Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης να πουν το «ναι σε όλα» προκειμένου να κλείσει γρήγορα η δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονιακού προγράμματος είναι σε τέτοιο βαθμό κοινό μυστικό, ώστε η κυβέρνηση διακωμωδείται στα αστικά μίντια από εμβληματικές μνημονιακές φιγούρες όπως ο γνωστός Μπάμπης Παπαδημητρίου για την προθυμία με την οποία «υπογράφει» τις απαιτήσεις των δανειστών.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης είχε –μεταξύ άλλων– και αυτόν το στόχο: να διευκολυνθεί το γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης με την τοποθέτηση στα κρίσιμα υπουργεία των «κατάλληλων» προσώπων που... χωρίς ενοχικά σύνδρομα, αυτοκριτικές και σπατάλη χρόνου για την επικοινωνιακή διαχείριση του αναπόφευκτου θα τελειώσουν γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες τη «δουλειά».
Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι η κυβέρνηση θα δώσει τα πάντα για να «πάρει» πολύ λίγα: κάποια βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, μερικά από τα οποία μπορεί να είναι έως και επιβαρυντικά (για παράδειγμα, η μετατροπή του επιτοκίου από κυμαινόμενο σε σταθερό, για να υπάρχει η μεσοπρόθεσμη «ασφάλεια επιτοκίου» που ζητάει το ΔΝΤ, θα σημάνει άμεσα την αύξησή του), αλλά σε κάθε περίπτωση θα είναι εντελώς αδύναμα να υποστηρίξουν οποιουδήποτε είδους success story. Βεβαίως, επικοινωνιακά θα περιβληθούν με ενθουσιώδεις δηλώσεις περί καμπής και εξόδου από το τούνελ –«ο τελευταίος κάβος», σύμφωνα με δήλωση του Αλέξη Τσίπρα.
Αβεβαιότητα διεθνώς, πανικός εσωτερικά
Ωστόσο, η ελληνική «εξίσωση» είναι πολυπαραγοντική και πολλών αγνώστων, οι δε εξαρτημένες μεταβλητές από την ευρωπαϊκή και διεθνή κατάσταση είναι τόσο πολλές και τόσο σημαντικές, ώστε τέτοιου τύπου θριαμβολογίες να μην αποτελούν τίποτε περισσότερο από κακής ποιότητας πολιτική πρόζα.
Ύστερα από το Brexit, η εκλογή του Τραμπ απέδειξε ότι η μετάσταση της καπιταλιστικής κρίσης από την οικονομική βάση στο πολιτικό και θεσμικό εποικοδόμημα έχει πάρει πλέον τη μορφή ενός διεθνούς ακροδεξιού πολιτικού ρεύματος, με χαρακτηριστικά αντιδραστικού καπιταλιστικού προστατευτισμού, ακροδεξιάς και ρατσιστικής πολιτικής ατζέντας, θρησκοληψίας και σκοταδισμού. Η ενδυνάμωση αυτού του ρεύματος, προϊόν του στρατηγικού αδιεξόδου στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, απειλεί από τα δεξιά τη σταθερότητα και τις έως σήμερα ισορροπίες της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης και των θεσμών της.
Στο πλαίσιο αυτό, η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δοκιμάζεται σοβαρά, σε μια σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, αρχίζοντας από την 4η Δεκεμβρίου (ιταλικό δημοψήφισμα, αυστριακές προεδρικές εκλογές), παραμονή του Eurogroup με θέμα τη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος.
Με τέτοια πολιτικά μποφόρ διεθνώς, οι δανειστές θέλουν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος χωρίς «παρατράγουδα» και «σύρσιμο» στους κρίσιμους εκλογικούς μήνες. Αλλά το χωρίς «παρατράγουδα» σημαίνει πως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πει ναι σε όλα, αλλιώς θα μείνει μόνη στη φουρτουνιασμένη θάλασσα...
Όλα αυτά δημιουργούν μια κατάσταση προσωρινότητας, αβεβαιότητας και «ματαιότητας», που στο φόντο της καραδοκούν οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες της κρίσης και της αστάθειας της ιμπεριαλιστικής «παγκοσμιοποίησης». Που μεταφράζεται σε αβεβαιότητα διεθνώς και σε πανικό στο εσωτερικό.
Από τη μνημονιακή, στην καθεστωτική μετάλλαξη
Αυτή η αίσθηση προσωρινότητας, αβεβαιότητας και «ματαιότητας» και οι διαρκείς... ταπεινώσεις στις οποίες εθίζεται ύστερα από τη μνημονιακή του στροφή ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του έχουν προσδώσει στη διαδικασία μνημονιακής μετάλλαξης και «πασοκοποίησης» του κυβερνώντος κόμματος καλπάζουσα μορφή. Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης αλλά και η παραίτηση ακόμη και από τις επικοινωνιακές μανούβρες περί «κόκκινων γραμμών» κ.λπ. στη διαδικασία της δεύτερης αξιολόγησης συμβολίζουν τη μετάβαση από τη μνημονιακή στην καθεστωτική μετάλλαξη.
Η ραγδαία «πασοκοποίηση» δεν είναι μόνο πολιτική αλλά και δημοσκοπική, με τη δυναμική των πραγμάτων να ωθεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική κατάρρευση. Η πολιτική αστάθεια όχι μόνο δεν αποτελεί παρελθόν, αλλά μπορεί ανά πάσα στιγμή να προσλάβει μορφές μείζονος πολιτικής κρίσης.
Βεβαίως, στην άμεση συγκυρία δεν αντιμετωπίζουμε αυτό το ενδεχόμενο, αλλά το ενδεχόμενο να περάσουν τα νέα μέτρα από μια κυβέρνηση παραδομένη στις ορέξεις των δυνάμεων του κεφαλαίου, που θα παραμείνει στην κυβερνητική εξουσία «νεκροζώντανη» μόνο και μόνο για να βγάζει «βρόμικη δουλειά» για το σύστημα στο όνομα της Αριστεράς.
Ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, η Αριστερά
Ο Μητσοτάκης είναι «δημιούργημα» του μνημονιακά μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, με την έννοια ότι χάρη σ’ αυτήν τη μετάλλαξη και την εξαιτίας αυτής πολιτική κατάρρευση εμφανίζεται ως «εναλλακτική λύση». Όμως δεν έχει δυναμική και δεν στηρίζεται σε κάποιο πραγματικό και ανερχόμενο πολιτικό ρεύμα στην κοινωνία. Παρότι λοιπόν ζητάει συνέχεια εκλογές, στην πραγματικότητα δεν τις θέλει τώρα, πριν βγει όλη η «βρόμικη δουλειά» και πριν η μνημονιακή θητεία του ΣΥΡΙΖΑ τον αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο.
Για την Αριστερά, η μέθοδος να αναδειχτεί σε εναλλακτικό πολιτικό πόλο είναι να παλέψει ενάντια στα μνημονιακά μέτρα, να πρωταγωνιστήσει στη μάχη για τα εργασιακά, να πάρει ενωτικές πολιτικές πρωτοβουλίες σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα. Με πλήρη συνείδηση ότι η πάλη ενάντια στα μνημόνια είναι, όπως ήταν πάντα, πάλη ενάντια στην κυβέρνηση που τα ψηφίζει και τα υλοποιεί.
Η αντιπολίτευση «από τα αριστερά και από τα κάτω», κινηματική και πολιτική, είναι και ο τρόπος για να φράξουμε το δρόμο στον Μητσοτάκη και την ακροδεξιά απειλή.