Νέα από τους εργατικούς χώρους

Απολύσεις σε ΜΚΟ
Χρυσοφόρες δουλειές κάνουν πολλές από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που ασχολούνται με το προσφυγικό στην Ελλάδα. Χρυσές δουλειές με το χρήμα να ρέει άφθονο και τους εργαζόμενους να δουλεύουν χωρίς ιδιαίτερα δικαιώματα, με χαμηλούς μισθούς και απολύσεις όποτε θέλουν οι εργοδότες και χωρίς αποζημιώσεις.
Τελευταία τα κρούσματα με ομαδικές απολύσεις είναι πολλά ιδιαίτερα στη Χίο. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η δράση των εργοδοτών της ΜΚΟ NRC. Η NRC μετέφερε την έδρα της στη Θεσσαλονίκη μιας και η χρηματοδότηση για να συνεχίσει το «ανθρωπιστικό έργο» της σταμάτησε. Η NRC μάλιστα χρησιμοποίησε όλους τους αντεργατικούς μνημονιακούς νόμους που έχουν ψηφιστεί την τελευταία επταετία για να μπορέσει να απολύσει 42 εργαζόμενους, αλλά και για να μην τους πληρώσει τις αποζημιώσεις τους.
Η NRC δεν είναι η πρώτη ΜΚΟ που ακολούθησε αυτή την τακτική. Είχε προηγηθεί η PRAKSIS αποδεικνύοντας ότι ο ανθρωπισμός των ΜΚΟ αρχίζει και σταματάει με κέντρο τα χρήματα που βγάζουν. Με τις ευλογίες βέβαια της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ που με τη δραστηριοποίηση των ΜΚΟ στο προσφυγικό βρήκαν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τις δικές τους ευθύνες και να ανοίξουν το δρόμο για επώδυνες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη πλατιών τμημάτων της κοινωνίας να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους σε πρόσφυγες πολέμου και μετανάστες.
Οι πρόσφυγες χρειάζονται ανθρώπινους, ανοιχτούς και δημόσιους χώρους υποδοχής και φιλοξενίας, που θα λειτουργούν με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, με την πρόσληψη μόνιμων εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ που έστω και με αυτό τον τρόπο που εργάζονται έχουν αποκτήσει εμπειρία, πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα μονιμοποιηθούν με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Ως τότε η κυβέρνηση αν δεν θέλει να είναι συνένοχη των εργοδοτών στις ΜΚΟ χρειάζεται να προσλάβει προσωπικό στις επιθεωρήσεις εργασίας για να γίνονται συστηματικά οι έλεγχοι και σε αυτές τις επιχειρήσεις και να καθορίσει τις εργασιακές αυτές σχέσεις και τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων σε ΜΚΟ με νόμο.

Οι εκλογές αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΟΛΜΕ στη Θεσσαλονίκη

Ο λοκληρώθηκαν στις 9 Μάη οι εκλογές στις 5 ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης. Τα αποτελέσματα είναι μια σημαντική ένδειξη για το ποιοι συσχετισμοί θα διαμορφωθούν πανελλαδικά.
Κατ’ αρχήν η συμμετοχή κυμάνθηκε στα ίδια επίπεδα με το 2015 κάτι που δείχνει ότι το σώμα των καθηγητών που συμμετέχει στις εκλογές παραμένει σταθερό. Τα άκυρα – λευκά παρέμειναν επίσης σταθερά. Τα παραπάνω οδήγησαν στον ίδιο αριθμό αντιπροσώπων με το προηγούμενο συνέδριο (42). 

