Διαπλοκή και «μαύρη» επιχειρηματικότητα στις ημέρες των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Ένας ιδιωτικός στρατός μπράβων έχει επιβάλει με τη βία μια ιδιότυπη δικτατορία, με οργανωμένες ομάδες ελέγχου των δρόμων, με αποκλεισμό του δημαρχείου, απαγόρευση εκδηλώσεων, κλείσιμο στεκιών κινηματικών συλλογικοτήτων, επιθέσεις και τραμπουκισμούς όχι μόνο ενάντια σε κάποιους «ανεπιθύμητους» της πόλης, αλλά και ενάντια στην εκλεγμένη δημοτική αρχή. Με την κάλυψη της κυβέρνησης και την ανοχή ή και συνεργία –κατά περίπτωση– της αστυνομίας. Η ιδιότυπη κατοχή της πόλης από αυτόν τον ιδιωτικό στρατό συνεχίζεται ακόμη και ύστερα από τη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης με την οποία προσπερνάει το «εμπόδιο» του δήμου στη διαδικασία αδειοδότησης της κατασκευής του γηπέδου του Μελισσανίδη στην πόλη. Ο λόγος είναι προφανής: Αυτή η ιδιότυπη κατοχή είναι προαπαιτούμενο για να ολοκληρωθεί το πρότζεκ του γηπέδου, αλλά και τα παράλληλα και συναφή με το γήπεδο επιχειρηματικά σχέδια του Δημήτρη Μελισσανίδη στην ευρύτερη περιοχή, για την υλοποίηση των οποίων θα χρειαστεί να γίνουν πολλές ακόμη «υπερβάσεις» κάθε είδους (καταστρατήγηση νομικών και πολεοδομικών προϋποθέσεων, διάθεση δημόσιου χρήματος για ιδιωτικές μπίζνες, καταπάτηση δημόσιων χώρων κλπ.). 
Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το παρακράτος «ήρθε για να μείνει» και να αποτελέσει βραχίονα εξουσίας και επιβολής των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Πριν λίγες μέρες, στο Δημοτικό Στάδιο του Βόλου, όπου διεξήχθη ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, συνέβησαν πρωτοφανή γεγονότα: Άγριες συγκρούσεις μεταξύ οπλισμένων οπαδών (μόνο πυροβόλα όπλα δεν χρησιμοποιήθηκαν…) με δεκάδες τραυματίες που γέμισαν τα επείγοντα του τοπικού νοσοκομείου. Μέσα στο γήπεδο, κατά κοινή παραδοχή το κύπελλο κέρδισε ο… Σαββίδης, αφού η διαιτησία απέδειξε πως ήταν ο καλύτερος… παίκτης του ΠΑΟΚ. Όλα αυτά, στον Βόλο, την πόλη της οποίας τη δημαρχία κατέλαβε εξ εφόδου στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 μια άλλη εμβληματική μορφή της «μαύρης» επιχειρηματικότητας και «παράγοντας» του ποδοσφαίρου, ο Αχιλλέας Μπέος…     
Μιας και μιλάμε για πόλεις που έχουν «καταληφθεί» από επιχειρηματικά συμφέροντα και μάλιστα από ποδοσφαιρικούς παράγοντες, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 η πιο τρανταχτή περίπτωση ήταν ο Πειραιάς, όπου ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης αναδείχτηκε πρώτος δημοτικός σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο του «μπροστινού» του Γιάννη Μώραλη, που κατέκτησε το δήμο! Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ελέγχει την ομάδα του μεγάλου λιμανιού (Ολυμπιακός) και το δήμο, έχει «αδελφικές» σχέσεις με την Εκκλησία και την τοπική μητρόπολη, «παίζει μπάλα» στο ξεπούλημα του λιμανιού στην Cosco και προετοιμάζει μεγάλα επιχειρηματικά σχέδια στην περιοχή σε συνάφεια με την αλυσίδα των μεταφορών και των logistics. 
