Ιταλία: Ένα μέτωπο ενότητας για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ρέντσι

Το έργο του Ρέντσι είναι περίπλοκο διότι, αν από τη μια μεριά η Κομισιόν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει ένα περιθώριο ελιγμών στην ιταλική κυβέρνηση, από την άλλη μεριά ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, έρχεται να υπενθυμίσει ότι αυτή η ευελιξία έχει όρια. Σε αυτό το παιχνίδι ρόλων, ο αποκλεισμός του  Ρέντσι από τη συνάντηση Μέρκελ - Ολάντ (στις 15 Σεπτέμβρη) είναι μάννα εξ ουρανού, αφού μπορεί να του επιτρέψει να παρουσιαστεί ως «η εναλλακτική», ως εκείνος «που ασκεί κριτική» στη λιτότητα.
Στο μεταξύ, οι τεχνοκράτες της κυβέρνησης σχεδιάζουν νέες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, στην υγεία, στη μεταφορά κονδυλίων στην περιφέρεια. Αντιθέτως, η χρηματοδότηση του νέου και ανεύθυνου πολέμου στη Λιβύη δεν θεωρήθηκε πρόβλημα.
Αφεντικά και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες
Η δολοφονία ενός Αιγύπτιου εργάτη και συνδικαλιστή του ανεξάρτητου συνδικάτου USB (Unione sindacale di base), στην Πλακεντία, νότια του Μιλάνου, την ώρα που συμμετείχε σε απεργιακή πικετοφορία, η ατελείωτη λίστα «τυχαίων» θανάτων εν ώρα εργασίας, η απίστευτη ιστορία των εργαζόμενων στη Fiat-Chrysler στη Νάπολη, μελών του ανεξάρτητου συνδικάτου Cobas (Comitati di base -  Επιτροπές βάσης), που απολύθηκαν από τον διευθύνοντα σύμβουλο Σέρτζιο Μαρκιόνε, όπως και οι αναρίθμητες επιθέσεις της κυβέρνησης στους αγώνες των εργαζομένων, δείχνουν την έκταση που έχει ο ταξικός αγώνας. 
Εάν οι μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες αποφάσιζαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, τότε το έργο της κυβέρνησης και της Confindustria (η μεγαλύτερη ιταλική ένωση βιομηχάνων) θα ήταν ξεκάθαρα πιο δύσκολο. Αντιθέτως, η υποταγή και η παθητικότητα των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών απέναντι στις επιλογές των αφεντικών και των αρχών μετατρέπουν τις οργανώσεις αυτές σε αποφασιστική εφεδρεία των κυρίαρχων τάξεων. Αυτό αποδεικνύεται από την πρόσφατη συμφωνία που υπογράφηκε ανάμεσα στις τρεις μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες -CGIL, CISL και UIL- και την Confindustria, με αντικείμενο τις αναδιαρθρώσεις και τις απολύσεις. Αντί να προσπαθήσουν να εμποδίσουν τα μέτρα της συμφωνίας, που επιβαρύνουν αποκλειστικά τους εργαζόμενους, οι τρεις συνδικαλιστικές ηγεσίες συνεργάστηκαν με την ένωση των αφεντικών για να διευκολύνουν την εφαρμογή της συμφωνίας, με τρόπο τέτοιο που να αποφευχθούν οι αγώνες και οι κοινωνικές συγκρούσεις ...!
Η δε ηγεσία της FIOM (συνδικάτο μεταλλεργατών συνδεδεμένο με την CGIL) –ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία με τη Σουζάνα Καμούσο (γενική γραμματέα της CGIL)–, δεν δείχνει πια πρόθεση για κατά μέτωπο κοινωνική σύγκρουση. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι τα συνδικάτα θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη Federmeccanica (την αντίστοιχη ένωση των επιχειρηματιών), η οποία εξέφρασε την πρόθεσή της να αφαιρέσει κάθε περιεχόμενο από την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Για να μη μιλήσουμε για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, που οι μισθοί τους είναι παγωμένοι τα τελευταία 6 χρόνια και στην πλάτη των οποίων ετοιμάζεται η κυβέρνηση να εξοικονομήσει χρήματα χωρίς τα συνδικάτα ούτε καν να επιχειρούν να κινητοποιηθούν.
Δεν θα πάμε πολύ μακριά αν παραιτηθούμε από τη μάχη ενάντια στη λιτότητα και από την αντίσταση στα δόγματα και τους εκβιασμούς της καπιταλιστικής αγοράς. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να εγγραφεί η δημοκρατική μάχη για το Όχι στο δημοψήφισμα σχετικά με το νόμο Ρέντσι-Μπόσκι (η Έλενα Μπόσκι είναι υπουργός Συνταγματικών Μεταρρυθμίσεων). Θα πρέπει να θεωρηθεί προέκταση των αγώνων για τις κοινωνικές παροχές και τις συλλογικές συμβάσεις. Γιατί θα είναι δύσκολο να κερδηθεί η θεσμική μάχη χωρίς μια εργατική και κοινωνική κινητοποίηση που θα επιδιώκει την πολιτική ηγεμονία και θα στέκεται εμπόδιο στις επιθέσεις της αστικής τάξης πριν και μετά την ψηφοφορία.
Είναι αναγκαία μια κινητοποίηση ενωτική και πλουραλιστική
Υποστηρίζουμε από το καλοκαίρι την ανάγκη μιας κινητοποίησης ενωτικής και πλουραλιστικής για να απαντήσουμε Όχι στο δημοψήφισμα, για να αποκρούσουμε τη φορολογική μεταρρύθμιση του Ρέντσι, για να υπερασπιστούμε την εργασία και τις συλλογικές συμβάσεις. Αυτή η κινητοποίηση πρέπει να στηριχθεί, να οργανωθεί και να σχεδιαστεί από όλες τις συνιστώσες του κινήματος, από τις επιτροπές για το δημοψήφισμα, από τις δυνάμεις της Αριστεράς, τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα. Είναι αλήθεια ότι η καθεμία από τις συνιστώσες θα πρέπει να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα τις προτάσεις της, θα πρέπει όμως και να κατεβούμε όλοι μαζί στο δρόμο, χωρίς σεχταρισμούς και διαγκωνισμούς. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να δημιουργήσουμε ένα αξιόπιστο σημείο αναφοράς, όχι μόνο για το σύνολο των εργαζομένων αλλά για τον καθένα, με σκοπό να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση στις κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν.
Τις τελευταίες εβδομάδες έγιναν συζητήσεις μεταξύ των σωματείων βάσης και των ταξικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να πάμε σε ένα φθινόπωρο αγώνων ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και των αφεντικών. Συζητήθηκε ακόμη και η οργάνωση μιας γενικής απεργίας και μιας μεγάλης πανεθνικής πορείας στη Ρώμη. 
Ωστόσο, είμαστε ακόμα αρκετά μακριά από αυτόν το στόχο. Προς το παρόν έχουμε προγραμματίσει μια οχτάωρη γενική απεργία στις 21 Οκτώβρη, στην οποία καλεί το ανεξάρτητο συνδικάτο USB, με αρκετά γενικά αιτήματα. Επίσης, έχουμε προγραμματίσει μια πανεθνική πορεία στις 22 Οκτώβρη, στην οποία καλεί μια σειρά οργανώσεων με το όνομα «Συντονισμός για ένα κοινωνικό Όχι στη θεσμική αντιμεταρρύθμιση» ή «NO Renzi Day». Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά συμμετέχει σε αυτόν το συντονισμό και υποστηρίζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή διεύρυνσή του. Παράλληλα, το ανεξάρτητο συνδικάτο CUB και διάφορες άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης καλούν σε μια οκτάωρη γενική απεργία με βάση μια πλατφόρμα παρόμοια με της USB, αλλά σε διαφορετική ημερομηνία, στις 4 Νοέμβρη. 
Έχουμε γράψει και έχουμε πει επανειλημμένως ότι στηρίζουμε όλες τις απεργίες και κάθε είδους κινητοποίηση. Όμως, μέσα σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να υπενθυμίσουμε κάτι κοινότοπο, ότι υπάρχουν δυσκολίες για την επιτυχία μιας απεργίας, ενώ είναι εξίσου δύσκολο μία και μόνη συνδικαλιστική δύναμη να βάλει τα θεμέλια για την επιτυχία του κινήματος. Με άλλα λόγια, ένας εργαζόμενος που έχει πειστεί για την αναγκαιότητα να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα από μια απεργία αναγκάζεται να επιλέξει ποια μέρα θα αγωνιστεί.
Νομίζουμε ότι αξίζει κάτι καλύτερο στους εργαζόμενους της χώρας μας. Και δεν είμαστε βέβαιοι ότι έγιναν από τα σωματεία βάσης όλες οι αναγκαίες προσπάθειες για να υπάρξει σύγκλιση σε μια ενωτική κινητοποίηση. 
Μια ενωτική προσπάθεια για την προετοιμασία της απεργίας, κοινές συνελεύσεις, κοινές επιτροπές αγώνα στους χώρους εργασίας, αυτά τα πράγματα είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ. Αυτά τα εργαλεία αγώνα δεν πρέπει να στοχεύουν στην επιβεβαίωση μιας θέσης ή στην ανάδειξη μιας συνδικαλιστικής ομάδας, αλλά πρέπει να χρησιμεύσουν για την οικοδόμηση μιας ενωτικής δυναμικής, με σκοπό να μπουν στον αγώνα μεγάλα τμήματα των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που συνδέονται με τις τρεις συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες, και ιδιαίτερα με την CGIL, κάτι που θα έφερνε σε δύσκολη θέση τις γραφειοκρατικές ηγεσίες.
Δεν αξίζει στην τάξη των εργαζομένων κάτι καλύτερο από την πλευρά των σωματείων βάσης, από το να αναγκάζονται να παρακολουθούν συνεχείς διασπάσεις; Γιατί να μην μπορούμε να πετύχουμε και στη χώρα μας την ενότητα στη δράση που μπόρεσαν να δημιουργήσουν τα γαλλικά συνδικάτα στα κινήματα των τελευταίων μηνών;
Αν και φοβόμαστε ότι οι επόμενες απεργίες θα συνεχίσουν να χαρακτηρίζονται από την πολυδιάσπαση που κυριάρχησε και στο παρελθόν, καλούμε τις ηγεσίες των οργανώσεων για τις οποίες μιλήσαμε να κάνουν τα πάντα για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο. Καλούμε τους συντρόφους που είναι οργανωμένοι στα διάφορα συνδικάτα να κάνουν ό,τι μπορούν για να βάλουν στην ημερήσια διάταξη μια ενωτική δυναμική τόσο στέρεα που θα μπορεί να κάνει αξιόπιστο και συγκεκριμένο το κάλεσμα στην απεργία και να αρχίσει έτσι να αλλάζει τους συσχετισμούς στους χώρους εργασίας.