούτο συζητήσεων, να ανοίξει ο διάλογος για το προσφυγικό, για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη-φρούριο, αλλά και τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (π.χ. η βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου της Σέρι Γουλφ «Σεξουαλικότητα και σοσιαλισμός), τα κινήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τους αγώνες ενάντια στη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό. 
Η επιτυχία αυτών των φεστιβάλ αναδεικνύει τη συσπείρωση ενός πολύτιμου δυναμικού, που «επιμένει αντιρατσιστικά», που συνεχίζει να αγωνίζεται με όποιον τρόπο μπορεί ή νομίζει στο πλευρό των προσφύγων, ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Γι’ αυτό και τα αντιρατσιστικά γεγονότα του καλοκαιριού μάς γεμίζουν δύναμη για τη συνέχεια του αγώνα.  
14 Ιούλη
Επόμενο κορυφαίο ραντεβού για όλο αυτόν τον κόσμο η διαδήλωση αντίστασης και αλληλεγγύης στις 14 Ιούλη στις 6.30 μ.μ. στην Ομόνοια, στην Αθήνα. Σε αυτήν καλούν αντιρατσιστικές, προσφυγικές και μεταναστευτικές οργανώσεις, συλλογικότητες αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και σωματεία, με συνθήματα: «Ανθρώπινη ανοιχτή φιλοξενία στις πόλεις – Άσυλο και ίσα δικαιώματα σε παιδεία, υγεία εργασία – Ανοιχτά σύνορα στους πρόσφυγες – Όχι στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας – Όχι στην αντιπροσφυγική πολιτική της κυβέρνησης – Να σταματήσουμε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις».
Η κινητοποίηση στις 14 Ιούλη, που μετά τη συγκέντρωση στην Ομόνοια θα πορευθεί προς το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ, αποκτά ξεχωριστή σημασία για μια σειρά λόγους:
Πρώτον, γιατί με τέτοιες «κεντρικές»-ενωτικές-μαζικές κινητοποιήσεις και γεγονότα, δεν αφήνουμε να «ξεχαστεί» το θέμα των προσφύγων, δεν αφήνουμε την κυβέρνηση να «το κρύψει κάτω από το χαλί», επιδιώκουμε να γίνει ξανά και να παραμείνει ένα ανοιχτό κεντρικό πεδίο πάλης.
Δεύτερον, γιατί είναι μια πρωτοβουλία, που επιχειρεί να ενώσει τις πολυπληθείς και διάσπαρτες αλληλέγγυες δομές, ομάδες, δυνάμεις, όπως και τους ίδιους τους πρόσφυγες. Η ανάγκη συντονισμού-ενότητας-κοινής δράσης αναδεικνύεται σε κάθε αντιρατσιστικό γεγονός και συζήτηση από τους «πρωταγωνιστές» της αλληλεγγύης. Όπως δηλώνει και το κείμενο του καλέσματος:
«Αυτή η ρατσιστική απανθρωπιά βρήκε και κάθε μέρα συνεχίζει να βρίσκει απέναντί της τη δράση του κινήματος αλληλεγγύης: Eργατικά σωματεία, αντιρατσιστικές και προσφυγικές/μεταναστευτικές συλλογικότητες και οργανώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι και συλλογικότητες στις γειτονιές. Kαταλήψεις στέγης για πρόσφυγες που φανερώνουν στην πράξη πως οι πρόσφυγες μπορούν και πρέπει να ζουν αξιοπρεπώς και να συνυπάρχουν αρμονικά με τους ντόπιους. Eκπαιδευτικά σωματεία και σωματεία των εργαζομένων στην υγεία  που αγωνίζονται για την ομαλή πρόσβαση των προσφύγων και των παιδιών τους στα δημόσια σχολεία και τα νοσοκομεία. Aλληλέγγυες συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στις περιοχές όπου υπάρχουν στρατόπεδα και κέντρα κράτησης επιδιώκοντας την ανθρώπινη ανοιχτή φιλοξενία σε άμεση επαφή με τους πρόσφυγες που ζουν σε αυτά και κάθε προσπάθεια που εντάσσεται στο κίνημα αλληλεγγύης και διεκδίκησης. Άλλοτε αυθόρμητα και άλλοτε οργανωμένα, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο δυναμικά και μαζικά, όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση των εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών αναγκών, αντιλαμβανόμαστε ότι τα συμφέροντα των ντόπιων φτωχών, λαϊκών στρωμάτων και των προσφύγων είναι κοινά, δραστηριοποιούμαστε στο κίνημα αλληλεγγύης για το σύνολο των δικαιωμάτων των προσφύγων και θέλουμε να συντονιστούμε και να επιδιώξουμε την ενιαιοποίηση του αγώνα μας».
Τρίτον, μια κινητοποίηση τέτοιου χαρακτήρα κρατάει ανοιχτό το μέτωπο και την προοπτική της αντίστασης-διεκδίκησης. Αυτή παραμένει αναντικατάστατο μέσο πάλης και βασικός στόχος για το κίνημα, σε μια σκληρή εποχή που έχει γίνει πιο σαφές από ποτέ πως η «αλληλεγγύη» από μόνη της δεν αρκεί για να απαντήσει στα τεράστια προβλήματα και τις μεγάλες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας και εμείς και οι 50.000 πρόσφυγες που βρίσκονται στην Ελλάδα. Τέτοιες δράσεις βοηθούν στο προχώρημα και τη συγκεκριμενοποίηση του προτάγματος που βάζουν και οι διοργανωτές στο κάλεσμα, τονίζοντας ότι «η δική μας αλληλεγγύη στους πρόσφυγες είναι αγωνιστική, διεκδικητική ενάντια στον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τις πολιτικές των ιμπεριαλιστών, της ΕΕ, των κυβερνήσεων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των προσφύγων». 
Θα χρειαστεί στο λίγο διάστημα που απομένει, όλες οι δυνάμεις του αντιρατσιστικού κινήματος, αλλά και της πολιτικής Αριστεράς, να ρίξουν ειλικρινά δυνάμεις στην οργάνωση και επιτυχία της διαδηλώσης. Έχει αποδειχθεί πως οι καιροί είναι «δύσκολοι» και δεν αρκεί ένα απλό κάλεσμα για να «βγουν» πετυχημένα κινηματικά γεγονότα. Αυτό το καθήκον πέφτει στις πλάτες των αγωνιστών του κινήματος και της Αριστεράς τις μέρες προς τη 14η Ιούλη. 
Η επιτυχία της διαδήλωσης θα είναι «καύσιμο» για να συνεχίσουν οι αγωνιστές της αλληλεγγύης την τοπική τους δράση. Και ταυτόχρονα θα δημιουργεί όρους για να δοθεί η απαιτούμενη συνέχεια στην «κεντρική» δράση, στη συσπείρωση όλων αυτών των αγωνιστών σε ένα κινηματικό-αγωνιστικό μέτωπο, που θα συνεχίσει τον αγώνα διεκδικώντας στέγαση των προσφύγων σε ανοιχτές δομές φιλοξενίας μέσα στις πόλεις, ενάντια στον εγκλεισμό και στις άθλιες συνθήκες των στρατοπέδων στη μέση του πουθενά, για άσυλο και ίσα δικαιώματα στην παιδεία, την περίθαλψη, την εργασία. Που θα διεκδικεί νομιμοποίηση των μεταναστών-στριών, ανοιχτά σύνορα κι ελεύθερη διακίνηση, ενάντια στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και την Ευρώπη-φρούριο. Που θα ανοίγει μέτωπο στον ιμπεριαλισμό και τη συμμετοχή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του, και θα απαιτεί να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.