Ο Γιάννης Αλαφούζος, μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ιδιοκτήτης πολλών ΜΜΕ («Καθημερινή», ΣΚΑΙ και Sport FM), που πρόσφατα εξασφάλισε τη στήριξη της κυβέρνησης για κατασκευή γηπέδου στο χώρο του Πάρκου Γουδή, διαδηλώνει παντού την αδυναμία του να κερδίσει τη μάχη του «κουμάντου» στον ποδοσφαιρικό χώρο, διαμαρτυρόμενος ότι είναι θύμα «μηχανισμών» της διαιτησίας, της ΕΠΟ κλπ. Η στρατολόγηση του γνωστού μας Παναγιώτη Μπαλτάκου σε κορυφαίο ρόλο στην ΠΑΕ, η προσπάθεια συνεννόησης για το πρότζεκτ του γηπέδου στο Γουδή με τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός Δημήτρη Γιαννακόπουλο, οι ψηφολογίες ότι στον Παναθηναϊκό θα μπει είτε ο Βαρδινογιάννης είτε ο… Νιάρχος, δείχνουν ότι ετοιμάζεται να παλέψει ενάντια στην «αδικία», παίζοντας με όπλα μεγαλύτερου διαμετρήματος…        
Το «καρέ» συμπληρώνει ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος μέσα σε λίγα χρόνια έχει πραγματοποιήσει θυελλώδη εισβολή στο προσκήνιο. Ξεκίνησε αγοράζοντας τον ΠΑΟΚ και συνέχισε διαθέτοντας περίπου 130 εκατ. ευρώ τα τελευταία χρόνια για να αποκτήσει την καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ, το ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς», τη «Σουρωτή», το μέγαρο Λόγγου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ενώ φημολογείται ότι διεκδικεί το νησάκι Τσουγκριάς δίπλα στη Σκιάθο. Η πιο εντυπωσιακή του κίνηση –και η πιο πρόσφατη– ήταν η απόκτηση της πλειονότητας του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΘ, συμμετέχοντας σε μια κοινοπραξία με εταιρείες γαλλικών και γερμανικών συμφερόντων. Οι σχέσεις του με τον Πούτιν και με ρωσικά επιχειρηματικά συμφέροντα είναι κοινό μυστικό, ενώ αποδεικνύει ότι διαθέτει μεγάλη ρευστότητα.  
Ποδόσφαιρο, ΜΜΕ, 
λιμάνια, δήμοι,κυβέρνηση 
και… δικαστές
Όπως δίδαξε ο Μπερλουσκόνι σε όλη την Ευρώπη, οι μπίζνες στο ποδόσφαιρο μέσα από λαοφιλείς ομάδες, δηλαδή ομάδες με πολυπληθή και πανεθνική οπαδική βάση, είναι ένα σημαντικό όπλο για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων σε άλλους τομείς δραστηριότητας. Σε αυτούς τους άλλους τομείς προστέθηκαν πιο πρόσφατα εταιρείες ηλεκτρονικού τζόγου που εξασφαλίζουν τεράστια κέρδη και ρευστότητα. Στην Ελλάδα είναι ο ιδιωτικοποιημένος ΟΠΑΠ (που ξεπουλήθηκε μπιρ παρά στον Μελισσανίδη και ένα τσεχικό fund), ο Ιππόδρομος και τελευταία οι ιστοσελίδες ηλεκτρονικού τζόγου, όπου παίζει μπάλα ένα ανερχόμενο «αστέρι» του χώρου και φίλος της κυβέρνησης, ο Δημήτρης Μάρης. 
