Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει να αποδεικνύει την ταξική της μονομέρεια υπέρ του κεφαλαίου. Πριν αλέκτορα λαλήσει από τον ανασχηματισμό, ο Σταθάκης έσπευσε να εγκρίνει την τεχνική μελέτη της Ελληνικός Χρυσός για τις Σκουριές, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του, καθώς η διαγραφή χρεών, που δοκιμάστηκε ήδη με τον Μαρινόπουλο, αναμένεται να επεκταθεί, με σβήσιμο των χρεών τους ακόμη και προς τα βρισκόμενα σε κατάσταση χρεοκοπίας, κατά τα λεγόμενα του συστήματος, ασφαλιστικά ταμεία.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στον αντίποδα, η κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται ότι στόχος της είναι η σωτηρία των συλλογικών συμβάσεων και ότι διαπραγματεύεται σκληρά με την τρόικα για τα εργασιακά, αλλά γνωρίζει ότι δεν ζούμε σε εποχές που μπορεί να είναι ικανοποιημένος και το θύμα και ο θύτης. Και από τη στιγμή που οι προθέσεις της για βοήθεια μόνο προς το κεφάλαιο είναι ξεκάθαρες, τα ψέματα ότι η συμφωνία θα φέρει λεφτά στα ταμεία και έτσι θα ασκηθεί κοινωνική πολιτική, είναι μόνο και μόνο για να συγκρατήσει τους ελάχιστους ακόμη που πιστεύουν ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αριστερές προθέσεις.
Μια ματιά στα αποτελέσματα των συνδικάτων, όπως η κατάρρευση των δύο κυβερνητικών ψηφοδελτίων στους μηχανικούς, δείχνουν ότι μέρα με τη μέρα οι ρωγμές της κυβέρνησης ακόμη και με τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας που τη στήριξαν είναι πια αδύνατο να συγκολληθούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτά τα στρώματα προλεταριοποιούνται, μέσα από την εφαρμογή των μνημονίων.
Αν για τα μεσαία στρώματα αυτό είναι ξεκάθαρο, για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους, δεν υπάρχει επιστροφή. Η απεργία της 24 Νοέμβρη που, παρά τις προσπάθειες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού και παρά τις αδυναμίες των αριστερών παρατάξεων, απλώθηκε και σε χώρους του ιδιωτικού τομέα, είναι μια καλή αρχή. Μια αρχή που δείχνει ότι η μάχη για να μην αυξηθεί το όριο απολύσεων, για να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, για να μην εφαρμοστεί η κινητικότητα σήμερα και η αξιολόγηση αύριο στο Δημόσιο, η μάχη για να πάρουμε πίσω τα δικαιώματά μας και τις ζωές μας είναι ανοιχτή και μπορεί να κερδηθεί.
Αυτό που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί η εργατική αντεπίθεση είναι να συνεχίσουμε με επιμονή τους μαζικούς αγώνες. Να υπάρξει μια γενική απεργία, είτε στις 8 του Δεκέμβρη, ημερομηνία για την οποία έχει ήδη κηρύξει απεργία η ΓΣΕΕ, είτε νωρίτερα αν χρειαστεί καθώς η κυβέρνηση έχει διακηρύξει τις προθέσεις της να ολοκληρώσει τη συμφωνία με ΕΕ και ΔΝΤ έως τις 5 Δεκέμβρη. Μια γενική απεργία με συνέχεια των συγκεντρώσεων όχι μόνο τη μέρα της απεργίας αλλά και το Σάββατο 10 Δεκέμβρη, όταν θα ψηφίζεται άλλος ένας προϋπολογισμός άγριας μνημονιακής λιτότητας στη βουλή.
Μια γενική απεργία που για να είναι πετυχημένη, θα χρειαστεί να συνδυαστεί με καθημερινές δράσεις σε χώρους και γειτονιές. Με συνελεύσεις, στάσεις εργασίας, παραστάσεις διαμαρτυρίας, πικετοφορίες, καταλήψεις χώρων και δρόμων. Δράσεις που μπορούν να αποτελέσουν όχι μόνο «ντουντούκα» για μια δυνατή συμμετοχή στη γενική απεργία αλλά και προπομπό νέας κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων μέχρι την ανατροπή των μνημονίων.
Δράσεις που χρειάζεται να βρουν την Αριστερά ενωμένη σε χώρους και γειτονιές, όχι απλά για να σβήσει τη ρετσινιά που της κολλάει η «στα μάτια του κόσμου» εμφανιζόμενη ως αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να θέσει τις βάσεις μιας πολιτικής που θα διεκδικεί να τα πάρει όλα πίσω η εργατική τάξη, να εφαρμοστεί μνημόνιο στους πλούσιους με διαγραφή του χρέους. Αλλά και μιας πολιτικής που θα συγκρούεται με τις επιλογές του νεοφιλελευθερισμού, με την ΕΕ και το ΔΝΤ και τελικά θα ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό.