Το υπαρξιακό δίλημμα της κεντροαριστεράς

Η εμφύλια διαμάχη μεταξύ των «προεδρικών» της Φώφης και της ομάδας που συσπειρώνεται γύρω από τον ευρωβουλευτή Ν. Ανδρουλάκη και τον Γραμματέα της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ Σ. Ξεκαλάκη, πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες και τη νομή της εσωκομματικής εξουσίας, αποτυπώνει τις δύο διαφορετικές αντιλήψεις για την ενδεδειγμένη πορεία ανασυγκρότησης του κατακερματισμένου «μεσαίου χώρου» και τις μελλοντικές του (κυβερνητικές) συμμαχίες. 
Οι σημερινοί εκφραστές του πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστικού ρεύματος» στο ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώντας τις επιλογές της ηγεσίας, ήθελαν συνέδριο από μηδενική βάση, χωρίς αποκλεισμούς, «ανοιχτό στα άλλα κόμματα και σε φορείς της ευρύτερης κεντροαριστεράς», με το βλέμμα στραμμένο πρωτίστως στην «Ώρα Αποφάσεων» (Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης) και το Ποτάμι. Από τη μεριά τους, η πολιτική κίνηση των «3» και ο Στ. Θεοδωράκης αρνούνται να ανταποκριθούν στο κάλεσμα Γεννηματά και προετοιμάζουν δικό τους οδικό χάρτη για την επανίδρυση του «ακραίου κέντρου».  
Με μια επίδειξη πυγμής, η Φ. Γεννηματά αντικατέστησε τα Όργανα και τον Γραμματέα του κόμματος με την Οργανωτική Επιτροπή του Προγραμματικού Συνεδρίου (θέσεις, νέο σύμβολο κλπ.) της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, αποκλείοντας από αυτή τους διαφωνούντες. Για την ώρα, η ΔΗΣΥ προχωρά κανονικά στη διεξαγωγή του συνεδρίου της (30/6-2/7), με στόχο τη δημιουργία του πολιτικού φορέα που θα ενοποιήσει τα κόμματα και τις ομαδοποιήσεις που συναποτελούν τη σημερινή ομοσπονδία, κάπου στις αρχές του 2018. Όσο για το εσωκομματικό «ξεκαθάρισμα» στο ΠΑΣΟΚ θα γίνει μετέπειτα, σε έκτακτο συνέδριο τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. 
Η τακτική αυτή έχει ανησυχήσει τους συμμάχους της προέδρου του ΠΑΣΟΚ (ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ), οι οποίοι φοβούνται την επισκίαση του όλου εγχειρήματος από τις «συντροφικές» έριδες, καθώς και πιθανή ανατροπή όσων αποφασιστούν το καλοκαίρι από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το φθινόπωρο. Μάλιστα, μέλη των «Κινήσεων Πολιτών» (συνιστώσα της ΔΗΣΥ) εισηγούνται αποχή από το συνέδριο του Ιουνίου, καταλογίζοντας στον μεγάλο εταίρο τους ότι περιφρονεί τις δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ υποστηρίζουν ότι το συνέδριο της ΔΗΣΥ «με διορισμένους συνέδρους» θα είναι μια φιέστα που απλά θα επικυρώσει την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Στρατηγικό αδιέξοδο
Οι συνεχείς παλινωδίες και αντιπαραθέσεις, η δυστοκία υλοποίησης προωθητικών πρωτοβουλιών που θα δώσουν μήνυμα ανάκαμψης της χρεωκοπημένης «κεντροαριστεράς», αντανακλούν το στρατηγικό αδιέξοδο του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Η αδυναμία συγκρότησης ενός  πραγματικά αυτόνομου πόλου –πέρα από το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που συνθλίβει το «ζωτικό χώρο» για τα ρετάλια της άλλοτε ισχυρής σοσιαλδημοκρατίας– μαρτυρά ότι το αφήγημα όσων βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης επίθεσης των τελευταίων δεκαετιών δεν βρίσκει και μεγάλη ανταπόκριση. 
Η οικονομική κρίση επιμένει, η κοινωνική πόλωση δεν αμβλύνεται, συνεπώς δεν υπάρχει μια πλειοψηφική «δεξαμενή» κόσμου που υπάρχει ανάγκη να εκφραστεί από έναν πολιτικό φορέα που μιλά για μια «δίκαιη ανάπτυξη» υπέρ του κεφαλαίου και πιστεύει τυφλά στον «ευρωπαϊσμό». Ρόλο που εξυπηρετεί άλλωστε μια χαρά ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ. Τα πολλαπλά αδιέξοδα και οι ενδείξεις κατάρρευσης όσων εκπροσωπούν κάθε λογής «ενδιάμεσες» πολιτικές (που καταλήγουν πάντα στην υποστήριξη του συστήματος και στο τσάκισμα των «από κάτω») μοιάζουν χωρίς επιστροφή, όπως αποδεικνύει και η πορεία των ευρωπαίων σοσιαλιστών σε μια σειρά από χώρες. 
Κυβερνητικό συμπλήρωμα
Παρά τις φραστικές κορώνες της Φώφης και άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ ότι «δεν θα βρουν πρόθυμους σ’ εμάς ούτε για δήθεν ευρωπαϊκά μέτωπα με τη ΝΔ, ούτε για δήθεν αντιδεξιά μέτωπα με τον ΣΥΡΙΖΑ», η ΔΗΣΥ δεν φαίνεται να αποκομίζει σοβαρά κέρδη από την κατάρρευση των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, η συνεχής επίκληση της γραμμής περί «εθνικής συνεννόησης» εισάγει από την «πίσω πόρτα» τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών σχηματισμών σε κυβερνητικό «συμπλήρωμα», είτε του Μητσοτάκη, είτε του Τσίπρα. 
Γιατί αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα για τα «παιδιά» του Άκη ή του Σημίτη. Αν στις διεργασίες ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού σκηνικού τελικά θα συμπράξουν με τη νεοφιλελεύθερη ή τη σοσιαλφιλελεύθερη εκδοχή διαχείρισης των σοβαρών προβλημάτων του ελληνικού καπιταλισμού.