Για να είναι κερδοφόρες οι ίδιες (κέρδη από το ποδόσφαιρο), αλλά και να αποτελέσουν αποτελεσματικά μέσα πίεσης για τα άλλα (και σχεδόν πάντα είναι σημαντικότερα) επιχειρηματικά σχέδια και συμφέροντα, η «ομαδάρα» πρέπει να αγοράζει «παικταράδες», να παίρνει τίτλους, να έχει επιρροή στα αθλητικά θεσμικά όργανα (ομοσπονδίες, διαιτησία). Μόνο έτσι μεγιστοποιείται και η πολιτική επιρροή (σε κόμματα, αλλά και κυβερνήσεις) και μόνο έτσι ενθουσιάζονται οι οπαδοί, ώστε να αποτελούν στρατό συσπειρωμένο, με υψηλό ηθικό και έτοιμο να «αγωνιστεί» για το «μεγαλείο της ομάδας», δηλαδή τα σχέδια και τα συμφέροντα του «προεδράρα»-επιχειρηματία… 
Δίνοντας τη «μάχη» με τέτοιους όρους, η «μαύρη» επιχειρηματικότητα αναπόφευκτα οδηγείται στην ανάγκη να αποκτήσει επιρροή σε κεντρικούς μηχανισμούς της εξουσίας: μίντια, κόμματα, δήμους, κυβερνήσεις. Για να γίνει πιο αποτελεσματική ή, αν τα πράγματα εξελιχθούν άσχημα, για να καλύψει τα νώτα της από πιθανά μπλεξίματα με το δικαστικό μηχανισμό. Όσο πιο ψηλά φτάσει η επιρροή σε τέτοιους μηχανισμούς, τόσο αποτελεσματικότερη θα είναι η θωράκιση απέναντι στη Δικαιοσύνη –που μόνο τυφλή δεν είναι… 
Για τέτοιους λόγους, ο Μπερλουσκόνι έφτασε μέχρι την πρωθυπουργία. Για τους ίδιους λόγους, ο Μαρινάκης πήρε το δήμο Πειραιά και έχει συνδεθεί με επιχειρηματικούς και «συμμαχικούς» δεσμούς με την οικογένεια Μητσοτάκη, μπήκε στο χώρο του Τύπου με αθλητικά και πολιτικά φύλλα σε θανάσιμο ανταγωνισμό με τον Ιβάν Σαββίδη. Γι’ αυτούς τους λόγους, ο Μελισσανίδης άνοιξε από νωρίς διαύλους με ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και με την ίδια την κυβέρνηση. Για τέτοιους λόγους ο Αλαφούζος τάσσεται με τον Μητσοτάκη, στρατολογεί τον Μπαλτάκο σε ειδικό ρόλο και συζητάει για συνεταίρους. 
Μπερλουσκονισμός 
και «μαφιοζοποίηση»
Το «φαινόμενο» του μπερλουσκονισμού δεν είναι τυχαίο ότι φύτρωσε σε μια χώρα που φημίζεται για μία από τις ισχυρότερες μαφίες στον κόσμο και σε περίοδο που συνδύασε επιβολή της λιτότητας, κρίση της Αριστεράς και «ρευστοποίηση» του αστικού πολιτικού συστήματος, που έδωσαν μεγάλη ώθηση στο επιχειρηματικό πλιάτσικο και την ασυδοσία. Ο Μπερλουσκόνι διήνυσε όλη τη διαδρομή: απέκτησε ομάδα και μιντιακό όμιλο, άπλωσε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και έφτασε ως την πρωθυπουργία, όπου γαντζώθηκε όσο μπορούσε για να αποφύγει τη φυλακή.  
Η βάση του μπερλουσκονισμού είναι η ανάδειξη του ποδοσφαίρου, δευτερευόντως του μπάσκετ και συνολικά του αθλητισμού σε μία από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες παγκοσμίως. Η φύση της επιχειρηματικότητας σε αυτόν τον τομέα είναι… εξ ορισμού «μαύρη». Οι αντίστοιχοι επιχειρηματίες είναι βουλιμικοί και διατεθειμένοι να κάνουν πολλά για να βάλουν στο χέρι την πλούσια ρευστότητα, ενώ όλοι οι κορυφαίοι του είδους επεκτάθηκαν και σε άλλους τομείς «μαύρης» δραστηριότητας –φροντίζοντας να καλύπτουν τα νώτα τους ή να εξαγοράζουν πολιτική προστασία, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία.   