Οι εκλογές ανέδειξαν τη φθορά των ενιαίων, στο προηγούμενο 17ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, σχημάτων των ΣΥΝΕΚ, (1-2/7/2015, πριν το δημοψήφισμα) που έχασαν το μισό περίπου της δύναμής τους και την πλειοψηφία των εδρών τους (εξέλεξαν 6 αντιπροσώπους από 14 που είχαν). Από τις 8 έδρες που έχασαν οι ΣΥΝΕΚ, οι 4 πήγαν σε σχήματα που περιλαμβάνουν συναδέλφους και συναδέλφισσες που προέρχονταν από τις ΣΥΝΕΚ, οι 3 στη ΔΑΚΕ και η 1 στο ΠΑΜΕ. Οι Παρεμβάσεις, παρότι έχουν σοβαρές δυνάμεις (κυρίως στη Δυτική Θεσσαλονίκη), δεν αποκόμισαν κανένα όφελος εδρών παρά μόνο μια αύξηση κατά περίπου 70 ψήφους.
Το ανησυχητικό είναι η άνοδος της ΔΑΚΕ που κερδίζει ένα μεγάλο τμήμα της φθοράς των ΣΥΝΕΚ ανεβαίνοντας κατά περίπου 200 ψήφους. Αξιοποιώντας ένα καλά οργανωμένο πελατειακό σύστημα και την γενικότερη άνοδο της ΝΔ στην κοινωνία προβάλλει σαν πιθανός διεκδικητής του προεδρείου της ΟΛΜΕ!
Το ΠΑΜΕ με άνοδο 50 περίπου ψήφους στις 5 ΕΛΜΕ συνολικά, ευνοείται από την αριθμητική και κερδίζει μια επιπλέον έδρα στη Δ΄ ΕΛΜΕ. Σε καμμιά περίπτωση βέβαια η παράταξη που έχει πίσω της το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς δε πρέπει να είναι ευχαριστημένη από τα κέρδη που αποκόμισε από την κρίση των ΣΥΝΕΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
 Όσο για την πάλαι ποτέ κραταιά ΠΑΣΚΕ (ΠΕΚ) όχι μόνο δε κερδίζει από τη φθορά των ΣΥΝΕΚ αλλά χάνει και δύναμη και 1 έδρα (στη Γ΄ ΕΛΜΕ όπου χάνει τη μισή δύναμή της!).
Οι παρατάξεις που στηρίζονται από τα παλιά μέλη των ΣΥΝΕΚ που επιμένουν αριστερά κατορθώνουν και κερδίζουν τους 4 από τους 8 αντιπροσώπους που έχασε η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Με παρουσία σε 4 από τις 5 ΕΛΜΕ και με σχήματα που δεν έχουν ενιαίο όνομα αλλά επιμένουν ριζοσπαστικά και ενωτικά, ο συνδικαλιστικός αυτός χώρος δείχνει να έχει νόημα ύπαρξης, μια που η λογική της ενότητας των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων που κατ’ εξοχήν προωθεί είναι απαραίτητη αν θέλουμε οι εργαζόμενοι να σταματήσουν τη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο ψηφοδέλτιο Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση – Αγωνιστικές Παρεμβάσεις που ως ένα σχήμα που ενώνει αγωνιστές με διαφορετικές πολιτικές καταβολές κατέχει την πρώτη θέση στην Δ΄ ΕΛΜΕ και βγάζει 3 αντιπροσώπους για την ΟΛΜΕ. Είναι ένας δρόμος που θα έπρεπε να ακολουθηθεί και στις άλλες ΕΛΜΕ.
Το επόμενο διάστημα η κρίση των ΣΥΝΕΚ θα συνεχιστεί όσο θα εφαρμόζονται τα μέτρα του 4ου μνημονίου. Με αυτή την έννοια χρειάζεται να δημιουργηθεί ένας αριστερός ριζοσπαστικός πόλος που θα κερδίσει εκλογικά αλλά και σε ένα βαθμό και οργανωτικά τον κόσμο που θα απεγκλωβίζεται από τις ΣΥΝΕΚ. 
Με την πολιτική της ιδεολογικής καθαρότητας και των maximum πλαισίων που κυριαρχεί έχουμε φτάσει στην Α΄ ΕΛΜΕ να έχουν κατέβει 4 σχήματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις, η Αντεπίθεση των εκπαιδευτικών, οι Αγωνιστικές Κινήσεις και η Ριζοσπαστική Εκπαιδευτική Κίνηση, που όλα μαζί αποτελούν σε ψήφους την 3η δύναμη). Το αποτέλεσμα είναι ότι κανένα δεν έχει πάρει έδρα, ενώ πήραν όλοι οι άλλοι! Στη Β΄ ΕΛΜΕ μια συνεργασία της «Αλληλεγγύης» με τις Παρεμβάσεις θα δημιουργούσε ένα ψηφοδέλτιο που θα ήταν 2η δύναμη, και η Ριζοσπαστική Αριστερά θα έπαιζε πολύ πιο ενισχυμένο ρόλο σε μια κατ’ ομολογία δύσκολη ΕΛΜΕ. Αλλά και στην Ε΄ ΕΛΜΕ παρότι οι Παρεμβάσεις είναι η πρώτη δύναμη (με οριακή όμως διαφορά 10 ψήφων από τη ΔΑΚΕ) θα ενισχύονταν σημαντικά η προσπάθεια για αριστερή ηγεμονία στην Ε΄ ΕΛΜΕ αν συστηματικά ακολουθούνταν μια πολιτική που θα ένωνε τα σχήματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με σεβασμό στη διαφορετικότητά τους, αρχίζοντας κατ’ αρχήν με όσα το επιθυμούν. Η ενότητα δεν είναι κόλπο, αλλά αναγκαίο εργαλείο πολιτικής δράσης.

