Η φετινή συγκέντρωση της ΔΕΘ γίνεται σε ένα σκηνικό που έχει άλλες προσεγγίσεις, αλλά την ίδια αναγκαιότητα με τις συγκεντρώσεις των προηγούμενων ετών. Χρειάζεται να εκφραστεί η διάθεση για μαχητική αντίσταση των εργαζομένων στη λιτότητα, στις μνημονιακές πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντίστοιχα με τους προκατόχους της.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Είναι σαφές ότι μετά το μεγάλο εργατικό ξέσπασμα του 2010-13, έχει δημιουργηθεί στους εργαζόμενους ένα κλίμα ανάθεσης και αναμονής στην πολιτική λύση και δεν είναι εύκολο να μαζικοποιηθούν όλες οι κινητοποιήσεις που από τότε κάνουν τα συνδικάτα. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα επενδύει πολλά για τις εξαγγελίες που θα κάνει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ στη δήθεν κόντρα της με τους καναλάρχες και στη συνάντηση των κυβερνήσεων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Σε αμηχανία από τη στροφή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των μνημονιακών πολιτικών δεν βρέθηκαν μόνο οι εργαζόμενοι αλλά και πολλά συνδικάτα. Υπάρχουν 4 κύριοι λόγοι γι’ αυτή την κατάσταση.
Η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), που μπορεί με άνεση (π.χ. ηγεσία ΠΟΕΔΗΝ) να κάνει ακτιβισμούς ενάντια στα μνημόνια, αλλά δεν σπάει τις διαχωριστικές γραμμές με τους μνημονιακούς πολιτικούς εκφραστές της (ΠΑΣΟΚ), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων. Η στροφή συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, παρότι σε επίπεδο λόγου διατηρεί αιτήματα ενάντια στη λιτότητα, συμβάλλει στη σύγχυση πλατιών τμημάτων των εργαζομένων που περιμένουν λύσεις από την Αριστερά.
Η σεχταριστική πολιτική του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ μπορεί να βγάζει αγωνιστικές κορώνες και να παίρνει κάποιες πρωτοβουλίες (π.χ. Συλλογικές Συμβάσεις) αλλά επιμένει στη δήθεν καθαρότητα των ταξικών συνδικάτων, την ώρα που όταν ο κόσμος βγήκε στο δρόμο το Φλεβάρη, τον ξαναέκλεισε στα σπίτια του με τη συμμετοχή των αγροτοσυνδικαλιστών του στο διάλογο με τον Τσίπρα, και κυρίως δεν προχώρησε ποτέ σε απόφαση για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, με την πρόταση για τη 48ωρη απεργία-φάντασμα.
Στη δημιουργία σύγχυσης των εργαζομένων συντελεί δυστυχώς κι ένα τμήμα συνδικαλιστών της ΛΑΕ που επιμένει να κρατάει κοινές παρατάξεις με τους μεταλλαγμένους κυβερνητικούς συνδικαλιστές (π.χ. ΕΚΑ). Ευτυχώς που υπήρξε και η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ και κρατάει ζωντανή την ελπίδα να υπάρξει ένας ενωτικός ριζοσπαστικός πόλος μέσα στα συνδικάτα, που σε συνεργασία με τους συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε συνεχές ανοιχτό κάλεσμα προς τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ μπορεί να συμβάλει στο «ξύπνημα» του κοιμώμενου γίγαντα, του εργατικού κινήματος, που είναι και απόλυτα καθοριστικός κρίκος για την ανατροπή της λιτότητας.
Υπ’ αυτό το πρίσμα μπορεί κάποιος να θεωρεί δεδομένο ότι στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης φέτος δεν θα έχουμε μαζική συμμετοχή των εργαζομένων. Μπορεί να γίνει και έτσι, όμως η κατάσταση αυτή δεν έχει σβήσει το θυμό των εργαζομένων για τη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως το θυμό τους για τη φοροεπιδρομή που δέχεται καθημερινά το πορτοφόλι τους.
Στη φετινή ΔΕΘ υπάρχουν χιλιάδες λόγοι να γεμίσουμε τα πούλμαν της ΑΔΕΔΥ και των Ομοσπονδιών, να γεμίσουμε τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, να διαδηλώσουμε και να φωνάξουμε ότι δεν συναινούμε στη λιτότητα και τα μνημόνια. Η κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων. Οι ελλείψεις εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η ανεργία και οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Οι ιδιωτικοποιήσεις. Οι πλειστηριασμοί εκατοντάδων σπιτιών, η φοροεπιδρομή, οι μειωμένοι μισθοί και συντάξεις πείνας. Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Οι άθλιες συνθήκες διαμονής των προσφύγων στα κέντρα κράτησης.