Αναπόφευκτα, όλα αυτά έφεραν τους μπράβους, τους ιδιωτικούς στρατούς και τη μαφιοζοποίηση. Οι «προεδράρες» πολύ γρήγορα ανακάλυψαν ότι εκτός από την παραδοσιακή στρατολόγηση μπράβων έχουν πλέον μια άλλη δυνατότητα: τη δημιουργία επάλληλων κύκλων άμισθων «μαχητών» έτοιμων να κινητοποιηθούν για το «μεγαλείο της ομάδας». Η κινητοποίησή τους εξασφαλίζεται από τον εύκολο –όπως αποδείχτηκε– έλεγχο των συνδέσμων φιλάθλων της ομάδας και την καλλιέργεια ψυχολογίας ταύτισης των συμφερόντων των διοικήσεων με το «μεγαλείο της ομάδας»: όσο πιο ισχυρός είναι ο πρόεδρος τόσο ισχυρότερη θα είναι και η ομάδα. Όταν ο Μαρινάκης κατασκευάζει νέα πλοία και «ξεμπλέκει» από την υπόθεση του Noor 1, όταν ο Αλαφούζος και ο Μελισσανίδης κατασκευάζουν με δημόσιο χρήμα και κάθε είδους «υπερβάσεις» γήπεδα, όταν ο Σαββίδης αγοράζει ό,τι βρει μπροστά του στη Β. Ελλάδα, παίρνει το λιμάνι Θεσσαλονίκης και ετοιμάζεται να πάρει τον «Πήγασο», τον ΔΟΛ και το MEGA, το «μεγαλείο της ομάδας» θα υψωθεί ακόμη ψηλότερα: θα πάρει «παικταράδες», τίτλους, θα ελέγξει αυτή τη διαιτησία και την ΕΠΟ κι όχι οι ανταγωνιστές της…  
ΣΥΡΙΖΑ, μνημονιακό 
πλιάτσικο και «εμφύλιος»
Όταν, αμέσως ύστερα από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ξεκίνησε το μεγάλο «πρότζεκτ» της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ στο «ρεαλισμό», δηλαδή σε μια στρατηγική διακυβέρνησης με συναινέσεις με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, ένας από τους πολιτικούς άξονες αυτής της στροφής ήταν η διάκριση ανάμεσα στη «λευκή» και τη «μαύρη» επιχειρηματικότητα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το πει ποτέ ρητά, υποκαθιστούσε το στόχο της ανατροπής των μνημονίων με το στόχο της ανατροπής της διαπλοκής. Μιλούσε για «τρίγωνο της διαπλοκής» (μνημονιακές κυβερνήσεις, τράπεζες και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες), του οποίου το μηχανισμό ερχόταν για να διαλύσει. 
Η επιλογή να κυβερνήσει με την αποδοχή του εγχώριου και διεθνούς συστήματος σήμαινε αυτομάτως όχι μόνο παραίτηση από τα μέσα ισχύος και συσχετισμού δυνάμεων που προσιδιάζουν στην Αριστερά (κίνημα, κόμμα, εργατική και λαϊκή αυτο-οργάνωση), όχι μόνο το ξεκαθάρισμα της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, αλλά και μια αγωνιώδη προσπάθεια να αντικατασταθούν όλα αυτά με άλλα μέσα ισχύος: την πρόσβαση σε μηχανισμούς του αστικού-μνημονιακού βαθέως κράτους (δικαστικό σώμα, μίντια, τράπεζες κλπ.) και της «επιχειρηματικότητας». Ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της βασικής στρατηγικής επιλογής κι όχι της παραβίασης ηθικών κανόνων –παρόλο που σε αυτή την υπόθεση παραβιάζεται συστηματικά κάθε είδους ηθικός κανόνας, ενώ ο κυνισμός και ο αμοραλισμός έχουν χτυπήσει κόκκινο.  
Σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης και «υπαρξιακών» διακυβεύσεων, αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια έγινε σε συμπυκνωμένο χρόνο «άτσαλα» και χωρίς προσχήματα. Ο στόχος είναι πλέον να γίνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το νέο «αφεντικό» αυτού του τριγώνου. Έτσι, όχι μόνο λασπομαχεί στο βούρκο της διαπλοκής, αλλά και έχει υιοθετήσει τη… μαύρη επιχειρηματικότητα, διότι απλούστατα αυτή έχει τη ρευστότητα, την «αποφασιστικότητα» και τις κατάλληλες μεθόδους για να τελειώσει τη δουλειά γρήγορα… «Υιοθέτησε» τον Μελισσανίδη, του έδωσε μπιρ παρά τον Ιππόδρομο και τώρα του δίνει όχι απλώς ένα γήπεδο, αλλά και μια ολόκληρη πόλη μαζί με τα… περίχωρα. Η προσπάθεια με τον Καλογρίτσα και την αδειοδότηση των καναλιών κατέρρευσε και τώρα επαναλαμβάνεται με τον Ιβάν Σαββίδη. Χαρίζοντάς του πρόστιμα 38 εκατ. ευρώ της ΣΕΚΑΠ και βάζοντας πλάτη για να πάρει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, του έδωσαν κίνητρο και «αβάτζο» για να μπει σαν ταύρος σε υαλοπωλείο στο χώρο των μίντια, διεκδικώντας τον «Πήγασο», τον ΔΟΛ και το MEGA.   
Καθώς σε αυτή την υπόθεση δεν χωρούν ούτε μπορούν να εξισορροπηθούν όλα τα συμφέροντα και καθώς οι «ριγμένοι» και εν γένει τα παλιά πολιτικά και επιχειρηματικά «αφεντικά» της διαπλοκής αντιδρούν στον «εισβολέα», έχει προκύψει ένας πολιτικός και επιχειρηματικός «εμφύλιος» μεγάλης έντασης και εμβέλειας. Ο Σαββίδης με την περιβόητη συνέντευξή του εξυμνεί τον Τσίπρα και επιτίθεται στον Μητσοτάκη, ο Μελισσανίδης σιωπά (προς το παρόν) κατοχυρώνοντας τα δικά του οφέλη, ο Μαρινάκης και ο Αλαφούζος έχουν βγει στην «αντίσταση» και ο Μητσοτάκης τίθεται πολιτικός επικεφαλής των «αντιστασιακών», κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επιδίδονται σε πόλεμο δηλώσεων και επίσημων ανακοινώσεων για τη… διαιτησία στον τελικό του Κυπέλλου! Βούρκος, λασπομαχία και καπιταλισμός σε σήψη. 
Αυτός ο εμφύλιος δεν αφορά προφανώς μόνο το ποδόσφαιρο και τα μίντια. Αφορά τη μεγάλη «πίτα» από το πλιάτσικο των ιδιωτικοποιήσεων, αφορά την επιρροή στο κυρίαρχο τραπεζικό κεφάλαιο, αφορά όπως πάντα τις κρατικές προμήθειες, αφορά κάθε είδους καπιταλιστική δραστηριότητα που χρειάζεται «κάλυψη» και «προώθηση», αφορά το ποιος θα είναι το πολιτικό «αφεντικό» σε όλη αυτή την υπόθεση. 
Μάχη ενάντια στη διαπλοκή; Καμία σχέση! Αντίθετα, η «μαύρη» επιχειρηματικότητα βάζει πόδι με τη λασπωμένη μπότα της στην ίδια τη Βουλή, όπως απέδειξαν οι ιλαροτραγικές καταστάσεις με πρωταγωνιστές στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ –και όχι μόνο της Βόρειας Ελλάδας– στην υπόθεση της διαγραφής των φορολογικών προστίμων της ΣΕΚΑΠ…    

Συγκέντρωση-συναυλία στην 
κεντρική πλατεία της Ν. Φιλαδέλφειας

Στη Ν. Φιλαδέλφεια εξελίσσεται από το 2014 μια απόπειρα «κατάληψης» μιας ολόκληρης πόλης από τον ιδιωτικό στρατό ενός επιχειρηματία που εμφανίζεται ως ομάδες «φιλάθλων της ΑΕΚ». Μπράβοι και ακραί­ες ομά­δες οπα­δών τρο­μο­κρα­τούν μια ολό­κλη­ρη πε­ριο­χή, με την ανοχή της κυβέρνησης και με συντονισμένη «ομερτά» από τα με­γά­λα μέσα ενη­μέ­ρω­σης. Πο­λιορ­κούν και κα­τα­λαμ­βά­νουν κοι­νω­νι­κούς κι­νη­μα­τι­κούς χώ­ρους, δια­λύ­ουν συ­νε­δριά­σεις του δη­μο­τι­κού συμ­βου­λί­ου, βαν­δα­λί­ζουν κτί­ρια και δη­μό­σιους χώ­ρους, τραυ­μα­τί­ζουν αι­ρε­τούς, ερ­γα­ζό­με­νους και πο­λί­τες, απει­λούν τη ζωή του Δη­μάρ­χου και άλλων ενερ­γών πο­λι­τών, προ­πη­λα­κί­ζουν σε δη­μό­σιες εκ­δη­λώ­σεις και γιορ­τές, στρα­το­πε­δεύ­ουν μό­νι­μα γύρω από το Δη­μαρ­χείο, χρη­σι­μο­ποιούν φα­σι­στι­κά σύμ­βο­λα και πρα­κτι­κές.
