ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ:
Τη θλίψη του για το θάνατο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου εξέφρασε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Οι ύμνοι για την ακεραιότητα, την εντιμότητα και το πολιτικό ήθος του εκλιπόντος αποτέλεσαν το καλύτερο ιστορικό «ξέπλυμα» ενός αυθεντικού εκπροσώπου της συντηρητικής Δεξιάς. Στέλεχος των κυβερνήσεων Καραμανλή και Ράλλη στη Μεταπολίτευση, απέτυχε δύο φορές να κερδίσει την προεδρία της ΝΔ και αργότερα ηγήθηκε της ΔΗΑΝΑ, ενός βραχύβιου πολιτικού σχηματισμού που δεν κατάφερε να παίξει κανέναν πολιτικό ρόλο. Το 1995 βρέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, χάρη σε έναν τακτικό ελιγμό του Α. Παπανδρέου, μετά από πρόταση της ΠΟΛ.ΑΝ. του Α. Σαμαρά. Η υποψηφιότητά του αποτελούσε μια υπέρβαση των δήθεν «αναχρονιστικών» διαχωριστικών Δεξιάς-Αριστεράς. Η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και η προσχώρησή της στον νεοφιλελευθερισμό άνοιξε το δρόμο για τη συγκατοίκηση με τη Δεξιά από τότε και στα μετέπειτα χρόνια: Κώστας Καραμανλής-Κ. Παπούλιας, Α. Τσίπρας-Π. Παυλόπουλος. Ήταν μια αντίληψη που στα χρόνια του Σημίτη αποτυπώθηκε με την πανηγυρική επανεκλογή του Στεφανόπουλου το 2000, με 269 ψήφους στην πρώτη ψηφοφορία. Ο Στεφανόπουλος στάθηκε αρωγός στον Σημίτη, έκανε ότι δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε με τα έργα και τις ημέρες του εκσυγχρονιστικού «θαύματος» και αποσύρθηκε ήρεμα το 2005. Το σύστημα είναι διαχρονικά γενναιόδωρο με αστούς πολιτικούς όπως ο Στεφανόπουλος και φροντίζει πάντοτε για την υστεροφημία τους.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ «ΒΡΙΚΟΛΑΚΩΝ»
Μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε τη δική του «σκιώδη» κυβέρνηση. Όπως λένε στην Πειραιώς, πρόκειται για ένα νέο σχήμα εντατικού πολιτικού και κοινοβουλευτικού ελέγχου που θα βασίζεται στην «πρόσωπο με πρόσωπο» αντιπαράθεση με τους υπουργούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα ονόματα των εν αναμονή υπουργών προκαλούν από μόνα τους ανατριχίλα: ο Βορίδης αναλαμβάνει τομεάρχης Εσωτερικών (για να προετοιμάσει την «εκκαθάριση των Εξαρχείων» όταν έρθει η ώρα), ο Άδωνις τομεάρχης «Άμυνας» (για να διαγωνίζεται με ακροδεξιές κορώνες στο twitter με τον Καμμένο), η Ντόρα στα θέματα Οικονομίας-Ανάπτυξης (όλα για την «επιχειρηματικότητα»…) και ο Βρούτσης στα Εργασιακά (για να ολοκληρώσει τη διάλυση του Ασφαλιστικού που ξεκίνησε στη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Εργασίας). Στις διάφορες θέσεις που δημιούργησε ο Κούλης, εκπροσωπούνται όλες οι φυλές της ΝΔ (Κικίλιας, Σταϊκούρας, Κεφαλογιάννη, Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, Βαρβιτσιώτης, Καραμανλής ο νεότερος κλπ.) με στόχο να διατηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Από αυτά τα «καινούργια» πρόσωπα αντιλαμβάνεται κανείς την απειλή που εγκυμονεί για τους εργαζόμενους και τη νεολαία το πολιτικό στίγμα, μείγμα νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς, που θα εκπέμπει μια μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ. Με την ευγενική χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, που καθημερινά μετατοπίζει το πολιτικό σκηνικό όλο και δεξιότερα. Μόνο μια ισχυρή ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί να αναχαιτίσει τους «βρικόλακες» της ακραίας λιτότητας και του αυταρχισμού.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΤΕ
Ακόμα ένα πεδίο του πολιτικοεπιχειρηματικού πολέμου που σοβεί εδώ και καιρό αποτελεί ο έλεγχος των συστημικών τραπεζών, με αιχμή τον ορισμό νέων διοικήσεων. Ενδεικτικά είναι όσα συμβαίνουν στην Εθνική Τράπεζα, όπου η επιλογή προέδρου στη θέση της Λούκας Κατσέλη έχει οδηγήσει σε σύγκρουση πολιτικά και οικονομικά κέντρα, με άγνωστο μέχρι στιγμής αποτέλεσμα. Η διοίκηση της ΕΤΕ, υπό τον Λεωνίδα Φραγκιαδάκη, απέρριψε την πρόταση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (στην πραγματικότητα είναι ο κύριος μέτοχος της τράπεζας με ποσοστό 40%) για πλήρωση της θέσης από τον Δημήτρη Τσιτσιράγκο, επιλέγοντας ως προσωρινό πρόεδρο τον Παναγιώτη Θωμόπουλo (με διαδρομή στην Τράπεζα της Ελλάδας επί Σημίτη και πιο πρόσφατα στην προεδρία του ΤΧΣ και της Eurobank), δείχνοντας ότι το γνωστό «λόμπι» ανώτατων τραπεζικών στελεχών, που κοινωνικοποίησε τη χρεοκοπία των πιστωτικών ιδρυμάτων και διατηρήθηκε σε θέσεις ισχύος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να παραδώσει αμαχητί τα «κλειδιά». Όποιος και να επικρατήσει πάντως, ο λογαριασμός από τις παρεμβάσεις στον τραπεζικό τομέα και την αναδιάρθρωση των «κόκκινων» δανείων θα φορτωθεί και πάλι στα λαϊκά νοικοκυριά που έχουν δάνεια και στους εργαζόμενους της Εθνικής με επιδείνωση εργασιακών σχέσεων, μειώσεις μισθών κλπ. Εθνικοποίηση, κοινωνικός και εργατικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, αυτή είναι η μόνη ριζοσπαστική λύση για να αμφισβητηθεί η εξουσία του τραπεζικού κατεστημένου.