Μαθητές και καθηγητές ξανά στους δρόμους!

Η αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα βασικό εργαλείο για τη δικτύωση, την ανταλλαγή εικόνων και την οργάνωση των αγωνιστικών δράσεων των μαθητών. Έτσι λοιπόν και φέτος, ύστερα από διαδικτυακό κάλεσμα με τον τίτλο «7 Νοέμβρη μαθητικές καταλήψεις και πορείες σε όλη την Ελλάδα!», πλήθος μαθητών συντονίστηκε, προχώρησε σε καταλήψεις και κατέβηκε στους δρόμους προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τη διαρκή υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Η Τόνια, μαθήτρια της Α’ Λυκείου, μας έδωσε μια εικόνα για την κατάσταση του σχολείου της λέγοντας ότι υπάρχει σοβαρή έλλειψη καθηγητών μέχρι και σήμερα με αποτέλεσμα κάποια μαθήματα επιλογής να μη γίνονται καν. Επιπρόσθετα τόνισε ότι δεν ενεργοποιούνται προγράμματα στήριξης μαθητών με δυσλεξία και μαθησιακά προβλήματα την ώρα που η καθημερινότητα των μαθητών γίνεται όλο και πιο πιεστική και εντατικοποιημένη, με τις φήμες για επαναφορά της τράπεζας θεμάτων στις εξετάσεις να πληθαίνουν διαρκώς. Αυτή η κατάσταση αναγκάζει τους γονείς να στρέφονται στα φροντιστήρια, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο οικονομικό κόστος να υστερούν και να χάνονται μέσα στον ανταγωνισμό.
Η Λήδα και η Νάγια, δύο μαθήτριες από το καλλιτεχνικό σχολείο της Αττικής, μας μίλησαν για τα ξεχωριστά προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο τους. Συγκεκριμένα ανέφεραν ότι η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την ουσιαστική στήριξη των καλλιτεχνικών σχολείων καθώς υπάρχουν μόλις τρία σε όλη την Ελλάδα. Στην Αττική βρίσκεται μόνο ένα, χωρίς να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες που υπάρχουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 900 παιδιά που δίνουν εξετάσεις για να μπουν στο καλλιτεχνικό σχολείο, γίνονται δεκτά μόλις 60. Παράλληλα υπάρχει έλλειψη στα πούλμαν που μεταφέρουν τους μαθητές από όλη την Αττική, με συνέπεια πολλοί από αυτούς να αναγκάζονται να πάρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να επιβαρύνονται οικονομικά. Τέλος, τόνισαν ότι υπάρχει έλλειψη καθηγητών σε βασικά καλλιτεχνικά μαθήματα όπως το θέατρο και ο χορός. Είναι λοιπόν σαφές ότι προτεραιότητα για την κυβέρνηση δεν είναι η στήριξη και η ενίσχυση των καλλιτεχνικών σχολείων, αλλά η προσαρμογή του συνόλου της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς.
Η πορεία των μαθητών άγγιξε τα 1.500 με 2.000 άτομα και είχε δυνατό παλμό. Κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν: «Στους δρόμους είναι οι μαθητές – έξω απ’ τα σχολεία οι πολυεθνικές», «Η νέα γενιά έχει ιδανικά – ούτε ξεπουλιέται, ούτε προσκυνά», «Το νέο νομοσχέδιο δεν θα περάσει», ενώ υπήρχαν και πικέτες με το σύνθημα «Έξω οι ναζί από τα σχολεία μας». Είναι σαφές ότι οι μαθητές, χωρίς να είναι ειδικοί, μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει το νέο λύκειο και το πώς πάει να μετατρέψει τα ήδη προβληματικά και υποβαθμισμένα σχολεία τους σε διαρκή εξεταστικά κέντρα που θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την καθημερινότητά τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που βούλιαξαν τους δρόμους, ανανεώνοντας το κάλεσμά τους για την πορεία της 17ης Νοέμβρη. Άξιο αναφοράς είναι και το γεγονός ότι οι καθηγητές για άλλη μια φορά στάθηκαν στο πλευρό των μαθητών και διαδήλωσαν μαζί τους. Συγκεκριμένα η ΟΛΜΕ κήρυξε τρίωρη στάση εργασίας από τις 11:00 μέχρι τις 14:00 καλώντας τους καθηγητές να ενισχύσουν με τη συμμετοχή τους τον κοινό αγώνα εκπαιδευτικών, γονιών, μαθητών. Μάλιστα στην ανακοίνωσή της τόνισε ότι μαζί τους μαθητές και τους γονείς τους, οι καθηγητές παλεύουν για μια σειρά αιτημάτων όπως: α) δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά, β) ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό δημόσιο σχολείο και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, γ) μόνιμους μαζικούς διορισμούς για την κάλυψη των πραγματικών κενών στα σχολεία, δ) γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων, ε) στήριξη της Ειδικής Αγωγής, στ) καμία συγχώνευση, κατάργηση σχολείων και τμημάτων, και ζ) διεκδίκηση 20 μαθητών ανά τμήμα, 15 στις ομάδες προσανατολισμού και 10 στα εργαστήρια.
Τέλος, ο Γιώργος, επίσης μαθητής Λυκείου, όταν ρωτήθηκε για το ποια θα πρέπει να είναι η μορφή των κινητοποιήσεων των μαθητών, απάντησε ξεκάθαρα ότι «οι συνεχείς πορείες, οι καταλήψεις με σοβαρά αιτήματα και η σύνδεση με τους καθηγητές για κοινή πάλη είναι βασικές προϋποθέσεις ώστε να καταφέρει να αλλάξει το δημόσιο σχολείο». Σε αυτό συμφώνησε και η Τόνια, τονίζοντας ότι «μόνο αν φτιαχτεί ένα μέτωπο μαθητών-φοιτητών-καθηγητών μπορεί να λυθεί κάθε ζήτημα που αφορά τα σχολεία». Κόντρα στην κυρίαρχη αφήγηση, οι μαθητές για άλλη μια χρονιά αποδεικνύουν ότι δεν είναι «η γενιά της αδιαφορίας και της απάθειας», αλλά η γενιά που είναι έτοιμη να τα ανατρέψει όλα παλεύοντας από κοινού με τους εργαζόμενους. Οι όμορφες εικόνες των διαδηλώσεών τους είναι μόνο η αρχή.