Στό­χος των επι­θέ­σε­ων είναι να φι­μω­θεί κάθε φωνή αμ­φι­σβή­τη­σης του σχεδίου κα­τα­σκευ­ή­ς μιας θη­ριώ­δους –για τα δε­δο­μέ­να της πε­ριο­χής– «αρέ­νας» επαγ­γελ­μα­τι­κού πο­δο­σφαί­ρου, στο χώρο του πα­λιού στα­δί­ου της ΑΕΚ, που δεν έχει καμία σχέση με τις υπο­δο­μές μα­ζι­κής άθλη­σης και δεν εξυ­πη­ρε­τεί, καν, τις ανά­γκες του ερα­σι­τε­χνι­κού σω­μα­τεί­ου. Μια αρένα που θα στρι­μω­χτεί ασφυ­κτι­κά στο κέ­ντρο της πόλης και θα συ­νο­δευ­τεί με βαριά κυ­κλο­φο­ρια­κά έργα, δια­λύ­ο­ντας στην κυ­ριο­λε­ξία τον προ­σφυ­γι­κό δια­τη­ρη­τέο οι­κι­σμό και την πε­ριο­χή ολό­κλη­ρη. Το συ­νο­λι­κό σχέ­διο­ χρη­σι­μο­ποιεί δη­μό­σιο χώρο, θα χρη­μα­το­δο­τη­θεί με δε­κά­δες εκα­τομ­μύ­ρια των άγρια φο­ρο­λο­γού­με­νων πο­λι­τών, αλλά για 50 χρό­νια θα ανή­κει σε Α.Ε. συμ­φε­ρό­ντων Με­λισ­σα­νί­δη! 
Με τα δε­δο­μέ­να αυτά, δεν υπάρ­χει καμία αμ­φι­βο­λία ότι η κα­τά­στα­ση που δια­μορ­φώ­νε­ται στη Ν. Φι­λα­δέλ­φεια λει­τουρ­γεί σαν υπό­δειγ­μα με­τα­τρο­πής μιας πε­ριο­χής σε πεδίο ανε­ξέ­λεγ­κτης δρά­σης ιδιω­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Γι’ αυτή την ανεξέλεγκτη δράση, η κυβέρνηση έχει βαριές ευθύνες, αφού όχι μόνο άνοιξε το δρόμο ψηφίζοντας μνημονιακά «πακέτα» για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά επέδειξε και ιδιαίτερο ζήλο στη θέσπιση επιπλέον μέτρων για το ξεπούλημα των δημόσιων χώρων (Ρυθμιστικό Σχέδιο), τη διευκόλυνση των επιχειρηματικών σχεδίων και τη χρηματοδότησή τους με δημόσιο χρήμα. 
Όλοι την Κυριακή 15 Μαΐου στη συγκέντρωση που διοργανώνει ο δήμος Ν. Φιλαδέλφειας στην πλατεία Πατριάρχου στις 7 μμ!
Η βία, η τρομοκρατία και το ξεπούλημα των δημόσιων χώρων δεν θα περάσουν!