Όλα αυτά για να τα ανατρέψουμε ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός του ανυποχώρητου αγώνα στο «πεζοδρόμιο». Και ταυτόχρονα η ανάδειξη πολιτικής απάντησης που με κέντρο τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και προοπτική το σοσιαλισμό, θα συγκρουστεί μέχρι τέλους με τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που ακολουθούν η σημερινή κυβέρνηση, η ΕΕ και οι δανειστές.
Καραβάνι για την Υγεία
Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία) αποφάσισε τη συμμετοχή της στη συγκέντρωση της ΔΕΘ, το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη. Μια μέρα πριν, την Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη, πραγματοποιεί «πορεία σωτηρίας» των δημόσιων νοσοκομείων, που λόγω της απόστασης που θα διανύσει (7 χιλιόμετρα), την ονομάζει Καραβάνι της Υγείας. Η πορεία θα ξεκινήσει στις 7 το πρωί από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και θα ακολουθήσει διαδρομή μπροστά από όλα τα μεγάλα νοσοκομεία της πόλης, Θεαγένειο, ΑΧΕΠΑ, Γεννηματά, Αγ. Δημήτριος και θα καταλήξει στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.
Η συγκέντρωση είναι πανελλαδική και για αυτό το λόγο η ΠΟΕΔΗΝ καλύπτει τα έξοδα των πούλμαν μεταφοράς εργαζομένων από νοσοκομεία της περιφέρειας, τα οποία θα ναυλωθούν από τα ΔΣ των πρωτοβάθμιων σωματείων.
Η πρωτοβουλία μπορεί να είναι σημαντική. Τα τεράστια προβλήματα των νοσοκομείων που προκαλούνται από τη συνεχιζόμενη μείωση της χρηματοδότησής τους από το κράτος και από την παντελή έλλειψη προσωπικού, δεν αφορούν μόνο τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία που σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα το νοσηλευτικό προσωπικό, έχουν ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη ρεπό. Μας αφορούν όλους. Αφορούν όλη την εργατική τάξη που βλέπει τους ανέργους της να τριγυρνάνε σαν ζητιάνοι στα κοινωνικά ιατρεία για να βρουν κάποια φάρμακα και να κάνουν κάποιες εξετάσεις (και μάλιστα σε όσες περιοχές υπάρχουν και αυτά). Που βλέπει ακόμη και τους εργαζόμενους που τυχόν ασθενήσουν σοβαρά να μην τους δικαιολογούνται φάρμακα για βαριές ασθένειες.
Που βλέπει από τα κλεισίματα νοσοκομείων να μένουν οι άνθρωποί της στα ράντζα και να σώζονται μόνο από τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων στα νοσοκομεία.
Την εργατική τάξη που στενάζει από την υπερφορολόγηση και τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ αλλά της ζητάνε αν αρρωστήσει να προμηθεύσει με υλικά, όπως γάντια και γάζες, τα νοσοκομεία.
Τα αποτελέσματα της μη παροχής υπηρεσιών υγείας (η πραγματικότητα της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών δηλαδή στην υγεία), είναι το να έρχονται ασθενείς και εργαζόμενοι πιο κοντά στο θάνατο οι πρώτοι και στην κατάρρευση οι δεύτεροι. Εκεί τους οδηγεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που κατά τα άλλα θα αντιμετώπιζε την ανθρωπιστική κρίση.
Σε αυτές τις συνθήκες η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ είναι υποχρεωμένη να αφήσει τις μεγαλόστομες πρωτοβουλίες που καταλήγουν σε μια 4ωρη στάση ή σε μια 24ωρη απεργία και σε κάποιους ακτιβισμούς για να επιβεβαιώνει την «επαναστατικότητά» της. Αυτό που χρειάζεται να γίνει για να συσπειρώσει τους εργαζόμενους είναι με αρχή το Καραβάνι για την Υγεία και τη ΔΕΘ να κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις της, να πάρει πρωτοβουλία συντονισμού των δράσεών της με άλλα μαζικά συνδικάτα, όπως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, για να μπορέσει να ζεστάνει και πάλι τη μάχη ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια που διαλύουν τη δημόσια υγεία.