Γιατί δεν αφορά κυρίως τις εκλογικές αναμετρήσεις. Σε μια εποχή που η ανάπτυξη των αγώνων και η κινητοποίηση των συναδέλφων είναι το μεγάλο ζητούμενο, η ενότητα είναι το εργαλείο που μπορεί να συσπειρώσει τους εκπαιδευτικούς γύρω από σχήματα που θα οργανώνουν τη δράση του κλάδου. Και αν κατακτηθεί και εμπεδωθεί μια τέτοια λογική σε ένα μεγάλο κλάδο όπως οι καθηγητές Β΄ θμιας εκπαίδευσης, οι εξελίξεις θα είναι οδηγός και για το υπόλοιπο δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί τελικά το διακύβευμα είναι το αν θα μπορέσει ένας κλάδος με τόσο δυνατή Αριστερά να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της εποχής, στα καθήκοντα της αντίστασης. Να είναι ο πυροδότης αγώνων που θα διεκδικήσουν να σπάσουν τη λιτότητα και να καταργήσουν τα μνημόνια. Το κλειδί λοιπόν της κατάστασης είναι η ενότητα. Ας το χρησιμοποιήσουμε!

Νοσοκομείο Βόλου: Τρεις κλινικές έτοιμες για λουκέτο

Η διάλυση της δημόσιας υγείας από τις μνημονιακές πολιτικές της υποχρηματοδότησης και των προσλήψεων με το σταγονόμετρο, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Κοντά στο λουκέτο βρίσκονται τρεις κλινικές του Νοσοκομείου Βόλου λόγω έλλειψης ιατρικού προσωπικού. 
Οι εφημερίες στην Παιδιατρική, την Οφθαλμολογική και την ΩΡΛ κάποιες μέρες του μήνα γίνονται με μεγάλη δυσκολία και κάποιες μέρες μένουν ακάλυπτες και δεν γίνονται. Οι δύο πρώτες τα τελευταία χρόνια είχαν γενικά πρόβλημα με την έλλειψη γιατρών. Η κυβέρνηση πίστεψε ότι θα λύσει το πρόβλημα με τις προσλήψεις επικουρικών γιατρών και με μετακινήσεις άλλων. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι χωρίς προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, δεν μπορείς να δώσεις ουσιαστική λύση.
Από τα μέσα του ερχόμενου Σεπτέμβρη μάλιστα που τελειώνουν και οι συμβάσεις των επικουρικών γιατρών, τα προβλήματα θα διογκωθούν και αναμένεται λειτουργικό πρόβλημα και σε άλλα τμήματα του νοσοκομείου, όπως το γαστρεντερολογικό ιατρείο. 
Αυτή τη στιγμή στην Παιδιατρική Κλινική, από έξι γιατρούς έχουν μείνει τρεις, μόνιμη η μία και οι υπόλοιποι είναι επικουρικοί γιατροί είτε μόνιμοι που μετακινήθηκαν από Κέντρο Υγείας. Το αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι να κινδυνεύει η παιδιατρική στο τέλος του μήνα να μην μπορεί να καλύψει τις εφημερίες της, αφού οι τρεις γιατροί είναι πολύ λίγοι σε μια κλινική που έχει μεγάλη νοσηρότητα για πολλούς μήνες τον χρόνο.
Στην Οφθαλμολογική με την αποχώρηση του ενός επικουρικού γιατρού, η κλινική θα μείνει ακάλυπτη από εφημερίες αρκετές μέρες τον μήνα, ενώ το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και η ΩΡΛ, η οποία δεν έχει μόνιμο γιατρό και καλύπτονται τα κενά από μετακινήσεις γιατρών.