Νέα από τους εργατικούς χώρους

9ο Συνέδριο της ΕΔΟΘ: Απαραίτητη η ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς

Των Νίκου Αναστασιάδη, μέλους ΔΣ Β’ ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης,
και Νίκου Δασκάλου,μέλους ΓΣ ΕΔΟΘ

Το συνέδριο της ΕΔΟΘ έγινε σε μια περίοδο μονιμοποίησης της λιτότητας και ψήφισης του 4ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. 
Το βασικό συμπέρασμα από τη διεξαγωγή και τα αποτελέσματα του 9ου Συνεδρίου της ΕΔΟΘ είναι η σημασία που έχει η ενότητα των δυνάμεων της αντίστασης, των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η πιο σημαντική στιγμή του συνεδρίου ήταν η –με συντριπτική πλειοψηφία– απόφασή του να γίνουν δεκτοί οι συμβασιούχοι αντιπρόσωποι του Σωματείου ΟΤΑ, η νομιμοποίηση των οποίων αμφισβητήθηκε ανοιχτά από τη ΔΑΚΕ. Η Αριστερά σύσσωμη υποστήριξε αυτήν τη θέση και την επέβαλε διά της ενότητας και της αποφασιστικότητάς της!
Ακόμα και οι αντιπρόσωποι της ΔΑΚΕ δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν την πρόταση, παρά τις τοποθετήσεις των συνδικαλιστών της! 
Αν η μια πλευρά ήταν η κοινή στάση των δυνάμεων της Αριστεράς σε πολλά ζητήματα, δεν έλειψαν οι αντεγκλήσεις που κινούνταν σε αντίθετη κατεύθυνση. Δυστυχώς το συνέδριο πολλές φορές έδινε την εικόνα εμφυλίου ανάμεσα σε Παρεμβάσεις και ΠΑΜΕ, τις παρατάξεις δηλαδή που είχαν και τον μεγαλύτερο αριθμό συνέδρων της Αριστεράς. Αυτό διασπά και απογοητεύει τον κόσμο της Αριστεράς. 
Η αύξηση της συμμετοχής κατά 50 συνέδρους (567 από 517) στις εκλογές για την ανάδειξη των 50 μελών του Γενικού Συμβουλίου της ΕΔΟΘ οφείλεται σε έναν πόλεμο ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ για τον έλεγχο της ΕΔΟΘ, που έληξε με οριακή νίκη της ΔΑΚΕ (12 από 10 έδρες) και είναι ένα πρώτο καμπανάκι για το ρεύμα που χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται υπέρ της παλινόρθωσης της Δεξιάς. 
Η αντοχή της ΠΑΣΚΕ (10 από 13 έδρες) και της Αγωνιστικής Συνεργασίας (ΣΥΡΙΖΑ), που αποσπά τις 8 από τις 12 έδρες του ενιαίου ΜΕΤΑ (ήταν 3η δύναμη στο 8ο Συνέδριο), δείχνει ότι για να ηττηθούν οι παλιές και νέες μνημονιακές παρατάξεις χρειάζεται να γίνουν πολλά βήματα από την Αριστερά. Το πελατειακό σύστημα που αξιοποιείται από τις μνημονιακές δυνάμεις δεν είναι αρκετή ερμηνεία. Η έλλειψη ενός πόλου της Αριστεράς που εκφράζεται και εκλογικά και εμπνέει είναι ένας ακόμα λόγος που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ένας τέτοιος πόλος δεν έχει να κάνει μόνο με τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, αλλά κυρίως με τη δημιουργία ενός ευρύτερου ταξικού πόλου μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα για να αντιμετωπίσει και τις συμβιβασμένες γραφειοκρατικές του ηγεσίες αλλά κυρίως για την ανασυγκρότησή του.
Η Αριστερά παρά την άνοδο των Παρεμβάσεων είναι σε χειρότερη κατάσταση από το προηγούμενο συνέδριο. Από τις 27 πέφτει στις 17 έδρες (από 52,03% στο προηγούμενο συνέδριο, συγκεντρώνει 34,68%), μια που ένα μεγάλο κομμάτι του ενιαίου ΜΕΤΑ έχει προσχωρήσει στον κυβερνητικό συνδικαλισμό του μνημονιακού πια ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΜΕ παρουσιάζει πτώση σε ποσοστά και έδρες. Η Αντεπίθεση των Εργαζομένων (5 σύνεδροι) και οι Αγωνιστικές Κινήσεις (2 σύνεδροι) είναι μικρές δυνάμεις της Αριστεράς, που θα μπορούσαν να συμβάλουν θετικά σε μια ενωτική πορεία. Παρά τα παραπάνω, οι δυνάμεις των αριστερών παρατάξεων αρκούν για την αναγκαία επανεκκίνηση. Γιατί, μόνη της, καμία δύναμη της Αριστεράς δεν μπορεί να καλύψει το κενό.
Η Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα συγκροτήθηκε στην προσπάθεια ύπαρξης ενός ριζοσπαστικού και ενωτικού χώρου της Αριστεράς. Συγκροτήθηκε από συνδικαλιστές του ΜΕΤΑ, της Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και ανένταχτους. Απευθύνθηκε και στην υπόλοιπη ριζοσπαστική Αριστερά για κοινό ψηφοδέλτιο, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε. Οι τοποθετήσεις των συνέδρων της προσπάθησαν να αναδείξουν τόσο την ανάγκη η ΕΔΟΘ να αναλάβει τη συσπείρωση πρωτοβάθμιων συνδικάτων, επιτροπών γειτονιών, κινημάτων πόλης, σχημάτων και συλλογικοτήτων, όσο και την ανάγκη συμπόρευσης όλων των αριστερών παρατάξεων. Κατέβασε τρία ψηφίσματα, για τους πρόσφυγες, τον αντιρρησία συνείδησης Παναγιώτη Μακρή και την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), που υπερψηφίστηκαν. 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιτέθηκε στον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Κ ι όμως, το έκανε! Όσο κι αν ειρωνευόμαστε πικρά για την «πρώτη φορά Αριστερά», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τολμά αυτά που η Δεξιά ούτε στα πιο τρελά της όνειρα...
Είναι γεγονός! Στο 4ο μνημόνιο, ο Ν. 1264/1982, που υπό την πίεση των κινητοποιήσεων της Μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και την προστασία όσων παλεύουν στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, άλλαξε προς το χειρότερο.
Με το άρθρο 19 του Ν. 4472/2017 αντικαθίσταται το άρθρο 17 του Ν. 1264/1982 (Α’ 79) που αφορά στις άδειες απουσίας των συνδικαλιστικών στελεχών, τις οποίες έχει υποχρέωση να παρέχει ο εργοδότης για τη διευκόλυνση της άσκησης των καθηκόντων τους. 
Η επίθεση αφορά κυρίως τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις ομοσπονδίες, αφού οι άδειες που δικαιούνται οι εργαζόμενοι συνδικαλιστές να πάρουν είναι χωρίς αποδοχές και χωρίς ένσημα. Που πρακτικά σημαίνει ότι ούτε ο/η πρόεδρος ενός πρωτοβάθμιου σωματείου δεν θα μπορεί να λείπει από την υπηρεσία για να αντιμετωπίσει τα αιτήματα των μελών του σωματείου! 
Η ερμηνευτική εγκύκλιος της 25 Μάη, της υπουργού Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου, αφήνει προς το παρόν τη μέχρι τώρα λειτουργία ως έχει, ωστόσο ο νόμος έχει ψηφιστεί και ανά πάσα στιγμή η όποια πολιτική ηγεσία μπορεί να δώσει άλλη ερμηνεία, που θα αφήνει ακάλυπτα τα βασικά κύτταρα της συνδικαλιστικής οργάνωσης στους χώρους δουλειάς.
Αίτημά μας, η βελτίωση και όχι η χειροτέρευση των όρων συνδικαλιστικής δράσης και ελευθεριών, χωρίς ενοχές, επειδή πράγματι έγινε κατάχρηση και «κακοποίηση» του δικαιώματος συνδικαλισμού από κυβερνητικούς και γραφειοκράτες συνδικαλιστές. 

