Με αφορμή τον παγιδευμένο φάκελο με εκρηκτικά που άνοιξε ο Λουκάς Παπαδήμος ξεπήδησαν ξανά μια σειρά τρομολάγνων σχολιαστών, δημοσιογράφων, αρθρογράφων και πάσης φύσεως δημοσιολόγων, προκειμένου να επιτελέσουν το έργο που ξέρουν να κάνουν καλά. Να εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό προκειμένου να στοχοποιήσουν το κίνημα και την Αριστερά.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά για παραπάνω από έναν αιώνα έχει διαχωρίσει τη θέση της ως προς τις μορφές πάλης με τις οποίες επέλεξαν να δράσουν κατά καιρούς διάφορες ένοπλες ομάδες που υποτίμησαν την έννοια της μαζικής πολιτικής, της παρέμβασης στους εργατικούς χώρους και της πολιτικής αντιπαράθεσης με το σύστημα εμμένοντας σε αδιέξοδα χτυπήματα σε εκπροσώπους του. Αυτό είναι ξεκάθαρο, και οι λογικές του τσουβαλιάσματος των ευθυνών από μερίδες του αστικού Τύπου συνολικά στην Αριστερά ύστερα από κάποια ένοπλη επίθεση αναδεικνύουν την προσπάθεια να εγκλωβιστεί το οργανωμένο κίνημα στο παραπάνω αδιέξοδο και στο κοινωνικό περιθώριο.
Έχει ανοίξει λοιπόν και πάλι στη δημόσια σφαίρα μια κουβέντα περί καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Μια κουβέντα ξεκάθαρα αποπροσανατολιστική, που αυτονομεί τη βία από τα υποκείμενα και τα κίνητρα που τη γεννούν, αναπαράγοντας μια λογική μοιρολατρίας και κοινωνικής συναίνεσης. Η αδιέξοδη απάντηση στις επιθέσεις του συστήματος δεν αναιρεί την ύπαρξη αυτών των επιθέσεων. Αντίθετα την επιβεβαιώνει. Και μιας και γίνεται κουβέντα περί ηθικών αυτουργών σε τέτοιες περιπτώσεις, εδώ και χρόνια, υποστηρίζουμε ότι οι πιο ξεκάθαροι ηθικοί αυτουργοί είναι αυτοί που γεννούν τις πολιτικές λιτότητας, φτώχειας, πολέμου και ρατσισμού. Ο Λουκάς Παπαδήμος, λειτουργώντας ως πυλώνας αυτών των πολιτικών είτε μέσα από τη θέση του τραπεζίτη είτε μέσα από τη θέση του μη εκλεγμένου πρωθυπουργού, έγινε δέκτης μιας επίθεσης που υποκίνησε ο ίδιος εις βάρος του και όχι κάποιο αόρατο κέντρο της οργανωμένης Αριστεράς.
Τρομοκρατία λοιπόν δεν είναι τα συμπτώματα της κρίσης όπως υποστηρίζουν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων, αλλά οι πραγματικές αιτίες που γεννούν την κρίση. Σε μια περίοδο απότομης αναδιανομής του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου στα πρώτα μνημονιακά χρόνια, με την πολιτική εμπιστοσύνη σε αυτούς που εφάρμοζαν αυτές τις πολιτικές να έχει φτάσει σε τέλμα, ο Λουκάς Παπαδήμος ήρθε με τον τίτλο του αμερόληπτου τεχνοκράτη να απεγκλωβίσει το σύστημα από το αδιέξοδό του. Ποιος ήταν όμως ο Λουκάς Παπαδήμος; Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ο οποίος διατηρούσε πολύ ισχυρούς δεσμούς με την τρόικα την ώρα που οι δρόμοι γέμιζαν με διαδηλώσεις και απεργίες. Ήδη μήνες πριν από την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος είχε δεχτεί προτάσεις για συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα θεωρούμενος ως ο καταλληλότερος να εφαρμόσει στο ακέραιο τα διαρθρωτικά μέτρα που απαιτούσε η τρόικα. Οι «Financial Times» εκτιμούσαν ότι «το όνομα του κ. Λουκά Παπαδήμου, πρώην κεντρικού τραπεζίτη της Ελλάδας και τέως αντιπροέδρου της ΕΚΤ, αναφέρεται για πιθανή συμμετοχή σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας υπό τον κ. Παπανδρέου, που θα έχει τη διετή εντολή να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Όσοι σπεύδουν να ενοχοποιήσουν την Αριστερά και το κίνημα για την επίθεση εις βάρος του Παπαδήμου, ας αναλογιστούν τι συνέβη το 2011, γιατί αυτό αποτελεί πραγματική τρομοκρατία εις βάρος της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Ένας τραπεζίτης που έχαιρε της εμπιστοσύνης της τρόικας, του ελληνικού κεφαλαίου και των μιντιαρχών ανέλαβε μετά την παραίτηση Παπανδρέου λόγω της εφαρμογής πολιτικών λιτότητας να υλοποιήσει ακόμη σκληρότερες πολιτικές λιτότητας (!). Και όλα αυτά χωρίς καν τη θεσμική επίφαση των εκλογών. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη παράκαμψη ουσιωδών αρχών που κατοχυρώνονται ακόμη και στο αστικό Σύνταγμα, όπως η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Κάπως έτσι σχηματίστηκε μια κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο που περιλάμβανε από τους πιο σκληρούς υπερασπιστές του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ μέχρι τους πιο νεοφιλελεύθερους πολιτευτές της ΝΔ και τους ακροδεξιούς βουλευτές του ΛΑΟΣ.
Την ώρα που οι πολιτικές λιτότητας τσάκιζαν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές κατακτήσεις, η κυβέρνηση Παπαδήμου, αναλαμβάνοντας το ρόλο του διασώστη του συστήματος, εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου, ψήφισε και εφάρμοσε τα νέα διαρθρωτικά μέτρα και τελικώς έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το 2ο μνημόνιο στις 13 Φλεβάρη του 2012. Τα δακρυγόνα, τα χημικά, οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και η πρωτοφανής καταστολή των χιλιάδων διαδηλωτών που κατέκλυζαν τους δρόμους της Αθήνας και περικύκλωναν τη Βουλή μάλλον δεν αποτελούν τρομοκρατία για όλους τους ηθικολόγους που με αφορμή την ανούσια και πολιτικά αδιέξοδη επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο ουσιαστικά ξεπλένουν τη μνημονιακή πολιτική διαδρομή του και την προθυμότατη υπηρεσία του στο κεφάλαιο.
Σε όσους λοιπόν σπεύδουν να δώσουν τα ηνία των τρομοκρατικών χτυπημάτων στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, οφείλουμε να απαντήσουμε ότι έχουν μπερδέψει τη δράση με την αντίδραση. Οι πολιτικές λιτότητας, φτώχειας και εξαθλίωσης, τις οποίες υπηρέτησε πιστά ο Λουκάς Παπαδήμος, είναι αυτές που προκάλεσαν την επίθεση εναντίον του. Μια επίθεση με την οποία η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση, αφού έχει μάθει αλλιώς να αντιμετωπίζει τους Παπαδήμους. Μέσα από το μαζικό κίνημα και την οργανωμένη πάλη.