Στην Κεντρική Ιταλία ο σεισμός της 24ης Αυγούστου άφησε εκατοντάδες νεκρούς και κάπου 5.000 άστεγους. ΜΜΕ και κρατικοί ιθύνοντες συναγωνίζονταν σε τετριμμένες μεγαλοστομίες μπροστά στο γεγονός, όμως η πραγματικότητα αποκαλύπτεται με πεζά νούμερα: Η ιταλική κυβέρνηση πέρυσι δαπάνησε μόλις 145 εκατομμύρια ευρώ πανεθνικά για αντισεισμική προστασία, ενώ φέτος το ποσό αυτό περικόπηκε στα 44 εκατομμύρια!
Ημερ.Δημοσίευσης
Η Ιταλία -και μάλιστα περίπου η ίδια περιοχή που χτυπήθηκε από τον φετινό σεισμό- είχε πληγεί και το 2009, με πολύ περισσότερα θύματα. Όμως κάθε χρόνο τα αντίστοιχα κονδύλια αντισεισμικής θωράκισης στον ιταλικό προϋπολογισμό μειώνονται σταθερά, όπως φυσικά και τα ποσά που αφορούν παιδεία, υγεία και κοινωνικές ανάγκες. Αντίθετα, τα μόνα κονδύλια που αυξάνουν γεωμετρικά, είναι αυτά που πηγαίνουν για την εξυπηρέτηση των δανείων της Ιταλίας και για τη σωτηρία των τραπεζών, για τις οποίες φέτος φτιάχτηκε ειδικό ταμείο διάσωσης…
Αρκεί να σκεφτούμε το νοσοκομείο του Αματρίτσε, που έπαθε πολύ σοβαρές ζημιές στο σεισμό του 2009: τα δύο εκατομμύρια ευρώ που εξαγγέλθηκαν για επισκευές και την αντισεισμική προστασία του, δεν έφτασαν ποτέ, και φέτος εφτά χρόνια μετά, έχει ισοπεδωθεί εξολοκλήρου…
Φυσικά, και στη χώρα μας η εικόνα είναι ίδια: Έχουν περάσει δύο χρόνια από τους σεισμούς στην Κεφαλονιά και για ζημιές 70 εκατ. ευρώ έχουν εγκριθεί αποζημιώσεις ύψους 23 εκατ. Όλα τα ποσά θα πάνε για αποκατάσταση ζημιών, ενώ για αντισεισμική προστασία δεν περισσεύει έστω ένα ευρώ… Όμως κι έτσι, οι πιο αδικημένοι είναι οι πιο φτωχοί, οι ιδιοκτήτες των 56 εργατικών κατοικιών στην Κεφαλονιά που κρίθηκαν ακατάλληλες για κατοίκηση και μάλλον δεν θα εισπράξουν ποτέ κάποια αποζημίωση λόγω απίστευτης ανοργανωσιάς των σχετικών υπηρεσιών, ενώ και οι υπόλοιποι δικαιούχοι καθυστερούν πολύ να λάβουν αποζημιώσεις.
Δεν είναι, λοιπόν, ο γίγαντας Εγκέλαδος και η Μοίρα της μυθολογίας που ευθύνονται για τους νεκρούς και τις καταστροφές και όσοι κενολογούν περί «αναπόφευκτου» και «αναπάντεχου» κακού κρύβουν τους πραγματικούς κατά συρροή δολοφόνους, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν στους σεισμούς επειδή ενώ η αντισεισμική προστασία χρειάζεται χρήματα, σύγχρονες κατασκευές, επένδυση στην υγεία και στην κοινωνική προστασία των ανθρώπων, τα χρήματα και οι παροχές υπάρχουν μόνο για τις τράπεζες και τους πολύ πλούσιους. Για να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες και οι καταστροφές από τους σεισμούς χρειάζεται μια σχεδιασμένη οικονομία για τις ανάγκες των ταπεινών, κι όχι η αρένα με τα θηρία της «ελεύθερης αγοράς». Το σύστημα του καπιταλισμού έχει φάει τα ψωμιά του ΚΑΙ επειδή δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την υγεία και την ασφάλεια των ανθρώπων μπροστά στη δίψα για κέρδος των πλούσιων παράσιτων.
Μπροστά σε μια «φυσική» καταστροφή δεν αντέχουν ατομικές λύσεις: Λένε πως όποιος έχει να πληρώσει, φτιάχνει το σπίτι του με αντισεισμική προστασία. Όμως, ποιος μπορεί να προβλέψει πού θα σκάσει η επόμενη πανωλεθρία εξαιτίας των παρανοϊκών επιλογών των κυβερνήσεων;
Στην Καλαμάτα, στις αρχές του μήνα, πέθαναν άνθρωποι από μια απλή δυνατή βροχή, γιατί χρόνια τώρα δεν γίνονται αντιπλημμυρικά έργα και γιατί μπαζώνονται ρέματα. Δεν ήταν η «θεομηνία» που έφταιγε, αλλά η αναλγησία των ελληνικών κυβερνήσεων.
Είναι ασύλληπτο να δαπανώνται θηριώδη ποσά για αποπληρωμή του χρέους και για τις τράπεζες, και να περισσεύουν ψίχουλα μόνο για τις κοινωνικές ανάγκες. Ο Ούγκο Τσάβες είχε πει στη Σύνοδο για το Περιβάλλον στην Κοπεγχάγη: «Αν το περιβάλλον ήταν τράπεζα, θα το είχατε ήδη σώσει». Οι κυβερνήσεις και οι «επενδυτές» δεν κάνουν κάποια λάθη, απλώς έχουν τελείως άλλες προτεραιότητες και δεν απασχολούνται ιδιαίτερα με την απίστευτη απελπισία που αφήνουν πίσω οι επιλογές τους.
Αντίθετα, οι μόνοι άνθρωποι που νιώθουν τη δυστυχία των θυμάτων των «φυσικών» καταστροφών είναι οι ταπεινοί. Στο Αματρίτσε, δίπλα στους διασώστες, Αφρικανοί μετανάστες δούλεψαν εθελοντικά και με αυτοθυσία, κουβαλώντας υλικά και ξεθάβοντας πτώματα και επιζώντες. Όσο αβίαστα και φυσικά βγαίνει στους πλούσιους το να πατούν επί πτωμάτων για το κέρδος, τόσο στον κόσμο των πιο αδικημένων βγαίνει αυθόρμητα η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα.
Σε πείσμα όλων των αναλυτών και των «ειδικών» των ΜΜΕ, που καλοπληρώνονται για να διαδίδουν το ψέμα και την απάτη, «το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς» όπως αναφέρει και το παλιό σύνθημα της Αριστεράς. Οι εργάτες και οι εργάτριες μπορούν πολύ καλύτερα να οργανώσουν την παραγωγή και την ίδια την κοινωνία. Οι άνθρωποι που παράγουν τον πλούτο και όλες τις αξίες γνωρίζουν ήδη από αλληλεγγύη και κοινωνική ευθύνη. Μπορούν να μάθουν και πολύ περισσότερα. Αλλά γι’ αυτό, θα χρειαστεί πρώτα να αφαιρέσουν την εξουσία από τους πλούσιους και τους τραπεζίτες…
Γιατί όσο οι δήθεν «φυσικές» καταστροφές γίνονται γαϊτανάκι τον καιρό της κρίσης, το δίλημμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» επανέρχεται επιτακτικά!