Ταπεινωτική ήττα του μπλερικού πραξικοπήματος

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν συνέτριψε για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο τη δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, κερδίζοντας στις εσωκομματικές εκλογές τον Όουεν Σμιθ με 61,8%. 
Από την επομένη της πρώτης εκλογής Κόρμπιν είχε ενεργοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός, μέσα κι έξω από τους Εργατικούς, για να οργανώσει την υπονόμευση και την ανατροπή του. Ύστερα από μήνες «πολέμου φθοράς», το Brexit ήταν ο καταλύτης για να εκδηλωθεί ανοιχτά η μπλερική ανταρσία. 
Η δεξιά ανταρσία
Ο Κόρμπιν κατηγορήθηκε ως «όχι αρκετά ένθερμος ευρωπαϊστής» και μια πρόταση μομφής εναντίον του ψηφίστηκε από 172 βουλευτές των Εργατικών (σε σύνολο 230). Οι μπλερικοί ζήτησαν από τον μόλις έναν χρόνο πριν εκλεγμένο πρόεδρο να παραιτηθεί. Όταν αυτός αρνήθηκε, προσπάθησαν να τον αποκλείσουν από μια εκ νέου υποψηφιότητα, αλλά δεν τα κατάφεραν. Τελικά κατέληξαν στην υποψηφιότητα του Όουεν Σμιθ, ενός νέου ηλικιακά και σχετικά άφθαρτου στελέχους, που ισχυριζόταν ότι θα υλοποιήσει τις ιδέες του Κόρμπιν... σοβαρότερα. Δήλωνε «αριστερός» αλλά δεν έπειθε, καθώς απολάμβανε τη στήριξη όλου του μπλερικού μηχανισμού. 
Η δεξιά πτέρυγα αξιοποίησε κάθε μέσο. Η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή στέρησε το δικαίωμα ψήφου από τα σχεδόν 200.000 μέλη που γράφτηκαν στο κόμμα το τελευταίο 6μηνο. Σε δεκάδες χιλιάδες άλλα μέλη και «φίλους» του κόμματος (που πέρυσι ψήφισαν πληρώνοντας 3 λίρες) φέτος επιβλήθηκε να πληρώσουν 25 λίρες, για να αποκλειστούν οι περισσότεροι και οι φτωχότεροι.
Οι υποστηρικτές του Κόρμπιν μάζεψαν πάνω από 100.000 λίρες για να καταθέσουν μήνυση ώστε να μπορούν να ψηφίσουν τα νέα μέλη. Το δικαστήριο τους δικαίωσε. Όμως η δεξιά πτέρυγα, χρησιμοποιώντας τα λεφτά των μελών που γράφτηκαν για να ψηφίσουν, προχώρησε σε άσκηση έφεσης για να τους στερήσει το δικαίωμα ψήφου! Και οι εφέτες στις 12 Αυγούστου αποφάσισαν να κάνουν το χατίρι στους μπλερικούς.
Προγραμματισμένες τοπικές εσωκομματικές διαδικασίες έδειχναν να δημιουργούν ρεύμα υπέρ του Κόρμπιν, οπότε η ηγεσία διέταξε την απαγόρευσή τους. Σε άλλες περιπτώσεις κλαδικών κομματικών διαδικασιών δεν ενημερώνονταν καν οι υποστηρικτές του Κόρμπιν, με αποτέλεσμα να βγαίνουν ανακοινώσεις υπέρ του Όουεν από αμελητέες μειοψηφίες.
Υποστηρικτές του Κόρμπιν αποκλείονταν από το δικαίωμα ψήφου γιατί συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις κατά μπλερικών βουλευτών, γιατί τους αποκαλούσαν «προδότες» και δειλούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή γιατί στο παρελθόν είχαν ψηφίσει άλλα κόμματα! Αυτά την ώρα που χείμαρροι συκοφαντιών εκτοξεύονταν καθημερινά από εξέχουσες προσωπικότητες των Εργατικών εις βάρος του Κόρμπιν και των υποστηρικτών του (έφτασαν να τους παρομοιάζουν ακόμα και με ναζί). 
Ο πανικός έφτασε σε επίπεδα γελοιότητας. Ο Τομ Γουάτσον, Νο 2 του κόμματος, έφτασε να λέει ότι το κόμμα «έπεσε στα χέρια των τροτσκιστών», με την εικόνα του Τρότσκι να εμφανίζεται ως μπαμπούλας στα εξώφυλλα εφημερίδων. 
Παρ’ όλα αυτά, το «κύμα» στάθηκε αδύνατο να ανακοπεί. Κάθε μέρα γίνονταν τεράστιες συγκεντρώσεις αλλά και διαδηλώσεις υπέρ του, συχνά μάλιστα έξω από γραφεία βουλευτών της δεξιάς πτέρυγας. Ύστερα απ’ όλα αυτά ο Κόρμπιν επικράτησε, με τα ποσοστά του μάλιστα να είναι υψηλότερα από ό,τι έναν χρόνο πριν! 
