Η Εργατική Πρωτομαγιά στις ΗΠΑ

Η Εργατική Πρωτομαγιά κατορθώνει μέσα στις δεκαετίες να επιβιώνει, σε πείσμα των διαχρονικών προσπαθειών των «από πάνω» να ξεχαστεί και να υποβαθμιστεί, σε πείσμα της δύσκολης κατάστασης του εργατικού κινήματος διεθνώς μετά από 30 χρόνια νεοφιλελεύθερης επίθεσης με όλες τις πολιτικές, οργανωτικές, υλικές, ιδεολογικές συνέπειες.
Όταν μάλιστα «συναντιέται» με πραγματικές μάχες του σήμερα και σοβαρές αφορμές, ξαναβρίσκει και το πραγματικό της νόημα, ξεπερνώντας το (σημαντικό κι αυτό) χαρακτήρα «μέρας μνήμης» για το εργατικό κίνημα. Από την προσπάθεια των Τούρκων συντρόφων να σπάσουν την απαγόρευση και να φτάσουν στη θρυλική πλατεία Ταξίμ (παρουσιάζοντας στο δρόμο την ταξική δύναμη που στέκεται απέναντι στον Ερντογάν, χωρίς να ταυτίζεται με το κεμαλικό κατεστημένο), ως την κοινή διαδήλωση ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων στη Λευκωσία ενάντια στους εθνικισμούς, μέχρι και την ξεχωριστή φετινή αντιφασιστική-αντινεοφιλελεύθερη Πρωτομαγιά στη Γαλλία, πριν τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, όπου αναμετρήθηκαν ο τραπεζίτης και η κρυπτοφασίστρια.
Αλλά την πιο ιδιαίτερη σημασία, που έπιανε το νήμα από το παρελθόν και τιμούσε το νόημα της ημέρας, είχε φέτος η Πρωτομαγιά στις ΗΠΑ, τη χώρα όπου «γεννήθηκε» και τη χώρα όπου η άρχουσα τάξη έκανε τα πάντα για να «θαφτεί» για δεκαετίες. 
Μέρα Χωρίς Μετανάστες
Το 2006, έσπασε η «αποσιώπηση» της Πρωτομαγιάς από τις Μεγα-Πορείες που έγιναν κατά τη «Μέρα Χωρίς Μετανάστες», όταν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες διαδήλωσαν και εκατομμύρια απέργησαν σε μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές δράσεις στην ιστορία των ΗΠΑ. Τότε, μπλόκαραν τη νομοθεσία που προωθούσε ο Μπους και θα ποινικοποιούσε όποιον δεν είχε χαρτιά. Αυτό το νήμα έπιανε και η φετινή Πρωτομαγιά, όχι μόνο για λόγους παράδοσης, αλλά και απέναντι στην άμεση απειλή που αντιμετωπίζουν οι μεταναστευτικές κοινότητες από τον Τραμπ, που έχει βάλει «στα κόκκινα» τις υπηρεσίες απελάσεων που κάνουν σαρωτικές επιδρομές στις κοινότητες.
Η πρόσφατη ιστορία της ημέρας της Πρωτομαγιάς και το μέγεθος της απειλής είχαν δημιουργήσει ελπίδες για μια επανάληψη του 2006, που δεν επιβεβαιώθηκαν. Το μέγεθος της φετινής κινητοποίησης (και στις διαδηλώσεις και στην αποχή από εργασία) δεν μπαίνει καν σε σύγκριση με τον σεισμό της πρώτης «Μέρας Χωρίς Μετανάστες». Οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις αφορούσαν δεκάδες χιλιάδες, ένα πολύ σημαντικό μέγεθος για τις ΗΠΑ, αλλά σαφώς μικρότερο από τις προσδοκίες ή το πρόσφατο παρελθόν. 
Σε διάφορες πόλεις, διοργανωτές εκτιμούσαν το γεγονός αναφέροντας το «φόβο» που επικρατεί στους χωρίς χαρτιά και στις μεταναστευτικές κοινότητες. Αν και δεν επαρκεί ως μοναδική εξήγηση, είναι μια παράμετρος που πρέπει να πάρουμε υπόψη, όταν είτε υποτιμούμε την άνοδο της λαϊκιστικής Δεξιάς, είτε εκτιμούμε πως η άνοδός της «θα προκαλέσει άμεσα μαζική αντίσταση». Αν αυτό έδειξε να επιβεβαιώνεται τις μέρες του Τραμπ στην προεδρία (η συγκλονιστική μαζική αντίδραση από την πρώτη στιγμή), την 1η Μάη είδαμε και την «σκοτεινή πλευρά» αυτής της εξέλιξης. 
Αλλά η φετινή Πρωτομαγιά διατήρησε την αξία της.
Πρώτο, όσον αφορά το εύρος των δράσεων. Λος Άντζελες, Σικάγο, Φιλαδέλφεια, Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη, Πόρτλαντ, Ουάσινγκτον, Βοστώνη, Όστιν, Ορλάντο, Ατλάντα, Νέα Ορλεάνη κ.ά. έζησαν όχι μόνο μία «κεντρική» διαδήλωση, αλλά ένα πλήθος συγκεντρώσεων, δράσεων, συνελεύσεων, ακτιβισμών σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, σε γειτονιές, πανεπιστήμια, χώρους δουλειάς, που κατέληγαν σε διάφορες προσυγκεντρώσεις που ενώνονταν έπειτα σε διαδηλώσεις στους δρόμους.
