ΝΑΤΟ, ανταγωνισμοί και αύξηση των εξοπλισμών

Μέσα στο περιβάλλον παρατεταμένης αστάθειας και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, ενώ λίγες μέρες μετά ακολούθησαν οι εργασίες της 53ης Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια (MSC). 
Στα πρώτα τους ταξίδια στην Ευρώπη, τόσο ο υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μάτις, όσο και ο αντιπρόεδρος Πενς, επιχείρησαν να καθησυχάσουν τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, μετά τις πρόσφατες δηλώσεις Τραμπ περί του «παρωχημένου» ΝΑΤΟ. 
Οι δύο αμερικανοί αξιωματούχοι επανέλαβαν μεν τη δέσμευση της νέας αμερικανικής διοίκησης στη διατλαντική συμμαχία, αλλά με μια σαφή προειδοποίηση. Τη στιγμή που οι ΗΠΑ επωμίζονται το 70% των δαπανών του ΝΑΤΟ, ήρθε η ώρα να τηρηθεί η δέσμευση και από τα υπόλοιπα μέλη της φιλοπόλεμης παρέας, δηλ. η αύξηση των στρατιωτικών τους προϋπολογισμών στο 2% του ΑΕΠ. Και το «καμπανάκι» είναι προφανές ότι χτυπά κυρίως για την ΕΕ και ειδικά για τη Γερμανία. Η τελευταία, παρά τη σημαντική αύξηση των πολεμικών δαπανών τη φετινή χρονιά (κατά 8% ή 25 δισ. ευρώ), ενώ τα επόμενα 10 χρόνια έχει αποφασίσει να ξοδέψει 130 δισ. ευρώ για την «άμυνα», απέχει ακόμα από τη νατοϊκή υποχρέωση. Εξαίρεση είναι η μνημονιακή Ελλάδα, η οποία αποτελεί τη μία από τις μόλις πέντε (από τις 28) χώρες που ξεπερνούν το 2% των ετήσιων δαπανών για εξοπλισμούς! Υψηλότερες δαπάνες, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, έχουν μόνον οι ΗΠΑ, με 3,61%. 
Τα φιλόδοξα σχέδια Τσίπρα-Καμμένου για νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα, όταν οι δαπάνες για την παιδεία, την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση έχουν συρρικνωθεί δραματικά, εδράζονται στην κλιμάκωση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού στο Αιγαίο και στην πρόσδεση του ελληνικού καπιταλισμού στο αμερικανικό «άρμα». 
Μια από τις σημαντικές αποφάσεις της Συνόδου του ΝΑΤΟ αφορά την αναβάθμιση του Διακλαδικού Στρατηγείου στη Νάπολη σε διοικητική δομή του συνόλου της Νότιας Πτέρυγας του ΝΑΤΟ (South Hub), αξιολογώντας ότι τα μέτωπα στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική θα παραμένουν ανοικτά. Στο πλαίσιο αυτό αναμένεται αναβάθμιση όλων των «αποτρεπτικών» επιχειρήσεων, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη στη Μεσόγειο (από τη νατοϊκή «Sea Guardian» έως την ευρωπαϊκή «Sophia»), οπότε η ελληνική εμπλοκή κρίνεται απαραίτητη. Γι’ αυτό και η «πρεμούρα» της κυβέρνησης για νέες βάσεις στο Αιγαίο ή για αναβάθμιση της Σούδας.
Άλλη απόφαση κάνει λόγο για τη συνέχιση της δράσης της νατοϊκής αρμάδας SNMG-2 στο Ανατολικό Αιγαίο, στο πλαίσιο της προσπάθειας «ελέγχου και παρακολούθησης των προσφυγικών ροών» (και φυσικά ενίσχυσης του μετώπου στη Μ. Ανατολή, σε αντιπαράθεση με τη ρωσική παρουσία) με μοναδική μειοψηφούσα χώρα την Τουρκία. Αντίθετα, ο Π. Καμμένος, επικρότησε τα στρατιωτικά μέτρα ενάντια στους πρόσφυγες, επιχειρηματολογώντας σε διάφορα στρογγυλά τραπέζια της Συνόδου για την ανάγκη ενισχυμένης στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή, με πρόσχημα «την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του λαθρεμπορίου πετρελαίου». 
«Η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου», δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο «Έθνος» ο αμερικανός πτέραρχος εν αποστρατεία Τσαρλς Γουόλντ, πρώην κορυφαίο στέλεχος των αμερικανικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη (αναπληρωτής διοικητής στη US European Command), επιβεβαιώνοντας τον ρόλο του ελληνικού καπιταλισμού σε μια ήδη φλεγόμενη περιοχή. «Θα πρότεινα ως ΗΠΑ να αναπτύξουμε ισχυρότερη και πιο ορατή παρουσία στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Θα πρότεινα και την ενδυνάμωση των δεσμών μας με την Ελλάδα. Η Κρήτη είναι ένα σημαντικό μέρος (...). Η Ελλάδα από τη μεριά της πρέπει να συνεχίσει να κινείται προς τη διεκδίκηση ενός πιο ισχυρού ηγετικού ρόλου στη Μεσόγειο. Αυτό θα ήταν καλό για όλους και προς το συμφέρον των ΗΠΑ», ανέφερε χαρακτηριστικά το πρώην «γεράκι». 
Απειλή
Η φιλοπόλεμη και ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με στόχο την «κυριαρχία» στο Αιγαίο, πάντα σε σύμπνοια με τον αμερικανικό παράγοντα και τη στενή συνεργασία με το Ισραήλ, πολλαπλασιάζει τις απειλές για την ειρήνη, φέρνοντας όλο και πιο κοντά την προοπτική ενός «θερμού επεισοδίου». Η «εικόνα» στη «γειτονιά» αποτελεί πτυχή μιας παγκόσμιας τάσης, όπου κυριαρχεί η έκρηξη των εξοπλισμών και η αύξηση των πολεμικών συρράξεων (π.χ. αύξηση πολεμικών δαπανών στη Ρωσία τα τελευταία χρόνια κατά 91% ή στην Κίνα κατά 132%). Ταυτόχρονα, ο Τραμπ έχει υποσχεθεί αύξηση των πυρηνικών εξοπλισμών και των δαπανών για τον εκσυγχρονισμό του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού. 
Το νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, σε συνδυασμό με την ανάδυση του οικονομικού εθνικισμού ως απάντηση στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, με τους εμπορικούς και νομισματικούς πολέμους, μυρίζει ήδη «μπαρούτι». Ο κίνδυνος μιας γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους λαούς, δεν παρουσιάζεται πλέον μόνο ως σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Από αυτή την υπαρκτή απειλή, πηγάζουν αυτονόητα τα καθήκοντα του δικού μας στρατοπέδου: Διαρκής πάλη ενάντια στον πόλεμο, την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, τη φτώχεια και τον ρατσισμό.