Της σύνταξης...

Η μαζική απογοήτευση είναι υπαρκτή και πράγματι βαραίνει πάνω στην κλίμακα των αντιστάσεων ενός κόσμου, που αισθάνεται ηττημένος.
Ομως θα είναι απολύτως λάθος να εκτιμήσει κανείς ότι ο παράγοντας αυτός θα παραμείνει επί μακρόν αναλλοίωτος.
Οποιος ζει το εργατικό κίνημα, όποιος πραγματικά παθιάζεται μέσα σε αυτό, γνωρίζει ότι το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα «μικρά» γεγονότα αντίστασης. Και ταυτόχρονα, σταδιακά, μέσα σε αυτά αυξάνει η συμμετοχή. Ήδη προσεγγίζουμε στο επόμενο βήμα ανασυγκρότησης: στην εμφάνιση απεργιακών διαδηλώσεων όπου η συμμετοχή δεν μετριέται σε εκατοντάδες αλλά σε χιλιάδες (νοσηλευτικοί, συμβασιούχοι ΟΤΑ κ.ά.). Μέσω αυτής της διαδικασίας, της πύκνωσης και της αύξησης των «μικρών» αγώνων, συνήθως επωάζονται τα «μεγάλα» ξεσπάσματα, η αιφνίδια και δυναμική επανεμφάνιση των εργατικών και λαϊκών μαζών στο δρόμο.
Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να παρακολουθήσει ψυχρά, ή έστω «αντικειμενικά», αυτήν τη διαδικασία. Το καθήκον είναι η σοβαρή, η πάση δυνάμη, έμφαση στην οργάνωση των κινητοποιήσεων και των αντιστάσεων.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ενωτική τακτική, η «μετωπική» πολιτική. Γιατί την χρειάζεται ο κόσμος μας ώστε να βρει στήριγμα και να μπει ξανά σε κίνηση. 
Μαζί με την ενωτική τακτική, είναι απαραίτητη η ριζοσπαστική πολιτική. Οι στόχοι μας πρέπει να παραμείνουν οι «μεγάλοι»: της ανατροπής των μνημονίων, της ανατροπής της λιτότητας, της ρήξης με τους δανειστές, της ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών που εγκαθίδρυσε το 2015, το άνοιγμα ξανά του δρόμου προς τ’ αριστερά.
Που είναι μια βασική προϋπόθεση για να δει ξανά ο κόσμος μας ελπίδα.
Η επιλογή του μνημονίου 4 θα είναι μια παρατεταμένη, σκληρή περιπέτεια. Με ενωτική και ριζοσπαστική αριστερή πολιτική μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία, μαζί με όσους την στήριξαν και τη στηρίζουν.