Ξεπουλήματος συνέχεια για τα δημόσια αγαθά

Όσες μετοχές κατέχει το Δημόσιο σε εταιρείες κοινής ωφέλειας και είχαν προσωρινά ξεφύγει από το ρόλο «υποθήκης» του κρατικού χρέους (75% της ΕΥΑΘ, 34% της ΕΥΔΑΠ, Κτιριακές Υποδομές, Αττικό Μετρό, ΕΛΒΟ, 34% της ΔΕΗ) με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο για τα «προαπαιτούμενα» της πρώτης αξιολόγησης περνούν στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων. 
Αν προστεθούν μάλιστα τα ποσοστά που ανήκουν στο ΤΑΙΠΕΔ (π.χ. 27% της ΕΥΔΑΠ, 17% της ΔΕΗ) και σε νομικά πρόσωπα, είναι φανερό ότι ζωτικές υπηρεσίες για τον κόσμο, όπως η ύδρευση-αποχέτευση και η ηλεκτροδότηση, εκχωρούνται ολοκληρωτικά στους ιδιώτες. Η λειτουργία τους με κύριο γνώμονα τα κέρδη και όχι το δικαίωμα πρόσβασης σε πόσιμο νερό ή φθηνό ρεύμα θα είναι το άμεσο αποτέλεσμα για όλους μας. 
Η υπαγωγή στη νέα Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών (ΕΔΗΣ), που δεν ανήκει στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, λειτουργεί σύμφωνα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και ελέγχεται με δικαίωμα βέτο από τους δανειστές (πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου φέρεται να έχει επιλεγεί ο Γάλλος τεχνοκράτης Ζακ λε Παπ, συνεργάτης της Κριστίν Λαγκάρντ όταν η τελευταία ήταν υπουργός Οικονομικών), ορθά έχει χαρακτηριστεί γενικό ξεπούλημα. Υπενθυμίζουμε ότι ελάχιστους μήνες πριν, στην ΕΔΗΣ είχαν εκχωρηθεί οι ΟΑΣΑ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας), ΟΣΥ (λεωφορεία, τρόλεϊ), ΣΤΑΣΥ, ΟΣΕ, ΟΑΚΑ και ΕΛΤΑ. Συγχρόνως, τα σχέδια εκποίησης του «αμαρτωλού» ΤΑΙΠΕΔ και οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις προχωρούν κανονικά: 67% του ΟΛΘ, 30% του Αερολιμένα Αθήνας, Εταιρεία Τροχαίου Υλικού, Εγνατία Οδός, 35% των ΕΛΠΕ, 5% του ΟΤΕ, 65% ΔΕΠΑ, μαρίνες και λοιπά ακίνητα. 
Το μοντέλο των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων και της εμπορευματοποίησης κοινωνικών αγαθών, σε όλα τα μέρη του πλανήτη, έχει επιφέρει μια σειρά δραματικές συνέπειες: μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια, υποβάθμιση παρεχόμενων υπηρεσιών, κακή συντήρηση υποδομών, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων (απολύσεις, επέκταση εργολαβιών, μειώσεις μισθών), αποκλεισμούς από την προσβασιμότητα για τους φτωχούς. 
Είναι γνωστά τα παραδείγματα με την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία, όπου οι τιμές εκτινάχθηκαν στα ύψη και η μη συντήρηση των δικτύων –λόγω κόστους– οδήγησε σε νερό «δηλητήριο». Τα τελευταία 15 χρόνια έχουν υπάρξει τουλάχιστον 180 περιπτώσεις, σε 35 χώρες, όπου οι υπηρεσίες ύδρευσης επανέρχονται σε δημόσιο έλεγχο. 
Στην Αθήνα, ποιος «ευαίσθητος» επιχειρηματίας θα δώσει τα ποσά που απαιτούνται για τη συντήρηση του απαρχαιωμένου και δαιδαλώδους δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ; Αν σήμερα χιλιάδες νοικοκυριά στην Ελλάδα μένουν χωρίς νερό και ηλεκτρικό, τι θα γίνει αν αναλάβουν τις διακοπές κυνικοί μανατζαραίοι της αγοράς; Για το λόγο αυτόν, τόσο Διεθνείς Οργανισμοί όσο και η απόφαση του ΣτΕ (2014) μιλούν για παροχή των φυσικών αγαθών μόνο από εταιρείες υπό κρατική εποπτεία, ώστε να μη στερείται ο πληθυσμός αγαθά απαραίτητα για την επιβίωσή του. 
Αντίσταση
Τα συνδικάτα των υπό παραχώρηση ΔΕΚΟ, με αιχμή τα σωματεία της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, προχώρησαν τις προηγούμενες μέρες σε απεργίες, καταλήψεις, πορείες και συνεντεύξεις Τύπου, ώστε να αποτραπεί το νέο κυβερνητικό έγκλημα. Την Τρίτη 27/9, ημέρα ψήφισης του νόμου, υπήρχε αντίστοιχο κάλεσμα για συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή, με τη στήριξη της ΑΔΕΔΥ, εργατικών παρατάξεων, κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς. 
Είναι βέβαιο ότι αυτή η εργατική κινητικότητα χρειάζεται να συνεχιστεί και να απλωθεί σε όλους τους κλάδους που απειλούνται, αλλά και σε όλη την κοινωνία. Με ενωτικές επιτροπές σωματείων, μαζικών φορέων, κοινωνικών και πολικών συλλογικοτήτων, επιβάλλεται ο συντονισμός και η οργάνωση κοινών δράσεων ενημέρωσης και ανυπακοής. Η μάχη για την αποτροπή των οδυνηρών εξελίξεων που έρχονται είναι αναγκαίο να αποτελέσει βασικό πεδίο παρέμβασης της Αριστεράς. Το άμεσο στοίχημα είναι να μην αφήσουμε κανένα λαϊκό σπίτι χωρίς ηλεκτρικό και νερό. 
Απέναντι στην ομοφωνία του μνημονιακού μπλοκ και στην πειθήνια εξυπηρέτηση του χρέους και κερδοσκόπων «επενδυτών», να αντιτάξουμε ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης και υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας. Ένα μέτωπο που θα διεκδικεί την ακύρωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων και την επαναφορά όλων των δημόσιων αγαθών υπό δημόσιο-εργατικό έλεγχο, με σκοπό την ικανοποίηση πραγματικών κοινωνικών αναγκών.