Οι μπλερικοί, αλαζονικοί και ξεκομμένοι από την κοινωνία, υποτίμησαν τον Κόρμπιν, καθώς θεωρούσαν ότι θα είναι εύκολο να τον «παραιτήσουν», και όλος ο σχεδιασμός τους είχε στηριχτεί σε αυτό το σενάριο. Όταν υποχρεώθηκαν να δώσουν εκλογική μάχη, όλες οι μεθοδεύσεις δεν απέτρεψαν την ταπείνωσή τους. 
Η δεξιά πτέρυγα λυσσομανούσε ότι ο Κόρμπιν είναι «υπερβολικά αριστερός» και αντιευρωπαϊστής, στενεύει τα ακροατήρια και άρα δεν μπορεί να κερδίσει τους Τόρηδες. Αυτά από τους ανθρώπους που ευθύνονται για την απώλεια 5 εκατομμυρίων ψήφων, τα ιστορικά χαμηλά ποσοστά, την οργανωτική συρρίκνωση του κόμματος ή την εκλογική εξαφάνιση στην Σκοτία τα προηγούμενα χρόνια. Αυτά ενώ επί προεδρίας Κόρμπιν, στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση (σε 124 από τις 418 περιφέρειες), οι Εργατικοί βγήκαν πρώτη δύναμη κερδίζοντας και το Λονδίνο, ενώ έχουν κερδίσει σε όλες τις «ενδιάμεσες εκλογές» (εμβόλιμες εκλογές προς αντικατάσταση μεμονωμένων βουλευτών για λόγους παραίτησης, θανάτου κ.λπ.).
Το επίδικο
Το νόημα της επίθεσης στον Κόρμπιν είναι λοιπόν άλλο. Πιο –κυνικά– ειλικρινής αποδείχθηκε ο ίδιος ο Μπλερ όταν δήλωνε: «Ακόμα κι αν η συνταγή για να κερδίσουν οι Εργατικοί ήταν ένα αριστερό πρόγραμμα, δεν θα το ακολουθούσα». Μπροστά στην οικονομική και πολιτική κρίση και τους κλυδωνισμούς του Brexit, η αστική τάξη χρειάζεται το Εργατικό Κόμμα ως «εφεδρεία» και οι μπλερικοί κάνουν ό,τι μπορούν για να ξαναγίνει το κεντροαριστερό κόμμα «αξιόπιστο». Αυτήν τη «σούπα» χαλάει ο Κόρμπιν, δίνοντας πολιτικό «πρόσωπο» σε διεργασίες στην κοινωνία που κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση. Το 61,8% στις εκλογές, το κίνημα των «κορμπινίστας», ο διπλασιασμός των μελών (300.000 νέα μέλη) και ο πολλαπλασιασμός των υποστηρικτών των Εργατικών τον τελευταίο χρόνο φανερώνουν μια τεράστια ζήτηση για αριστερή πολιτική στη σημερινή Βρετανία.
Το σύνθημα «Μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν», που έριξε ο Κόρμπιν μετά τη νίκη του, υιοθετείται από τη βάση του κόμματος, που μάλλον το αντιλαμβάνεται ως απαίτηση για πειθαρχία. Άλλωστε οι ίδιοι που χρησιμοποιούν αυτό το σύνθημα απαιτούν να ενεργοποιηθεί η καταστατική ρύθμιση για ανακλήσεις βουλευτών από τη βάση τους. Από τη μεριά του Κόρμπιν, όμως, πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια συμβιβασμού. Είναι ένας σοσιαλδημοκράτης που ηγείται ενός μεταρρυθμιστικού κόμματος, οπότε ιεραρχεί ψηλότερα την ενότητα του κόμματος στο όνομα της «εκλογιμότητας» και γι’ αυτόν το λόγο είναι ευάλωτος σε πιέσεις για δεξιές προσαρμογές (αρκετά συνδικάτα που τον στήριξαν τώρα ζητούν «στρογγύλεμα» κάποιων θέσεων, ως «θεματοφύλακες της ενότητας του κόμματος»). Το πόσο καταστροφικός θα είναι ένας νέος συμβιβασμός έχει φανεί: οι ηττημένοι, εγείρουν ήδη αξιώσεις νικητών (π.χ. αλλαγές στο κόμμα που θα ενισχύουν το ρόλο της ΚΟ εις βάρος της βάσης του κόμματος, ισχυρό ρόλο των «ανταρτών» στη σκιώδη κυβέρνηση κ.λπ.). 
Οι μπλερικοί θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τους όρους τους, θα ξαναεπιχειρήσουν με την πρώτη ευκαιρία να τον ανατρέψουν, κι αν δεν τα καταφέρουν πιθανότατα θα διασπάσουν το κόμμα. Αυτό που εξελίσσεται στο Εργατικό Κόμμα δεν είναι μια «διαφωνία μεταξύ συντρόφων» αλλά μια άγρια ταξική διαμάχη ανάμεσα σε «δύο κόσμους» που θα κρίνει αν θα μείνει ζωντανό το μαζικό ρεύμα αριστερής πολιτικοποίησης, γι’ αυτό και η έκβασή της αφορά ευρύτερα πράγματα από τον ίδιο τον Κόρμπιν και επηρεάζει άμεσα τις προοπτικές και της εκτός Εργατικών, ανεξάρτητης Αριστεράς.