ΗΠΑ: Κάτω τα χέρια από πρόσφυγες και μετανάστες!

Ξεχωρίζει η επίθεση στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, καθώς αυτή έχει επιλέξει ως τώρα ως «ναυαρχίδα» των επιθέσεών του. Υπέγραψε την εντολή να αρχίσει η κατασκευή του διαβόητου «τείχους» στα σύνορα με το Μεξικό, και άνοιξε τη διαδικασία εξεύρεσης πόρων για την ανοικοδόμησή του (μια υπόσχεση που δύσκολα θα υλοποιήσει είναι το διαβόητο «...και θα βάλω τους Μεξικανούς να το πληρώσουν»). Ο Μπάνον, ο γκουρού της αμερικανικής Alt-Right (το καθωσπρέπει όνομα των νεοφασιστών) που χρίστηκε σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού, συγκεντρώνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες. Αποκορύφωμα ήταν προφανώς το ανεκδιήγητο διάταγμα απαγόρευσης διαμονής στις ΗΠΑ κατοίκων προερχόμενων από 7 χώρες (όλες εμπόλεμες και πλειοψηφικά μουσουλμανικές). 
Οι σκηνές που ακολούθησαν την έκδοση του διατάγματος, κατά την εφαρμογή του από τις Αρχές στα αεροδρόμια όλου του πλανήτη, ήταν βγαλμένες από τις πιο ζοφερές στιγμές της ιστορίας. Οι τραγικές προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που εγκλωβίζονταν σε ενδιάμεσους σταθμούς, κρατούνταν από την αστυνομία, έπαιρναν εντολή επιστροφής (ή παραμονής) στις χώρες που αφορούσε το διάταγμα, θα απαιτούσαν πολλές σελίδες.
Αλλά εξίσου πολλές σελίδες θα χρειάζονταν για να καταγράψουμε όλο το εύρος των δράσεων ενός συγκλονιστικού κινήματος αλληλεγγύης-υπεράσπισης των κυνηγημένων. Αυτή είναι η άλλη –φωτεινή– όψη της «εποχής Τραμπ» που κατάφερε σε αυτήν την πρώτη φάση να δώσει τελικά τον τόνο και να καθορίσει τις εξελίξεις και την πολιτική συζήτηση.
Ξεκινώντας από την πρώτη συγκέντρωση στο αεροδρόμιο JFK, όταν κυκλοφόρησε η είδηση για τις πρώτες απελάσεις Ιρακινών, ξεδιπλώθηκε ταχύτατα ένα κύμα μαζικότατων, αδιάκοπων κινητοποιήσεων. Χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν στα αεροδρόμια όλης της χώρας από τη στιγμή που έγινε γνωστή η ενεργοποίηση του διατάγματος, παρέμειναν εκεί στη διάρκεια της νύχτας, συνέχιζαν να δίνουν το παρών τις επόμενες μέρες, για να υπερασπιστούν τους κυνηγημένους. Το JFK έκανε τα «πρωτοσέλιδα», αλλά αντίστοιχες εικόνες έζησαν το Σικάγο (με χιλιάδες να μπαίνουν στα τρένα για να αποβιβαστούν μαζικά στο αεροδρόμιο, καταφέρνοντας να το παραλύσουν), το Σαν Φρανσίσκο, η Βοστόνη κ.ά., με τους διαδηλωτές να πλημμυρίζουν χώρους των αεροδρομίων, να αποκλείουν γύρω δρόμους ή συγκοινωνίες κ.ο.κ. 
Τις επόμενες μέρες καλέστηκαν (με αντίστοιχη ταχύτητα) παράλληλα και διαδηλώσεις μέσα στις πόλεις, ενάντια στο τείχος και την απαγόρευση (No Ban – No Wall), όπου και πάλι χιλιάδες ανταποκρίθηκαν. 
Από τις μικρές και μεγάλες δράσεις αντίστασης ξεχωρίζουν κάποιες με έντονο συμβολισμό αλλά και πολιτική σημασία:
Οι ιστορίες εκείνων που κατέβηκαν για πρώτη φορά στο δρόμο («είμαστε όλοι ακτιβιστές πλέον», «δεν μπορούσα να μείνω στη δουλειά μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα» κ.λπ.), για να συμμετέχουν μάλιστα σε δράσεις «ανυπακοής» που οργανώθηκαν με όρους «κατεπείγοντος».
Η παρουσία ηλικιωμένων Γιαπωνέζων που κουβαλούσαν –και μετέφεραν– την εμπειρία της κράτησής τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ΗΠΑ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Το κατέβασμα της σημαίας του κράτους του Ισραήλ στο αεροδρόμιο του Σικάγου, και η ανάρτηση στον ιστό της παλαιστινιακής σημαίας.
Οι ανακοινώσεις σωματείων που υπερασπίζονταν τα μέλη τους, ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, θρησκείας (σε μια περίπτωση το κάλεσμα μέσω Facebook για κινητοποίηση στο αεροδρόμιο προήλθε από το σωματείο των εργαζομένων στις υπηρεσίες).
Ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα η απεργία των οδηγών ταξί της Νέας Υόρκης, όσον αφορά τις διαδρομές από και προς το αεροδρόμιο: 
«Το σωματείο μας με τα 19.000 μέλη του στέκεται σταθερά απέναντι στην Απαγόρευση Μουσουλμάνων του προέδρου Τραμπ. Ως οργάνωση της οποίας τα μέλη είναι σε μεγάλο βαθμό μουσουλμάνοι, ως ένα εργατικό δυναμικό που είναι σχεδόν πλήρως μεταναστευτικό, και ως ένα εργατικό κίνημα που έχει τις ρίζες του στην υπεράσπιση των καταπιεσμένων, λέμε όχι στην απάνθρωπη αντισυνταγματική απαγόρευση...». 
Αυτή η απεργία και ανακοίνωση είναι μια ηχηρή υπενθύμιση ότι –παντού, αλλά πολύ περισσότερο στις ΗΠΑ– η ίδια η σύνθεση της εργατικής τάξης κάνει κεντρική τη σημασία της αντιρατσιστικής πάλης. Είναι και αντίστροφα μια υπενθύμιση της σημασίας που έχουν η ταξική τοποθέτηση και οι «μέθοδοι» της ταξικής πάλης στην πάλη για τα δικαιώματα.   
Όλο αυτό το δυναμικό που κινητοποιήθηκε κατά τον «Ξεσηκωμό των Αεροδρομίων» είναι πολύτιμο. Κυρίως γιατί ο αγώνας θα είναι διαρκής. Γιατί ακόμα κι αν οι πιο «ακραίες» (ακόμα και με όρους εύρυθμης λειτουργίας του καπιταλισμού) πολιτικές Τραμπ μπλοκαριστούν θεσμικά (βλ. τη δικαστική εντολή που προσωρινά «ακύρωσε» την ισχύ του προεδρικού διατάγματος), θα παραμείνει η σοβαρή απειλή, που είναι η αποθράσυνση, η ριζοσπαστικοποίηση και η δράση των σκληροπυρηνικών οπαδών του Τραμπ στο δρόμο. Η έκδοση του διατάγματος έγινε αντιληπτή ως «πράσινο φως» για επιθέσεις σε μια σειρά από τζαμιά. Κάθε κρατικό ρατσιστικό μέτρο θα δίνει ακόμα περισσότερο αέρα στους ακροδεξιούς, ενώ ακόμα και όταν τα πιο «ακραία» μέτρα αποσύρονται, το ιδεολογικό μήνυμα θα παραμένει (ίσως ακόμα ισχυρότερο για τους πλέον εξτρεμιστές ρατσιστές, που θεωρούν παραδοσιακά πως «το κράτος» είναι απέναντί τους και θα αναλάβουν πιθανά «να κάνουν τη δουλειά που δεν αφήνουν οι δικαστές τον Τραμπ να κάνει).
Απέναντι στη νέα αυτοπεποίθηση της ακροδεξιάς, έχουν ήδη ενεργοποιηθεί τα αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Οι Εβραϊκές Φωνές για την Ειρήνη (αντισιωνιστική οργάνωση) καλούν στη δημιουργία δικτύων άμεσης ενημέρωσης-επικοινωνίας-κινητοποίησης-προστασίας απέναντι σε ρατσιστικές επιθέσεις, και αντίστοιχες αναζητήσεις υπάρχουν και σε άλλες κοινωνικές οργανώσεις. Το Πανεπιστήμιο  Μπέρκλεϊ θυμήθηκε τις καλύτερες παραδόσεις του όταν με μαζική κινητοποίηση ματαίωσε την ομιλία του νεοφασίστα Μίλο Γιαννόπουλος. Σε μια μικρή πόλη του Τέξας, η εβραϊκή κοινότητα παραχώρησε το χώρο της συναγωγής στους μουσουλμάνους γείτονές τους για να τον χρησιμοποιούν ως τόπο λατρείας, μετά την καταστροφή του τοπικού τζαμιού. 
Η δριμύτητα της επίθεσης είναι τέτοια που κάνει δύσκολο να μείνει κανείς «ουδέτερος», και γι’ αυτό έχει προκαλέσει μια μαζική ιδεολογική αφύπνιση που μεταφράζεται σε δράση. Αυτή μπορεί να είναι ακόμα συγκεχυμένη, αλλά στη χώρα όπου γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε συστηματικά (και από τα δύο κόμματα) η ισλαμοφοβία, το να συγκεντρώνονται χιλιάδες να υποδεχτούν με χειροκροτήματα μουσουλμάνους στα αεροδρόμια είναι κορυφαίο γεγονός.
Για το διεθνές κίνημα, οι ΗΠΑ προειδοποιούν για την πιο ζοφερή προοπτική που μπορεί να υπάρξει μπροστά μας (οι πολιτικές Τραμπ είναι η ακραία κατάληξη των πολιτικών που εφαρμόζει η ΕΕ), αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και τον πιο φωτεινό φάρο ελπίδας, για τις δυνατότητες να μαζικοποιηθεί και να νικήσει η αλληλεγγύη...