Δεύτερο, υπήρξε για πρώτη φορά προσπάθεια εμπλοκής εργατικών σωματείων, που στήριξαν την Πρωτομαγιά με απεργία. Αυτές οι περιπτώσεις ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, αλλά με δεδομένη την κατάσταση του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ, οι προσπάθειες που έγιναν στο Σιάτλ, τη Φιλαδέλφεια, το Λος Άντζελες για απεργίες (εκπαιδευτικών, καθαριστών κ.ά.) ήταν ένα σημαντικό προχώρημα.
Αντίστοιχα, έγιναν σοβαρές προσπάθειες στα πανεπιστήμια της χώρας, με πληθώρα δράσεων να εστιάζει γύρω από το αίτημα να ανακηρυχθούν σε «χώρους ασύλου» που δεν θα συνεργάζονται με τις κρατικές υπηρεσίες μετανάστευσης.  
Τρίτο, η κινητοποίηση των ακροδεξιών σε «αντιδιαδηλώσεις», που επιχειρήθηκαν σε μια σειρά πόλεις των ΗΠΑ, ήταν αναιμική, παντού αφορούσε μερικές δεκάδες και ήταν συντριπτικά μικρότερη από τις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις. 
Ενότητα των κινημάτων
Τελευταίο, αλλά σημαντικότερο, το αίσθημα αλληλεγγύης, η συνύπαρξη ακτιβιστών από πολλά διαφορετικά κινήματα, μια ποιοτική αναβάθμιση σε σχέση με το 2006, που απέδειξε πως στις ΗΠΑ του Τραμπ γίνεται σταδιακά κοινή συνείδηση σε μια κινηματική μειοψηφία το παλιό ρητό του αμερικανικού εργατικού κινήματος (που βγήκε λίγο μετά την Πρωτομαγιά του 1886): «Χτύπημα σε έναν είναι χτύπημα σε όλους».
Στη συγκέντρωση στην Ουάσινγκτον, τον τόνο έδωσαν οι εργαζόμενοι στα εστιατόρια, ντόπιοι και μετανάστες, αναδεικνύοντας τα κοινά τους προβλήματα. Στο Σαν Φρανσίσκο, συμμετείχαν από κοινού σωματεία εκπαιδευτικών, λιμενεργατών, εργαζόμενων στις υπηρεσίες, πέρα από τις αντιρατσιστικές και αριστερές οργανώσεις. Στο Σικάγο, η κινητοποίηση στηρίχθηκε από περίπου 100 εργατικά σωματεία, αντιρατσιστικές ομάδες, κοινότητες μεταναστών, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις. Εκεί παρουσιάστηκε –όπως το έθεσε ο Φερνάντο Χουέρτα, ακτιβιστής της συλλογικότητας Δικαιώματα της Κοινότητας και των Εργατών του Σικάγου– «πολυεθνική και πολυφυλετική κινητοποίηση... Άραβες, μουσουλμάνοι, Μεξικάνοι και άλλοι ισπανόφωνοι –το πιο σημαντικό είναι πως είμαστε όλοι εδώ... Η εργατική τάξη πρέπει να γίνει πιο ενωμένη και πιο οργανωμένη».
Αυτό το πνεύμα αντανακλούν και άλλες δηλώσεις πρωταγωνιστών στην κινητοποίηση. Στη Βοστώνη, ομιλητής από την ινδιάνικη φυλή Λακότα είπε: «Δεν υπάρχουν σύνορα στον αγώνα. Στηρίζουμε τους αγώνες από το Πούερτο Ρίκο ως την Παλαιστίνη». Στη Νέα Υόρκη, ένα μέλος των Βετεράνων Ενάντια στον Πόλεμο συμμετείχε στην πρώτη του Πρωτομαγιά, δηλώνοντας: «Είμαι εδώ για να σταθώ στο πλευρό των μεταναστών και των προσφύγων και της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο... Αλλά είμαι εδώ και εξαιτίας των πολέμων. Δημιουργούμε πρόσφυγες και μετά δεν τους δεχόμαστε...». 
Σε πολλές πόλεις ενώθηκε ο αγώνας των μεταναστών με τον αγώνα των μαύρων, με τις κινητοποιήσεις των γυναικών, με τους εργατικούς αγώνες στα φαστ-φουντ κλπ. Στο Λος Άντζελες, όπου έγινε η πιο συστηματική προσπάθεια το προηγούμενο διάστημα, έγινε μια διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων, που περιγράφηκε από τους τοπικούς «Times» ως «μίγμα όλων των πρόσφατων κινητοποιήσεων που έγιναν σε όλη τη χώρα».
Αυτό το νήμα της ενότητας όλων των αγώνων ως απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό, της ταξικής αλληλεγγύης ως αντίδοτο στον ρατσισμό και τον εθνικισμό πρέπει να πιάσουμε και στις ΗΠΑ και διεθνώς και όχι μόνο στην Πρωτομαγιά, αλλά στην καθημερινή μας αντίσταση και στους αγώνες ενάντια στη λιτότητα, τον πόλεμο, το ρατσισμό...