Το εργατικό κίνημα σε κρίσιμο σταυροδρόμι!

Σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση δείχνει σημάδια επιδείνωσης, σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων μπορούν να παίξουν ρόλο καταλύτη και να επηρεάσουν τις εξελίξεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Οι επόμενοι μήνες, ειδικά στο εντός Ελλάδας σκηνικό, μπορούν να αποδειχτούν καθοριστικοί για το αν η εργατική τάξη θα έχει την ευκαιρία να αλλάξει το σκηνικό. Να ανατρέψει τη λιτότητα και τα μνημόνια. Να επιβάλει ένα πρόγραμμα με βάση τις δικές της ανάγκες.
Το ποιες δυνάμεις, με τι προτάσεις και πώς θα ηγηθούν αυτής της προσπάθειας, τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, είναι ένα ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί. Άμεσα και όχι στο μέλλον, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν και αν η απάντηση δεν υπάρξει σχετικά γρήγορα, τότε είναι σίγουρο ότι το σημερινό τοπίο της βουβής αγανάκτησης που υπάρχει σε χιλιάδες λαού, από τη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση Τσίπρα, θα οδηγήσει ακόμη και συγκροτημένους αγωνιστές στην απογοήτευση. 
Αν κάποιος μείνει μόνο στον αριθμό των διαδηλωτών στη ΔΕΘ δεν θα βγάλει τα συμπεράσματα. Στη ΔΕΘ δεν βρέθηκαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Βρέθηκε όμως το πιο συγκροτημένο τμήμα των αριστερών αγωνιστών στους χώρους που έχουν μάθει χρόνια τώρα να οργανώνουν και να δίνουν τις μάχες απέναντι στις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Αυτή η μαγιά είναι η μεγαλύτερη ελπίδα ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να ξεπεράσει οποιεσδήποτε δυσκολίες.
Η στάση των παρατάξεων
Η ΠΑΣΚΕ όπως και οι ηγεσίες της ΔΑΚΕ και των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο (ΓΣ) της ΑΔΕΔΥ ότι θα προσπαθήσουν να ρίξουν το βάρος στις κλαδικές κινητοποιήσεις, καλύπτοντας έτσι πολιτικά τις πολιτικές τους ηγεσίες που εφάρμοζαν, εφαρμόζουν και αν χρειαστεί θα ξαναεφαρμόσουν άγρια λιτότητα μέσα από τις μνημονιακές συμφωνίες. Η ΠΟΕΔΗΝ (ΠΑΣΚΕ) έριξε το βάρος στο καραβάνι για την υγεία, υποτίθεται, αλλά δεν μπόρεσε να πείσει τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία ότι δίνει καμιά σοβαρή μάχη, με την επικέντρωση της προσπάθειάς της σε αυτό.
Αντίστοιχα και η ηγεσία της ΓΣΕΕ, επίσης ΠΑΣΚΕ, δεν κάνει τίποτα προς την κατεύθυνση της ανατροπής των μνημονίων. Τη συγκέντρωσή της στη Θεσσαλονίκη τη διέσωσαν οι εργαζόμενοι στα Λιπάσματα Καβάλας, για τους οποίους, παρότι οι απολύσεις τους συνεχίζονται, δεν έχει προκηρύξει ούτε μία γενική στάση εργασίας σε ένδειξη συμπαράστασης.
Η ΔΑΚΕ ακολουθεί την τακτική της ηγεσίας της ΝΔ. Περιμένει πότε θα γίνουν εκλογές και ως τότε, επειδή ξέρει ότι και ο Μητσοτάκης την ίδια πολιτική με τον Τσίπρα θα ακολουθήσει, δεν πρόκειται να ψηφίσει, παρά μόνο αν καταλάβει ότι θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια των εργαζομένων, προτάσεις για γενική απεργία. Δεν επιθυμεί να υπάρξουν μαζικές αντιστάσεις, γιατί ξέρουν ότι αυτές το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρουν θα είναι να στρέψουν τον κόσμο προς τα αριστερά, προς πιο ριζοσπαστικές προτάσεις.
Ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να περάσουν και μέσα στον χώρο των συνδικάτων την ΤΙΝΑ. Είναι χαρακτηριστική η στάση της ΟΛΜΕ, που ύστερα από πάρα πολλά χρόνια δεν έβαλε λεωφορεία για τη ΔΕΘ. Αλήθεια, το ΕΚΑ με την αριστερή κατά τα άλλα ηγεσία του γιατί δεν κήρυξε 24ωρη απεργία το Σάββατο, δίνοντας την αίσθηση ότι δεν είναι η διαδήλωση της ΔΕΘ παρά μια ακόμη εθιμοτυπική διαδικασία; Γιατί δεν προκήρυξε ούτε μία 24ωρη απεργία συμπαράστασης στους εργαζόμενους του Μαρινόπουλου ή του Ledra Marriott;
Ο κόσμος όμως δεν πείθεται. Μπορεί να μην κινητοποιείται μαζικά, αλλά δεν τους αντέχει. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ, το 85,5% των ερωτηθέντων διαφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης, δηλαδή με την πολιτική των μνημονίων. Επίσης το 62% βλέπει χειροτέρευση στα οικονομικά του και μόλις το 1% καλυτέρευση. Το στοίχημα για την Αριστερά είναι να συμβάλει αυτή η αγανάκτηση του φτωχόκοσμου στο να υπάρξει οργανωμένη δράση παντού. Σε σωματεία, σχολές, χώρους, γειτονιές.
Για να τα καταφέρει είναι επιβεβλημένο να μην ακολουθήσει τακτικές που μετρήθηκαν τα τελευταία χρόνια και δεν έχουν αποδώσει καρπούς. Τακτικές που δεν δίνουν ξεκάθαρη κατεύθυνση σύγκρουσης με τη λιτότητα, όπως ο απομονωτισμός με το φερετζέ της δήθεν καθαρής ταξικής πολιτικής και η επιμονή στη μη συνεργασία με την υπόλοιπη Αριστερά. Ή λογικές που ανάγουν το πρόβλημα σε αποκλειστικά ιδεολογικό, όπως έκαναν δυνάμεις από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο τελευταίο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ. Ή όπως οι διαφορετικοί συντονισμοί από δυνάμεις του ίδιου χώρου (ΝΑΡ και ΣΕΚ) που δείχνουν πολυδιάσπαση.
Ενότητα στη δράση, σοβαρή οργάνωση και προετοιμασία των κινητοποιήσεων, προσανατολισμός στη σύγκρουση με την κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους ντόπιους καπιταλιστές, είναι αυτό που λείπει για να δημιουργηθεί ένα μαζικό ενιαίο εργατικό μέτωπο που θα μπορεί να καθοδηγήσει τη δράση και τη μάχη μέσα στα σωματεία, ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα.
Ενθαρρυντικές πρωτοβουλίες
Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν από την Αριστερά στα συνδικάτα δύο σημαντικές πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση. Η πολύ καλή πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για τις συλλογικές συμβάσεις που έχει υπογραφεί ήδη από περίπου 250 Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία. Τέτοια αιτήματα χρειάζεται να αποτελούν τον βασικό κορμό συντονισμού της δράσης των σωματείων. Τέτοιες προτάσεις που λογοδοτούν στα άμεσα αιτήματα του κόσμου της εργασίας πρέπει να επεξεργαστεί και το ΜΕΤΑ στην επικείμενη πανελλαδική του συνδιάσκεψη. Τέτοια αιτήματα χρειάζεται να αποτελούν τον βασικό κορμό ενός προγράμματος των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς για να ξαναδώσουν προοπτική στο κίνημα.
Αυτή η καλή προσπάθεια για να γίνει και αποτελεσματική οφείλει να έχει και πρόταση δράσης. Αυτή η έλλειψη κάνει επιφυλακτικές, δικαίως, δυνάμεις της Αριστεράς και αγωνιστές σε χώρους για να την ψηφίσουν. Καλή η συζήτηση, αλλά η επίθεση είναι σκληρή και άμεση και θέλει άμεση δράση για να απαντηθεί αποτελεσματικά.
Σαν την πρόταση του ΜΕΤΑ για 24ωρη γενική απεργία στα μέσα Οκτώβρη, ύστερα από γενικές συνελεύσεις στους χώρους και συζήτηση για τα νέα μέτρα που έρχονται, αλλά και για το πώς θα είναι αποτελεσματική για το εργατικό κίνημα, πώς θα κλιμακωθεί η μάχη. Μια πρόταση που παρότι δεν πέρασε απευθείας, τελικά κατέληξε να περάσει ως εξουσιοδότηση για σχετική απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, με τις ψήφους, εκτός από του ΜΕΤΑ, της διάσπασης της ΠΑΣΚΕ, των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διεισδύοντας στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ με τις ψήφους των μισών δικών του συνδικαλιστών.