Νίκη της κυβέρνησης ενάντια στις… εργαζόμενες τάξεις

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο, πιο «βαρύ» από το πρώτο, που επιπλέον περιείχε και περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπογράφει τώρα το 3ο plus και το 4ο μνημόνιο ταυτόχρονα, ακόμη πιο «βαριά» από το 2ο και την αρχική εκδοχή του 3ου που η ίδια υπέγραψε τον Αύγουστο του 2015 και εξειδίκευσε με την πρώτη αξιολόγηση την άνοιξη του 2016. 
Αυτή την ατιμωτική σύγκριση με το παλιό μνημονιακό κατεστημένο κατάφερε να κερδίσει επάξια ο ΣΥΡΙΖΑ, η μνημονιακή «Αριστερά» της ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική). Που μιλούσε για την ανάγκη να απαλλαγεί η οικονομία και κατ’ επέκταση οι λαϊκές τάξεις από το βρόχο των υψηλών πλεονασμάτων, που «επαινούσε» το 3ο μνημόνιο το οποίο ο ίδιος υπέγραψε, γιατί προέβλεπε χαμηλά πλεονάσματα για το 2016 και 2017, και τώρα καυχιέται ότι πέτυχε υπερπλεόνασμα 4,2% το 2016 και υπογράφει τη διατήρηση υψηλών πλεονασμάτων 3,5% μέχρι το 2023! Που κατήγγελλε τον «μερκελισμό» και τον Σόιμπλε και κατέληξε να συμφωνεί μαζί του στα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα σε μακροχρόνια βάση. Που μιλούσε για «αντισταθμίσματα», που θα απαλύνουν τις οδύνες των μνημονίων, και τελικά ανακάλυψε τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα σαν… αντιστάθμισμα σε «ελάφρυνση» του χρέους χωρίς μια έστω και μικρή μείωση επιτοκίων. Που κατήγγελλε τις μνημονιακές κυβερνήσεις για την υπογραφή μνημονίων και τώρα υπογράφει… δύο μνημόνια στη συσκευασία του ενός: το SMoU (Συμπληρωματικό Μνημόνιο με την ευρωπαϊκή τρόικα) και το MEFP (Μνημόνιο Οικονομικής και Δημοσιονομικής Πολιτικής, με το ΔΝΤ). Που ήρθε με την επαγγελία να καταργήσει τα μνημόνια και να αποτρέψει την ολοκλήρωση και εμπέδωση του καθεστώτος ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας και, αντί γι’ αυτό, αναλαμβάνει το έργο να ολοκληρώσει η ίδια το μνημονιακό πρόγραμμα και να εμπεδώσει αυτό το καθεστώς. 
Συντριβή της εργασίας, 
«πάρτι» για το κεφάλαιο
Τα μέτρα που περιλαμβάνουν τα 2 μνημόνια είναι σαρωτικά και συντριπτικά για τις εργαζόμενες τάξεις, ιδιαίτερα μάλιστα για τα πιο αδύναμα τμήματά τους:
• Η μείωση του αφορολόγητου κάτω από τα 6.000 ευρώ θα είναι συντριπτική για ανθρώπους με μηνιαίο εισόδημα έως και λίγο πάνω από τα όρια του επιδόματος ανεργίας, στρατολογώντας στα θύματα περίπου 1.000.000 χαμηλοσυνταξιούχους και φτωχούς εργαζόμενους.
• Η μείωση των συντάξεων έως και 30% με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, θα είναι ένα βαρύ πλήγμα για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, αλλά και έναν πολύ ευρύτερο πληθυσμό των λαϊκών νοικοκυριών που «επιδοτείται» από τις συντάξεις του παππού και της γιαγιάς. 
• Τα μέτρα για τα εργασιακά (επιχειρησιακές συμβάσεις, ομαδικές απολύσεις, ρυθμίσεις ενάντια στο συνδικαλισμό και το δικαίωμα της απεργίας, εργοδοτικό λοκ-άουτ) ολοκληρώνουν τη διάλυση των εργασιακών κατακτήσεων, απογειώνουν την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία, με στόχο τη μετατροπή των θυμάτων των μνημονίων σε πειθαρχημένη πρώτη ύλη του καθεστώτος συσσώρευσης. 
• Οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις των εναπομενουσών δημόσιων ή με ισχυρή δημόσια παρουσία υποδομών ενέργειας, ιδιαίτερα ο κανιβαλισμός και το ξεπούλημα της ΔΕΗ και του ΔΕΔΔΗΕ, καθώς και του φυσικού αερίου (Διαχειριστής του Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας), θα φέρουν αναπόφευκτα όχι μόνο πιο σκληρές εισπρακτικές πολιτικές, αλλά και αύξηση των τιμών του ρεύματος και του φυσικού αερίου, επεκτείνοντας σημαντικά τον αριθμό των νοικοκυριών που δυσκολεύονται να έχουν ή έχουν ήδη αποκλειστεί από την πρόσβαση σε αυτές τις μορφές ενέργειας (ενεργειακή φτώχεια).    
Αυτό που η κυβέρνηση πανηγυρίζει κυνικά σαν «νίκη της διαπραγμάτευσης», στην πραγματικότητα είναι νίκη ενάντια στις εργαζόμενες τάξεις και μάλιστα στα πιο ευάλωτα και χτυπημένα τμήματά τους. Εντελώς αναμενόμενα, αυτή η νίκη ενάντια στις εργαζόμενες τάξεις ισοδυναμεί με «πάρτι» για το κεφάλαιο. 
Περί αυτού, τα στοιχεία της ICAP λένε όλη την αλήθεια: Σε σύνολο 15.771 επιχειρήσεις που κατέθεσαν ισολογισμούς του 2015, ανήλθαν σε 27,1 δισ. ευρώ, καταγράφοντας αύξηση 8,9%. Υπήρξε εντυπωσιακή επάνοδος στην κερδοφορία για το 66,3% αυτών των επιχειρήσεων. Η άνοδος της κερδοφορίας συνεχίστηκε και το 2016. Στην κερδοφορία επέστρεψε επίσης ο τραπεζικός τομέας. Στο εννεάμηνο του 2016 τα κέρδη ανήλθαν σε 250 εκατ. ευρώ, ενώ εκτιμάται ότι στο σύνολο του έτους ανήλθαν σε πάνω από 300 εκατ.    
Η κυβέρνηση ωστόσο δεν αρκείται στις θετικές επιπτώσεις στα κέρδη από τη συντριβή μισθών, συντάξεων και κοινωνικού κράτους: «μοιράζει παιχνίδι» η ίδια στους κορυφαίους καπιταλιστικούς ομίλους με τις δυνατότητες που της δίνει το «πλιάτσικο» των ιδιωτικοποιήσεων (μόλις χθες ανακοινώθηκε ότι η κοινοπραξία στην οποίο συμμετέχει και ο Ιβάν Σαββίδης απέκτησε τον ΟΛΠ), αλλά και η διάθεση δημόσιου χρήματος και υποδομών (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του… μοιράσματος γηπέδων σε ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ κλπ.)  
Η κυβέρνηση, που ήρθε για να καταργήσει τα μνημόνια ή έστω να σταματήσει την «ανθρωπιστική καταστροφή», οργανώνει τώρα το καπιταλιστικό «πάρτι», συντρίβοντας τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα…