Η ενδοαριστερή βία είναι εμπόδιο στη συγκρότηση αντιστάσεων

Τα πρόσφατα γεγονότα που συντελέστηκαν τις τελευταίες εβδομάδες εντός των σχημάτων της ΕΑΑΚ καθώς και οι βίαιες επιθέσεις της ΚΝΕ απέναντι στα ΕΑΑΚ είναι κάτι απολύτως προβληματικό, το οποίο δεν επηρεάζει μόνο την ΕΑΑΚ και την ΚΝΕ, αλλά το σύνολο της φοιτητικής Αριστεράς που κατακερματίζεται πολιτικά και αναλώνεται σε μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις, αντί να οικοδομήσει τις αντιστάσεις που απαιτεί η περίοδος στα πανεπιστήμια. 
Για εμάς ως Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές, οι συγκεκριμένες πρακτικές βρίσκονται πολύ μακριά από την πολιτική κουλτούρα και την πολιτική στάση που οφείλει η Αριστερά να κρατάει. Και αυτό διότι σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ολοένα και εντείνει την επίθεση, τόσο σε επίπεδο πανεπιστημίου με την προετοιμασία νέας εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης να προμηνύει την επιβολή νέων σκληρών μέτρων, η φοιτητική Αριστερά παρουσιάζεται κατώτερη των περιστάσεων.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας το πώς, ενώ σύσσωμη η φοιτητική Αριστερά αντιλαμβάνεται την ανάγκη απάντησης στην επίθεση, την ανάγκη επανενεργοποίησης του φοιτητικού κινήματος, την ανάγκη προάσπισης του συνδικαλισμού σε μια περίοδο που ποινικοποιείται, την ανάγκη επαναφοράς της πολιτικής συζήτησης και διαλόγου εντός των φοιτητικών συλλόγων, επιλέγει πρακτικές που το μοναδικό πράγμα που καταφέρνουν είναι να διασπούν τους κοινούς αγώνες και να προκαλούν ρήγματα στις κατακτήσεις του παρελθόντος. Οι συγκεκριμένες πρακτικές είναι αλήθεια έχουν χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν εντός της Αριστεράς και το μοναδικό πράγμα που πέτυχαν ήταν να περιχαρακώσουν μεγάλα τμήματά της, που προασπίζονταν μάταια τον τίτλο της πολιτικής καθαρότητας στη γραμμή, ενώ οι εποχές απαιτούσαν πολιτικές και κινηματικές απαντήσεις.
Σε μια περίοδο που εντός των συλλόγων γίνονται, από τμήμα της φοιτητικής Αριστεράς, μεγάλες προσπάθειες να προχωρήσει ο διάλογος για τη μετωπική δράση των φοιτητικών σχηματισμών, υπάρχουν κάποιες δυνάμεις η στάση των οποίων αποτελεί τροχοπέδη σ’ αυτές τις διεργασίες. Οι πρακτικές αυτές αποτελούν κατά κύριο λόγο απόρροια των εσωτερικών αντιπαραθέσεων των οργανώσεων που συμμετέχουν στους φοιτητικούς σχηματισμούς και δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών-τριών και το πολιτικό καθήκον της Αριστεράς να απαντήσει σε αυτές.
Ως Κόκκινο Δίκτυο θεωρούμε ότι είναι χρέος της φοιτητικής Αριστεράς, απαλλαγμένη από σεχταριστικές λογικές απομόνωσης, να προσεγγίσει το διάλογο που έχει ανοίξει στην προσπάθεια αναζωπύρωσης των κοινωνικών αντιστάσεων στις σχολές. Σε μια περίοδο που οι απαντήσεις δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε δεδομένες, η Αριστερά οφείλει να ξεπεράσει τις κόντρες και τις παθογένειες του παρελθόντος, στοχεύοντας στο να εμπνεύσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, δίνοντας τη μάχη να οργανώσει την απάντηση.