Εκλογές στο Ασκληπιείο

Εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Ασκληπιείο Νοσοκομείο διεξάγονται την Τετάρτη 7 και την Πέμπτη 8 Ιούνη. Στις εκλογές συμμετέχει ξανά η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (ΕΑΚ), η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που στηρίζεται από το ΜΕΤΑ και τις Παρεμβάσεις και από ανένταχτους αριστερούς αγωνιστές. Η ΕΑΚ διεκδικεί για τρίτη φορά τη διοίκηση του σωματείου. Διεκδικεί να συνεχίσει την πάλη μαζί με τους εργαζόμενους ενάντια στη μνημονιακή λιτότητα και τις περικοπές. 
Το ποιος θα κουμαντάρει το τιμόνι του σωματείου σε μια περίοδο που το νοσοκομείο απειλείται να δοθεί σε επίδοξους επενδυτές, σε μια περίοδο που τα μνημόνια κάνουν οριακή τη λειτουργία του νοσοκομείου (ελλείψεις σε υλικά, σε φάρμακα και σε σύγχρονα μηχανήματα, τραγική έλλειψη προσωπικού, συμβασιούχοι ήρθαν κι έφυγαν, οι βάρδιες εξοντωτικές, τα οφειλόμενα κ.ά.), είναι απολύτως κρίσιμο ερώτημα.
Η ΕΑΚ εξακολουθεί να στέκεται στα ζητήματα αυτά με ταξική μεροληψία στην πλευρά των εργαζομένων. Το Ασκληπιείο απειλείται, όχι μόνο από έναν δήμαρχο, αλλά από τα σχέδια κυβέρνησης και επενδυτών. Ο Τσίπρας ασχολείται προσωπικά με την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, ο Φλαμπουράρης κάνει το «deal» με τον δήμαρχο Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης και η διοίκηση του νοσοκομείου κάνει τα στραβά μάτια.
Στη διάρκεια της τελευταίας διετίας που είχε τη διοίκηση του σωματείου πάλεψε κόντρα σε παλιές τακτικές που ξαναζωντάνεψαν. Όπως αυτές της απόλυτης και συνεχιζόμενης αυθαιρεσίας της διοίκησης, τον αυταρχισμό, την προσπάθεια τρομοκράτησης όσων «δεν είναι μαζί μας», τις τιμωρητικές μετακινήσεις. Δεν υποχώρησε στην υπεράσπιση των εργαζομένων ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση ή την κομματική ένταξη. 
Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να μαυρίσουν τους αυτόκλητους κυβερνητικούς σωτήρες που ξημεροβραδιάζονται στο γραφείο του διοικητή και κάνουν συνδικαλισμό με τα ψέματα και τις συκοφαντίες, τάζοντας αλλά και απειλώντας. Αλλά και όσους έπαιξαν τον ίδιο ρόλο στο παρελθόν και διεκδικούν και αυτοί την ψήφο τους. Η ψήφος στην ΕΑΚ είναι ψήφος αποδοχής στην αντίληψη ότι όλοι μαζί οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν όσα τους πήραν βίαια πίσω τα μνημόνια τα τελευταία 7 χρόνια, είναι ψήφος πάλης για να συνεχίσει να λειτουργεί το νοσοκομείο και να σωθεί από τα δόντια των επενδυτών.